Green Coast

Retes

Retes przestał się otrzepywać z wody i położył się na brzegu. Aaach... To nic, że piasek przyklei się do jego mokrej sierści. Trudno. Takie chwile wymagają poświęceń. Czuł się jakiś zmęczony, przytłoczony światem. Teraz widocznie miał małą szansę na odpoczynek. Hah... Słoneczko, ładna pogoda, plaża. Żyć nie umierać.

Gekko

Gekko uśmiechnęła się. - Dziękuję. - Powiedziała, przysiadając na piasku. Czemu "dziękuję" ?!? Dlatego, iż to Retes był pierwszą osobą, która wytrzymała w jej towarzystwie. Może nawet, kiedyś basior zostanie jej przyjacielem? Ach, ....marzenia.

Retes

- Nie ma sprawy. - powiedział szczeniak nie odwracając nawet wzroku w stronę Gekko. Teraz jeden ruch, choćby ten najmniejszy może sprawić, że oto jego malutki raj przestanie być taki wygodny, jaki teraz jest. - Jest... dobrze. - rzekł jeszcze nie wiadomo czy do wadery, samego siebie, czy też kogokolwiek innego.

Gekko

Położyła się na piachu koło Retesa. Wyłożyła się i poczęła spoglądać w niebo. Co chwila pokazywała samcowi chmury, które wydawały jej się ciekawe. Co rusz pokazywała łapką na puchate króliki czy smoki. Mówiąc szczerze, dobrze się bawiła. Chyba lepiej zapomnieć o tym co było,trzeba myśleć o tym co będzie.

Retes

Retes w spokoju i zadumie spoglądał tam, gdzie wskazywała mu wadera. Niebo. Chmury... Nie, to co na górze niezbyt go interesowało. Wolał wszystko, co działo się tutaj, blisko ziemi, bez wzlatywania... Chociaż, jeżeli latanie byłoby możliwe, czemu nie miałby tego spróbować? Ponoć trzeba dążyć zawsze dalej, nie zatrzymywać się. Pędzić, piąć się wyżej, wyżej...

Elena

Evana szukała swojego ucznia. Że też jej córka do tego doprowadziła.
- Witaj Retesiu. - podeszła do niego z uśmiechem - Wybacz mi, że ci przeszkadzam, ale po pierwsze przepraszam za moją córkę. Aż wstyd i żal słów by wspominać zajście na mojej arenie. Po drugie, mamy nowego adepta, który będzie trenował z tobą, chyba do znasz, to Leth. O ile zechcesz jeszcze się u mnie uczyć. A jeśli tak, to ważna wiadomość. - schyliła się i wyszeptała bardzo cichutko, tylko on mógł to usłyszeć - Nauczę moją córkę pokory i odpowiedniego zachowania, ale ku temu muszę "zniknąć bez wieści". Znikam do Mysich dołów w dolinie marzeń. Za dwa, góra trzy dni wrócę. - podniosła łeb i powiedziała już normalnie - Jeśli chcesz możesz trenować na arenie kiedy tylko chcesz, wszystko zostawiłam jak jest. - mrugnęła do wilczka i pożegnawszy się z nim czochrańcem i uśmiechem z Gekko po prostu odeszła.

Retes

- Dziękuję. Jeśli zajdzie taka potrzeba, to rzecz jasna wrócę na arenę, jednak na razie... Nie mam takiej potrzeby. A córką się nie przejmuj - wyrośnie z tego. Kiedyś zrozumie, ile jej dałaś i jeszcze nieraz ci za to wszystko podziękuje. - powiedział Retes, a Elena zaraz odeszła. Cóż... Wilk wzruszył ramionami, skinął Gekko łbem i zaraz też opuścił to miejsce.

zt.

Veli-Matti Onni

Veli przybył tutaj spokojnym, cichym krokiem i kiedy tylko zbliżył się do morza, klapnął bezwiednie na zadku. Wreszcie, po dobrych kilku dniach udało mu się odespać całe zmęczenie po tym długim wypadzie poza krainę i wylazł z legowiska.

Elena

Elcia sobie spokojnie przyszła nad morze powdychać świeżego powietrza i siadając na wzniesieniu nie zwróciła uwagi na Veliego. Westchnęła sobie głośniej i położyła tak, że jej łeb wystawał poza krawędź.

Veli-Matti Onni

Usłyszał westchnięcie, więc zastrzygł pędzelkowatym uchem i się rozejrzał. o, Elena! Najwyraźniej go nie zauważyła. Wstał więc i po cichutku, na paluszkach podszedł do niej od tyłu. Wiatr wiał mu w pysk, więc ciężko by było partnerce wyczuć jego woń.
- Bu - mruknął jej prosto do ucha.

Elena

Elena odwróciła łeb i uśmiechnęła się figlarnie. Nagle szybko podskoczyła i wylądowała na nim zbijając go z nóg.
- Witam kochanie. - powiedziała wesoło siedząc... a właściwie leżąc na jego klatce piersiowej. Kiedy ostatnio tak harcowała z partnerem? Ah tak... to od tego sie wzięli Stella i Ventus.

Veli-Matti Onni

Starając się nie zważać na to, że Elena niedługo go zagniecie, uśmiechnął się i mocno pocałował ją w pyszczek. Oj, kiedy oni ostatnio byli sami w takim spokojnym, opustoszałym miejscu? Już nawet nie pamiętał. Wreszcie mieli czas tylko dla siebie!

Elena

- Gdzie byłeś kiedy cię nie było skarbie? - zapytała kładąc się obok niego i wtuliła się w szyję partnera. Tej chwili nic jej nie zepsuje. Choćby nie wiem co! Jej partner wrócił, jej córka wyrosła na cudowna istotę... tylko brak wieści o synu ją nieco niepokoił ale skoro wolał odejść... Teraz jednak obchodził ją tylko spokój i samotny czas z Velim.

Veli-Matti Onni

Objął Elenę łapą i zaczął delikatnie gładzić po grzbiecie.
- Bardzo daleko. Zawędrowałem aż na tereny mojej rodzinnej watahy - odpowiedział. Posłał trochę nieobecne spojrzenie gdzieś w dal. Myśl o watasze, z której się wywodził, zawsze budziła w nim dziwny, nostalgiczny nastrój.

Elena

- Ciekawe jak tam jest... - powiedziała w zamyśleniu tuląc się do piersi ukochanego. Jej kraina była taka piękna... potem stała się jakąś... pustynią bez żywego ducha. Zastanawiało ją jakie rządy prowadzi przyjaciel jej ojca, ale cokolwiek się dzieje, na pewno jest im tam dobrze.

Veli-Matti Onni

- Zimno i ponuro - mruknął w odpowiedzi, machinalnie głaszcząc partnerkę po grzbiecie. Nagle jakby otrząsnął się z tego niemiłego zamyślenia: wrócił spojrzeniem na Elenę, a na pysk przywołał nieznaczny, lecz ciepły uśmiech. - Tobie, wilczycy Ognia, tamte tereny na pewno by się nie spodobały. Tumany śniegu, wody skute lodem... oraz pustka i cisza. Przygnębiająca pustka, bo z mojej watahy nie zostało zupełnie nic. Nawet jednej żywej osoby.

Elena

- Przykro mi... - powiedziała wyobrażając sobie jak smutno muszą wyglądać tereny, które niegdyś tętniły życiem. - Może odciągnę cie od tych wspomnień, hmm? Wiesz, że Stella przeszła do ognia i po zamieszaniu z lisem przystąpi do testu na wojownika? - oznajmiła wesołym tonem swemu partnerowi. Gdyby nie ten paskudny lis nie miałaby żadnych zmartwień ale cóż... Nigdy nie może być idealnie.

Veli-Matti Onni

Myśl o tym miejscu rzeczywiście nie należała teraz do specjalnie przyjemnych, ale przecież Veli-Matti nie spodziewał się niczego innego, kiedy się tam udał. Był przygotowany na to, co ujrzał. Uśmiechnął się na myśl o planach Stelli.
- To wspaniale, że znalazła swoją drogę życiową - powiedział. Wspaniale, że w tej krainie, że zostanie tutaj z nim i Eleną.

Elena

- Prawda? To cudowne, że ma cel w życiu. W końcu tak wiele może osiągnąć, tak wiele zdziałać. - powiedziała z dumą. Miała powody, by być dumną z dziecka, tym bardziej, że już w młodych latach odznaczała się dużym zainteresowaniem nauką. Choć gdyby nie miała konkretnego celu też byłaby z niej bardzo dumna.

Veli-Matti Onni

- Tak wiele, jak ty - powiedział z uśmiechem. O tak, Elena osiągnęła bardzo dużo. Dowódczyni wojowników, mentorka... mało kto dochodził do tak wysokiej rangi. I mało kto miał odwagę wziąć na siebie tak wiele obowiązków. Jemu samemu brakowało motywacji do działania, by zdobyć profesję w Watasze Nocy. A może po prostu nie miał jeszcze sprecyzowanego celu?