Bursztynowe Morze

Taharaki · Wysłany: Nie 10:43, 06 Mar 2011 Temat postu:

Pojawia się nad tym wspaniałym akwenem. Sam nie wie, co go tutaj przywiodło. Usiadł ciężko nad brzegiem, wpatrując się w wodę z nieśmiałym uśmiechem.

Rozgląda się jeszcze raz uważnie, po czym odchodzi w stronę swojej jaskini, zamiatając ogonem.

zt.

Marillion · Wysłany: Nie 14:01, 06 Mar 2011 Temat postu:

- Pewnie, że może. Ileż wilków za egzystencjalny cel obrało sobie brak celu w życiu - odpowiedział. Jego głos był już całkiem normalny, spokojny. Dziwne zapewne było dla innych, ze Marillion, jeszcze niedawno tak silnie zaniepokojony, teraz stał się z powrotem istną ostoją spokoju.

Siomha Lorcan · Wysłany: Nie 14:35, 06 Mar 2011 Temat postu:

-Ano tak.- kiwnęła łbem i podejrzliwie się mu przyjrzała.- A coś Ty taki nerwowy?- spytała. Chciała, żeby zabrzmiało to jak żart. Miała chyba prawo wiedzieć, z kim się aktualnie zadaje. Kroki stawiała już pewniej, ale wciąż ostrożnie i flegmatycznie.

Virve · Wysłany: Nie 15:26, 06 Mar 2011 Temat postu:

Mała Virve liczyła na samotność w tym jakże ponurym i smutnym dla niej miejscu.
Jednak to nie było jej dzisiaj dane. Pojawiła się, nie zwróciła nawet uwagi na wszystkich tutaj zebranych. Położyła się przy tafli wody i wpatrywała w nią, pierwszy raz ponuro. Pamiętała. To na pewno nie chodziło o jelenia! Na pewno. Czemu mamusia ją okłamała? Co chciała przed nią ukryć? Małe szczenię nie wiedziało. Virve odwróciła wzrok i wpatrywała się w miejsce, gdzie była kiedyś mama, tata i ta dziwna nieznajoma...

Marillion · Wysłany: Nie 15:29, 06 Mar 2011 Temat postu:

Rill znowu się zatrzymał. Popatrzył na Siomhę podejrzliwie.
- Nerwowy? - powtórzył pytającym tonem. Jemu wydawało się, że jest oazą spokoju, nieruchomym kwiatem lotosu na gładkiej tafli wody! Niestety, to, co Marillion myślał o sobie rzadko pokrywało się ze zdaniem innych na jego temat.

Siomha Lorcan · Wysłany: Nie 15:36, 06 Mar 2011 Temat postu:

Zatrzymała się i spojrzała na Marilliona.
- Może mi się zdaje.- wzruszyła ramionami.- Ale bardzo nerwowo zareagowałeś na tego ptaka.- nie spuszczała z niego ślepi, ale nie był to wzrok zimny. To było to, co pozostało z dawnej Siom. Resztki zmartwienia, o których nawet nie zdawała sobie sprawy.- Po prostu stwierdzam fakt.

Virve · Wysłany: Nie 15:39, 06 Mar 2011 Temat postu:

Przewróciła się na plecki i nadal myślała intensywnie. Spojrzała w kierunku horyzontu. Nikt nie idzie. Nikt tutaj nie przychodzi. Na plażę. Nad morze. To jeszcze bardziej zabolało dziecko. Nie przyszła. Mamusia nie przyszła za nią. Nie przyszła jej przeprosić. Nie przyszła jej nawet tego wyjaśnić. Zignorowała ją. A może i nie? Tak czy inaczej, Virve tak to odebrała. Ściągnęła brwi i westchnęła ciężko.

Marillion · Wysłany: Nie 15:43, 06 Mar 2011 Temat postu:

- Bo... zdawało mi się wtedy, że słyszałem coś zupełnie innego, dziwnego - powiedział i znowu w nieco nerwowy sposób rozejrzał się po okolicy. Jego świecące ślepia na chwilę spoczęły na szczeniaku, który przyszedł na plażę, lecz zaraz wzrok Rilla powrócił na rozmówczynię. - Czasem nachodzi mnie takie dziwne wrażenie, że jestem w niebezpieczeństwie.

Siomha Lorcan · Wysłany: Nie 15:53, 06 Mar 2011 Temat postu:

-,,No świetnie! Paranoik!"- pomyślała, ale na przekór temu uśmiechnęła się ciepło. A co jej tam. Im ciekawsza znajomość, tym lepiej. Również spojrzała na szczenię, ale już dawno wyzbyła się przymusu pocieszania takich istotek.
-Idziemy dalej?- spytała spokojnie.- Zawsze taki byłeś?- znów nie zdążyła się ugryźć w język.

Marillion · Wysłany: Nie 16:13, 06 Mar 2011 Temat postu:

Taki. To zabrzmiało, jakby Siomha sugerowała, że Marillion nie jest do końca normalny, a przecież był święcie przekonany, że wszystko z nim w jak najlepszym porządku. Wilk poczuł się nieco urażony tym pytaniem, lecz usiłował nie dać po sobie tego poznać.
- Chodźmy. Nie wiem, czy zawsze taki byłem... chyba tak - odpowiedział. Słychać było, że w jego głosie zgasła ta wesoła, entuzjastyczna nutka.

Siomha Lorcan · Wysłany: Nie 16:22, 06 Mar 2011 Temat postu:

Siomha na ułamek sekundy zamknęła powieki. No to ma za swoje. Zaraz się jednak otrząsnęła i ponownie ruszyła flegmatycznym krokiem. Spięła się cała w sobie i na jej kufie znów pojawił się serdeczny uśmiech, wymierzony w Marilliona. I co najważniejsze- był to szczery uśmiech. Chciała coś powiedzieć o swoich problemach z głową, ale uznała, że to by go bardziej pogrążyło.
- Hm... to chyba dobrze.- powiedziała i przeniosła wzrok na wodę.- Pyz takiej ostrożności masz większe szanse na przeżycie.- miała ogromną nadzieję na to, że Marilliion nie odbierze tego źle.

Marillion · Wysłany: Nie 23:06, 06 Mar 2011 Temat postu:

Siomha uśmiechnęła się, jak stwierdził wilk, szczerze, więc szybko i na chudy, długi pysk Marilliona powrócił cień uśmiechu.
- Na szczęście, jak na razie nie było sytuacji, w której te moje przeczucia okazały się słuszne - powiedział.

Carly · Wysłany: Pon 14:39, 07 Mar 2011 Temat postu:

Wtem na niebie pojawiła się brązowa postać, machająca potężnymi skrzydłami w powietrzu tak, jakby robiła to od dawna. Nie da się ukryć, Carly jest zdolną uczennicą. Każdy jej przyjaciel nie poznałby jej, za żadne skarby. Inna szata, skrzydła. Na jej szyi starannie był zawiązany biały szalik, a wiatr rozwiewał brązową grzywkę na boki, buchając w błękitne oczy wilczycy wody. Odszukała wzrokiem małe, śnieżnobiałe ciałko i zaczęła lądować. Gdy w końcu jej łapy stanęły obok Virve, dotykając miękkiego piasku, złożyła skrzydła i usiadła, zniżając wzrok na córkę. - Virve - zaczęła powoli - Nie wiem, jak Ci to wszystko wytłumaczyć. Ty jesteś moją córką, doskonale wyłapujesz kłamstwo. Ale jesteś jeszcze tak mała, że mogłabyś tego nie zrozumieć. - powiedziała i westchnęła w duchu teatralnie. Dlaczego to na nią spadł obowiązek wyjaśniania, kim jest Renna?!

Virve · Wysłany: Pon 19:56, 07 Mar 2011 Temat postu:

Zerknęła smutno na mamę i wstała.
- Ja nie jeśtem za mała! Nie jestem wcale mała! Nie cie być małą! Ja jeśtem juź duźa i rozumiem! - zawołała oburzona, uderzając łapkami o piasek.
Mimo wszystko, miała ściągnięte brwi i smutną minę.
- Powiedz! Ja jeśtem duźa! Mogłabym nie zrozumieć, ale zroziumę! - dodała po chwili, spokojniej.

Carly · Wysłany: Pon 20:39, 07 Mar 2011 Temat postu:

- No, dobrze. Posluchaj, w zyciu czasem tak jest, ze jakis samiec przestaje kochac samice, bo tylko myslal, ze ja kocha. I ja wtedy zostawia, zeby byc z samica, ktora kocha. Tak zrobil twoj tatus z Renna. Kochal mnie, wiec Renne zostawil. Ale Renna byla bardzo z tego powodu smutna, nie mogla sie z tym pogodzic. Caly czas chciala tate widziec, byc z nim. Zezloscilam sie na nia, bo nie sluchala, gdy tata mowil, ze nie chce tego, ze chce sie z nia tylko przyjaznic. Rozumiesz juz?

Virve · Wysłany: Pon 20:43, 07 Mar 2011 Temat postu:

- A, a... Ta, ta Renna... Ona dobra jeest? Jaka jeśt? - mała chciała jak najwięcej wiedzieć o byłej partnerce jej tatusia.
Jej tatuś miał jeszcze kogoś? Musiała ją poznać! Może była fajna! Tylko tyle doszło do jej małego umysłu. Zaklaskała w łapki, tym razem nieco radośnie. Zamachała króciutkim ogonkiem. Teraz dopiero dostrzegła skrzydła mamy.

Carly · Wysłany: Pon 20:58, 07 Mar 2011 Temat postu:

- No, jest dobra, madra, czasem troche porywcza. Ale tak jak kazdy, kocha, lubi, odczuwa zlosc. Tego pozbyc sie nie mozna. - rzekla i usmiechnela sie do Virve, otulajac ja swoim puszystym ogonem. Byla jeszcze taka mala..

Siomha Lorcan · Wysłany: Wto 21:52, 08 Mar 2011 Temat postu:

Marillion · Wysłany: Śro 13:22, 09 Mar 2011 Temat postu:

- Co za dziwne pytanie - odpowiedział ze śmiechem. - Skoro wciąż tu jestem, to muszę czuć się na tym terenie całkiem nieźle, prawda?
Jego długi ogon począł majtać się leniwie na boki, zdradzając, że Marillion w tym momencie jest w niezłym humorze. wilk nie zauważył bowiem, jak Siomha mu się przygląda, w jakich intencjach zadaje niektóre pytania. Nie zdawał sobie sprawy, że w jej oczach nie wygląda na całkiem normalnego.

Siomha Lorcan · Wysłany: Śro 13:27, 09 Mar 2011 Temat postu:

Zawtórowała mu śmiechem. O tak, dla niego pewnie było bardzo dziwne. Nie chciała przerywać jego wesołości, więc i w ten temat się nie zagłębiała. Zastanawiała się, jak delikatnie zadać kolejne pytanie.- A masz tutaj wielu znajomych?- spytała po chwili. Już się nie śmiała, ale cały czas się uśmiechała.- Ja na przykład wątpię, żebym mogła nazwać przyjacielem jakiegokolwiek wilka.- powiedziała spokojnie, bez smutku. Już dawno przestała się z tego powodu zamartwiać.