Wietrzny Las

Kaisa

A Kaisa nawet nie raczyła się rozejrzeć, czy w okolicy jest ktoś poza nią. Po prostu jej to nie obchodziło. Położyła się, pilnując, by nie wychylić się zbyt mocno za rosły pień. Sierść jednego z jej ogonów, znajdującego się poza 'ochroną' drzewa powiewała, nieustannie targana silnymi podmuchami.

Charlotte Vie Ziggy

Ziggy na szczęście była na tyle blisko by biała wilczyca mogła ją usłyszeć. Wadera położyła się po pewnym czasie pod drzewem. Była nieco zmęczona lecz chętnie pozna nieznajomą. Uniosła łeb.
- Witam. -. przywitała się z entuzjazmem. Jak to ona, chciała zrobić jak największe wrażenie na nowo poznanej osobie, więc nie ma się czemu dziwić jej zachowaniu.

Kaisa

Strzepnęła uchem. Oho, więc nie tylko ona zapuściła się w te wietrzne tereny.
- Witam - rzuciła krótko w odpowiedzi, nie zaszczycając nawet spojrzeniem wilczycy, która doń przemówiła. Oparła pysk o przednie łapy, patrząc, jak silny wiatr miota bezlitośnie drobnymi gałązkami i drobinkami śniegu.

Charlotte Vie Ziggy

Wadera przymknęła lekko swe ślepia.. Czyżby nieznajoma była czymś przygnębiona? A może nie miała ochoty rozmawiać?
- Ymm.. Wietrznie nieco tutaj, prawda? -. zagadała. W końcu nie lubiła tak siedzieć cicho. Jej końcówki ogonów zaczęły się ruszać.

Kaisa

Dopiero teraz jej duże, lazurowe oczy spojrzały na ciemną wilczycę. Widocznie nieznajoma zamierzała ciągnąć tę "rozmowę".
- Owszem - odrzekła krótko. Jej spojrzenie ześlizgnęło się z wadery na leżący wokół niej śnieg. Tuż nad spoczywającą na glebie białą warstwą tańczyły unoszone przez wiatr śnieżne drobinki. Był to piękny i niespotykany w innych, mniej wietrznych miejscach krainy widok. Kaisa dodała. - Lecz tylko dzięki temu możemy oglądać piękne okoliczności przyrody.

Charlotte Vie Ziggy

Gdy dostała odpowiedź przyjrzała się waderze dokładniej.. Cóż. Była ciekawa na swój sposób. Wadera powędrowała za wzrokiem białej wilczycy. Teraz dopiero zauważyła jak śnieg powiewa nad glebą.
- Tak, masz rację. -. odparła. Uniosła z powrotem wzrok na nią.
- Mogę poznać twe imię? -. spytała tylko z ciekawością.

Kaisa

- Jestem Kaisa - odpowiedziała. Z powrotem oparła pysk na łapach, a jej jasnoniebieskie oczy poczęły ponownie wodzić po okolicy. Poza unoszącymi się na wietrze przedmiotami nie było tu nic interesującego.

Charlotte Vie Ziggy

- Miło mi Cię poznać. Mów mi Ziggy.. -. odpowiedziała zaraz po tym jak się przedstawiła. Zamknęła ślepia, po czym zaczęła nasłuchiwać w ciszy. Nigdy nie zdradzała swego całego imienia.

Kaisa

- Mnhm - mruknęła tylko niewyraźnie w odpowiedzi. Cała jej uwaga skupiona była teraz na nudnej okolicy. Cóż, Kaisa potrafiła znaleźć sobie zajęcie nawet w najbardziej nużącym miejscu. Byle tylko nie rozmawiać z innymi.

Charlotte Vie Ziggy

Ziggy przyjrzała się jeszcze raz Kaisie.. Widocznie nie miała chęci na rozmowę. Może, ona teraz o coś zapyta? Ciemna wilczyca podniosła się z ziemi, po czym usiadła za drzewem. Wiatr był dokuczliwy to fakt.

Kaisa

Cóż, Kaisa taka już była. Chłodna, małomówna, stroniąca od rozmów i towarzystwa. Z pozoru, bo gdzieś wewnątrz jej serca wciąć tliła się potrzeba nawiązywania znajomości, przebywania w towarzystwie, przyjaźni. Potrzeba z każdym dniem wypierana przez uparty umysł śnieżnobiałej wadery, staczana ze szczytu góry potrzeb, marzeń i nadziei.

Taharaki

Taharaki powoli, nigdzie się nie śpiesząc, bowiem był to spacer, w ramach odstresowania się, wałęsał się po lesie. Sporo o nim słyszał, jednak nigdy nie wierzył plotkom. Wkroczył dzielnie do lasu, choć faktycznie wiatr z każdym krokiem rósł. Dla niego jednak to żadna przeszkoda.

Abigail

Abigail pierwszy raz pojawiła się w krainie, która miała być jej domem. Z uśmiechem na pyszczku oglądała dokładnie każde napotkane drzewo, aby lepiej oswoić się z nowym miejscem zamieszkania. Nieopodal dostrzegła brązowego wilka, więc wesoło do niego podbiegła.
- Witaj! - zawołała radośnie. - Jestem Abigail, ale możesz mi mówić Abby. - przedstawiła się.

Taharaki

Taharaki, jak to wychowanemu basiorowi wypada, ukłonił się nieco, po czym z szarmanckim uśmiechem na pysku powiedział:
- Miło Cię poznać, Abby. Jestem Taharaki, możesz mi mówić Tahi. Nie widziałem Cię tutaj wcześniej. Dawno przybyłaś do krainy? - zapytał, przypatrując się z zainteresowaniem waderze. Bardzo ciekawiło go, kim była oraz skąd przybyła.

Abigail

- Nie. - odpowiedziała z uroczym uśmiechem Abby. - Jestem tu bardzo krótko. Właściwie zaledwie kilka dni. - rzekła. - A ty? Mieszkasz tu długo? Może od urodzenia? Czy też jesteś nowy? - spytała i przekrzywiła z zainteresowaniem głowę oczekując odpowiedzi z ust basiora.

Taharaki

Basior zastanowił się chwilę. O swojej historii nie chciał mówić, były bowiem szczegóły, które chciał zostawić dla siebie. Albo przynajmniej nie dzielić się nimi z waderą, której tak naprawdę w ogóle nie znał. Przekrzywił nieco łeb, zastrzygł uszami, po czym spokojnie, opanowanym tonem, wypranym z wszelakich emocji, odpowiedział:
- Cóż, nie, nie urodziłem się tutaj. W zasadzie... Nie wiem, skąd tu przybyłem, to jedno z tych wspomnień, które wyrzuciłem z pamięci dawno temu. Nie jestem tutaj też jakoś szczególnie długo, jednak sporo udało mi się już poznać. - wyprostował łeb, usiadł niedaleko wadery, po czym z uśmiechem zapytał:
- Skąd pochodzisz? I do jakiej watahy należysz? - tak,tak, zżerała go ciekawość. Ale... zawsze lubił dużo wiedzieć. Nadstawił łeb i pozwolił, by delikatny powiew rozwiewał jego sierść.

Abigail

- Ja? Hmm... Teraz mi trudno określić skąd pochodzę. Ale urodziłam się daleko stąd. - powiedziała z uśmiechem. - Natomiast nie należę do żadnej Watahy. - odpowiedziała lekko na drugą część pytania. - Po prostu... żadna mi nie pasowała.

Taharaki

Pokiwał potakująco głową.
- Widzę, że masz złożony i, być może, ciężki charakter. To się ceni, wadery prostolinijne nie są już tak bardzo interesujące - basior uśmiechnął się do wadery, puszczając jej tzw. oczko. Nie, nie chciał jej bajerować. Taki miał styl bycia.

Abigail

Abigail uśmiechnęła się słysząc słowa wilka.
- Doprawdy? Złożony charakter? - spytała wesoło obserwując wilka Taharaki'ego zza zabawnie zmrużonych powiek. Rozejrzała się dookoła. Uwielbiała wiosnę - czas, gdy wszystko budzi się do życia.

Carly

Przez las w podskokach szła Carly, śpiewając coś pod nosem z uśmiechem na pysku. Wszystko układało się jak najlepiej. Jej ogon wywijał w rytm na boki, łapy aż same rwały się do tańca. Samo jej serce chciało śpiewać! Cały czas miała zamknięte oczy, idąc przed siebie. Wszystko wydawało się ładnie, pięknie.. Dopóki nie rąbnęła w coś dużego i puszystego, automatycznie przewracając się na grzbiet. - Auuu... - zawyła, trzymając się za obolały pysk. Uchyliła powieki i odrzuciła grzywkę, by spojrzeć na to coś duże i puszyste. Zaraz jej pysk rozjaśnił uśmiech. Taharaki! - Cześć, Tah! Wybacz za to uderzenie, ostatnio ciągle latam z głową w chmurach. Czasami dosłownie - zaśmiała się, wstając. Otrzepała się z kurzu i skinęła łbem do szarej wilczycy. - Witaj. Jestem Carly, a Ty? - spytała, siadając. Chyba im nie przeszkadzała?