Miejsce dla samotnych

Arthas Merethil

//kręcimy ;3//
Ogon na ten dotyk stanął niczym wieżowiec. Arthas spoglądając do tyłu chcąc sprawdzić co się stało nie lada się zdziwił. Odsunął się nieco aby ta nie poczuła jego reakcji, to mu nie przystoi. Pewnie pod futerkiem miał nawet wypieki, ale były skutecznie zasłonięte.

- Coś ciekawego ci się w pracy przytrafiło?

Palnął pierwsze lepsze pytanie które wpadło mu do głowy. Jego myśli teraz można porównać do III wojny światowej. Biedny sam nie wiedział co się dzieje. Chcąc nieco przywrócić swoje szare myśli, wyciągnął oręż i rozpoczął jego ostrzenie. Wszystko byleby uniknąć wzroku wadery, tej broni by już chyba nie wytrzymał.

Salome

Ale ta na przekór wszystkiemu spojrzała swoimi jasnymi oczami w oczy samca. Uśmiechnęła się do niego i powiedziała:
- Nic takiego. Niedawno została Dowódcą Szpiegów.
Czy to było niedawno? Nawet. Ale trzeba się pochwalić, nie?
Chociaż teraz Salome, naprawdę popełniła gafę. Jest Szpiegiem i się zdradziła. Ale przy tym samcu jakoś tak dziwnie się otwarła. Ciekawa reakcja na poznanie nowego samca.
A ta wyprawa... Ech. Było tak... Tajemniczo.
Ciekawe czy samiec też tak o niej myśli.

Arthas Merethil

Wilk starał się unikać tegoż wzroku, a tu proszę, misja nieudana. Coraz bardziej czuł się dziwnie, nawet walka z największym potworem tej ziemi nie wywołała by tylu emocji co teraz. To musi być chyba jakiś znak prawda?

- Gratuluję..... ale czy powinnaś mi o tym mówić? -zapytał bardzo cichym i "skulonym głosem"

Czemu w straży nie uczono go co robić w takiej sytuacji? Był całkowicie teraz zdezorientowany i zdany na siebie, albo "łaskę" ów Salome. Z gardła niespodziewanie wydostały się słowa:

- Ja..... -nie dokończył zdania, nie potrafił.

Salome

Samica uśmiechnęła się i pokręciła wolno głową.
- Nie powinnam, ale powiedziałam. - oznajmiła.
Odwróciła powoli wzrok. Dokładniej to przeniosła do z powrotem na Kein'a. Ale ten chyba się... Zaciął? Myślał? Wpadł w pudełko nicości?
Salome postanowiła mu jednak nie przeszkadzać.
I teraz także patrzyła na wilka. Odległość między nimi jakoś dziwnie się chyba powiększyła.
- I co mi jeszcze powiesz, Arthasie? - zapytała cały czas na niego patrząc.

Arthas Merethil

- Co..... ja.... powiem? -powiedział po chwili zamyślenia.

Wtem Arthas wpadł na pomysł, przecież może użyć znaku i ta wojna w głowie oraz w duszy zaraz zniknie? Po coś w końcu te znaki są, może ktoś wymyślił jeden na taką właśnie okazję? Wyciągnął przed siebie łapę i zaczął kreślić znak Quen, początek taki sam jak przypadku Aard. Lecz nagle jego łapa zatrzymała się. A może lepiej oddać się temu uczuciu? Może to nie jest takie złe na jakie wygląda? Strażnik nie powinien się poddawać, jednak w tej sytuacji dał szansę uczuciu nieznanemu. Uległ, mroźny Arthas, już nie będzie walczył. Nie przewidział jednak jednego. Przypadkowo łapą ruszył tak że powstał znak Aard, kreślenie obu jest bardzo podobne i różni się tylko małym gestem na końcu. Nieświadom tego iż skończył powiedział do towarzyszki:

- Przy tobie czuję się .......

I w ten boom! Silna fala energii uderzyła w ziemię ciskając Basiora w drzewo które było kilka metrów dalej. Kein oraz wadera musieli poczuć silny powiew powietrza. Arth wykrztusił z siebie tylko słowa:

- Jasna cholera, gwiazdy widzę!

Po tych słowach kilka gałęzi spadło mu na głowę.

[Znak Aard -1, użycie]

Salome

Samica otworzyła szeroko oczy. Jej firany (rzęsy) mogły prawie dotykać czoła. Co jak co, ale rzęsty to ona miała niezłe.
Gdy kurz opadł samica od razu podbiegła do Arthasa.
- O Boże! Nic ci się nie stało!? Cholerka... - zapytała i delikatnie położyła mu łapę na czole. Odruchowo. Zaraz, zaraz? Co on, ma gorączkę!? Czy to był tylko pretekst, żeby go dotknąć? Salome, ogarnij się! Nie dotykaj obcego samca, jeśli on sam sobie tego nie życzy? A może właśnie na odwrót? Może właśnie sobie tego życzy? Cicho, bo zdradzimy zakończenie. Nie w ogóle jakieś tu nastąpi... A może po prostu potem odejdą w dwie inne strony?
Salome wzięła łapę i popatrzyła mu ponownie w oczy.
- Nic ci nie jest? Art... - zapytała ponownie. Ojojoj. Teraz jakieś czułe słówka? Zdrobnienia? Awww.

Arthas Merethil

Wilk przeniósł swój wzrok na Salome, był jeszcze zdezorientowany. Jego stan był podobny do tego, jaki się ma po wypiciu kilku kielichów. Wykrztusił z siebie słowa:

- Na Stwórcę! Jakaś ty piękna! Jesteś aniołem? Czy jestem już w niebie?

Powiedział gdyż fakty do niego jeszcze nie dochodziły. Podświadomie uznał towarzyszkę za anioła, a może to kwestia ów uczucia? Kto wie? Może właśnie tak chciał Stwórca, nie mógł wytrzymać tego napięcia i zesłał ów taki los. Porządne trzepnięcie w głowę jeszcze nikomu nie zaszkodziło, tak mówią. Arthasowi pewnie zaraz zmysły wrócą. Pytanie jednak brzmi, będzie dla niej otwarty czy po prostu ucieknie? Na pewno nie odważy się zrobić pierwszego kroku. Bądź co bądź Salome na pewno da sobie z tym huncwotem radę na swój sposób. Tym bardziej że samiec był w niefortunnej pozycji, leżał na plecach a nad nim stała wadera.

Kein

A Kein miał chwilowe zaćmienie... Tak to jest jak przychodzisz w takie miejsca i myślisz że nic się nie uda, patrzysz jak innym dobrze idzie a potem sam w duchu klniesz że wszystko spartoliłeś.
Żeby nie było że odpowiada po kilku minutach jak totalny .... (wiecie sami kto) wolał zostawić to pytanie i przyglądać się temu co będzie się dziać dalej.
Sytuacja go szczerze rozbawiła mimo iż nie było tego po nim widać, ostatnio coraz lepiej ukrywał swoje uczucia, co miało swoje zalety i wady. Po chwili zrozumiał co się święci dlatego wstał skinął łbem i rzucił krótko:
-Dasz radę Salome?
Szczerze mówiąc chętnie by się w tym momencie oddalił.. ale najpierw musi się dowiedzieć czy da sama radę, po odpowiedzi pozytywnej trochę się oddali aby dać im trochę ''prywatności'' mimo iż on nadal będzie w tych okolicach, a może po prostu zniknie? Się zobaczy.

Salome

Samica pokiwała powoli głową w stronę Keina i rzuciła z wdzięcznością:
- Dziękuje, ale chyba zaraz mu przejdzie.
Kiwnęła na niego głową.
Po czym ponownie nachyliła się do samca. Jej grzywka i sierść lekko mogły go łaskotać w pysk. Ale także niektóre z nich były trochę wyżej. Tak na wysokości oczu samca.
- Tak. Oczywiście. Jestem twoim Aniołem. Dokładniej Anielicą. Ale nie jesteś w niebie. Jesteś na ziemi i właśnie uderzyłeś się główką w drzewo. - powiedziała sarkastycznie.
Złapała go łapami za pysk i położyła się koło niego. Poczeka sobie.

Arthas Merethil

- o kufa ależ ty cudna. Byłem aż tak dobry że mi tak pięknego Anioła zesłali?

Arthas rozglądał się chwile po okolicy, wzrok jego chwilę spoczął na Keinie. Jednak szybko powrócił na Salome.

- Na ziemi? Czyli Stwórca jeszcze mnie nie wzywa, ale to może nawet lepiej.

Również dotknął ją łapką, futerko było takie mięciutkie.

- Jesteś takim puszystym Aniołkiem.

Ciekawe kiedy ów stan mu przejdzie, na razie fajnie się go tak prowadzi. Może to go nawet skłoni do jakiegoś kroku? Wtedy nie będzie już odwrotu.

Salome

Heheheheh. To prawda. Ale... Co ma być to będzie, prawda? Nic na siłę, jak to mówi moja babcia XD
- Tak. Byłeś i jesteś cudownym wilkiem. Teraz przysłali ci mnie. - następne sarkastyczne zdanie. A teraz następne:
- Tak. Jestem naprawdę miękka. Ty też jesteś mięciutki.
Uwaga, uwaga! Salome może zaraz dostać głupawki i przez cały czas gadać takie głupoty jak te powyżej. Jeśli Państwo się na to zgadzają, proszę napisać w następnym poście "mleko". Przyjmujemy także posty typu: "Lubię żelki!". Z góry bardzo dziękujemy i przepraszamy za jakiekolwiek utrudnienia.
Salome na potwierdzenie swoich słów pogłaskała go za uchem. Tak o. Miękki futerko.

Arthas Merethil

Arthas niespodziewanie zaczął mruczeć, ale nie jak kot (mrrr) tylko jak wilk (grrrr) oczywiście było to przyjazne.

- Jestem szczęśliwy, dziękuje że tu jesteś.

Można powiedzieć że byli bardzo blisko siebie, wręcz byli wtuleni. Jakiś czas po wypowiedzeniu powyższych słów, świadomość wróciła. Wyobraźcie sobie jego reakcję. Jest w objęciach Salome, nie pamięta co przed chwilą mówił. Czując jej dotyk zamarł w bezruchu, nawet ogon stał na baczność. Ich pyszczki były blisko siebie, ciekawe co się teraz wydarzy.

Salome

Samica zmrużyła lekko oczy. Kiwnęła głową. Czyli nie przeszkadzała mu jej obecność to dobrze.
Nagle samiec zesztywniał. Czemu? Co się stało? Może w końcu się ogarnął i już mu nic nie jest? Trzeba się wszystkiego dowiedzieć.
- Arthas. Wszystko dobrze? - zapytała z troska w głosie.
Odsunęła się leciutko od niego. A jeśli to wszystko był tylko wytwór jej chorej psychiki? A jeśli on nic nie pamięta? Będzie się wypytywał? Wytłumaczy mu czy pominie prawdę? Powie prawdę. Tak ją wychowali. Sama widziała, że tak by było lepiej. I... Ciekawiej.

Amiru

Pech chciał, że i Amiru nad łapami zapanować nie potrafiła. Pojawiła się w Miejscu Dla Samotnych, nie mając nawet najmniejszego pojęcia, dlaczego. Przecież nie była samotna, prawda? PRAWDA?!
Kiedy zobaczyła Kein'a, zatrzymała się w pół kroku i westchnęła ciężko, uśmiechając smutno do siebie. Zupełnie, jakby zamierzała dodać samej sobie odwagi. Niespiesznie podeszła ku czarnemu wilkowi, ignorując gruchającą sobie w najlepsze parkę. Co jej do tego? Wiosna, czas rozkwitu miłości. Ona, jako osoba niedawno odrzucona, niekoniecznie miała ochotę oglądać czyjekolwiek umizgi.
- Witaj, Kein. Kopę lat! - zaczęła jakże niepewnie, spoglądając na samca spod nieco spuszczonego łba. Zatrzymała się całkiem niedaleko wilka, siadając na podłożu i otulając tył ogonem. Nieco przygarbiona sylwetka ukazywała, jak bardzo niepewnie się czuła. Najchętniej odwróciłaby się na pięcie i odeszła, jednak... ileż można uciekać? Chyba, że wilk sobie tego życzył? Nie miała żadnej pewności, czy tak właśnie nie jest.
- Jeśli nie chcesz mnie oglądać, wystarczy słowo, a sobie pójdę i będę starała się więcej na Ciebie nie trafić... - wyjaśniła niepewnie, kuląc nieco w sobie. Wbiła mocno pazurki w ziemię, co było nerwową reakcją w sytuacji,w której nijak nie wiedziała, jak powinna się zachować.

Arthas Merethil

//pardon tą wcinkę//

Arthas popatrzył na nią, potem szybkim skanem zbadał okolicę. Już sobie nieco przypomniał, użył znaku i rąbnął w drzewo. Będzie mu się to śniło po nocach. Nie to jest jednak ważne. Leżąc tak w jej objęciach, zastanawiał się nad uczuciem które go ogarnęło.

- Wszystko w porządku, Salome..

Słowa jakby same mu się cisną na język. Głos jego wydawał się taki potulny i kojący. Przybliżył się lekko do towarzyszki.

- Salome, ja.......

Próbował z siebie wykrztusić jakieś słowo, jednak serce przejęło nad nim kontrolę. Poddał mu się całkowicie, nie był w stanie wygrać tej bitwy. Jego pyszczek przybliżał się do pyszczka wadery, aby w końcu spotkać się i dać małego całusa. Lecz szybko cofnął głowę, nie wiedział czy jej się to podoba. "Teraz na pewno dostanę w papę" myślał. Nie miał żadnego doświadczenia ani nawet wzorca, to wszystko nakazał mu instynkt kierowany ów sercem.

- Co się ze mną dzieje, co to za uczucie?

Powiedział pod nosem, lecz jestem pewny iż Salome to usłyszała. Położył nieco uszy po sobie, i wlepił wzrok w ziemię.

Salome

Samica także całkowicie poddała się chwili. Jej pyszczek także powoli przybliżył się do jego pyska. A potem... Całus. To było naprawdę przyjemne. Nie powiem... Szkoda, że krótko.
Ale przyjemnie.
- Arthas... Albo za mocno uderzyłeś głową w drzewo albo po prostu ty jesteś... po prostu... mną... zauroczony, albo zakochany. - powiedziała cicho.
Nie chciała, aby ten teraz uciekł, albo się do niej zgorszył. To by było naprawdę straszne.
Na razie samica nie chciała nic więcej mówić. Zauważyła, że Arthas naprawdę stał się bardziej rozmowny. Ale teraz naprawdę musi jej i sobie wszystko wyjaśnić. Taka prawda. Niestety.

Arthas Merethil

Arthas popatrzył się na towarzyszkę.

- Czym jest zakochanie? Jeżeli to jest odczuwanie czego miłego wobec drugiej osoby, to tak, jestem.

Basior nie dostał w papę!, to już małe zwycięstwo. Nie mógł określić swoich uczuć, nie znał ich. Pocałunek był dla niego czymś zupełnie nowym i.... bardzo przyjemnym. Z chęcią by to powtórzył. Dodał jeszcze tylko:

- jesteś chyba moim światłem w ciemności.

Powiedział, iście religijnym zdaniem.

Salome

Samica westchnęła zauroczona. A wiec trafił jej się gapa romantyk. Och. Jak cudownie. Przecież nie zawsze trzeba mieć samca, który jest pierwszy do walk, bijatyk, potyczek. Ale Arthas był cudowny. Romantyczny, odważny, godny poświęceń... Ideał? Przekonamy się potem.
- Stan zakochania to jeśli... On polega na tym, że jeśli widzisz osobę w której się zakochałeś odczuwasz w środku siebie takie miłe ciepło. Każdy jej gest, każdy jej gust. Jest dla ciebie, jak życiodajny płyn.
Czujesz do tej osoby coś więcej niż przyjaźń. Czasami się z tym godzisz, czasami nie.
Ale najlepiej jest tej osobie powiedzieć to co do niej czujesz... - wytłumaczyła szybko, ale dobrze do zrozumienia.
Po chwili oblała się rumieńcem. Pierwszy raz przy tym wilku tak baaardzo się otworzyła. A może uzna, że za dużo gada? A może, że jest ciekawa? Życie jest takie skomplikowane, nie?

Arthas Merethil

Gapa romantyk, ciekawe powiedziane. Sam nie zdawał sobie sprawy iż taki jest, cóż zawsze musi być ten pierwszy raz.

-Czyli tak to wygląda. Ciepło które czuje aż mnie pali od środka, niczym ogień. Wybacz mi jestem trochę zdezorientowany, nigdy wcześniej tego nie doświadczyłem...

Samiec nieoczekiwanie wstał, nie po to żeby uciec. Zręcznym ruchem przy pomocy "pasa-rdzenia"ściągnął pancerz i położył go niedaleko. Nie było w nim komfortowo, Salome pewnie też nie chciała przytulać się do metalowych płyt i łusek. Po chwili wrócił na swoją poprzednią pozycję, tym razem bardziej wtulając się w towarzyszkę. Nabrał powietrza i po chwili rzekł, zawstydzony:

- W takim razie..... ja cię....... kocham.

Ponownie nieco cofnął pyszczek, nie za daleko, ale wolał nie oberwać. Przezorny zawsze ubezpieczony, jak to mówią.

Salome

Dość szybko określił się w swoich uczuciach prawda?
Z góry przepraszam za tak krótkiego i niezrozumiałego posta, ponieważ pisanie podczas szybkiego chodzenia na autobus wcale nie jest przyjemne. Więc jeśli będą jakieś błędy ortograficzne czy interpunkcyjne to bardzo przepraszam. I proszę o wyrozumiałość. Salome niestety nie będzie mówiła kursywą, ale powie to:
- Naprawdę? Arthasie... -
Po czym jeszcze bardziej sie w niego wtuliła.