Polana pełna kwiatów!

Alegria

Zauważyła wilka wchodzącego na polanę. Zastanowiła się przez chwilę czy nie podejść do nieznajomego i czy się nie zapoznać. Ach no co ma do roboty? Podeszła do nieznajomego basiora.
- Hej. - Przywitała się. - Alegria jestem a ty?
Wadera nie wiedziala jak ten zareaguje. Wyglądał na osobę nie lubiącą towarzystwa. A jeśli ma zły humor to Alegria chyba szybko stąd odejdzie.

Puszczyk

Słysząc czyjś głos, skierowany najprawdopodobniej do niego, Puszczyk skierował wzrok w stronę wadery, która się odezwała i włączył skanowanie nowo zobaczonych osób. Z obserwacji wynikło, że wadera jest w istocie samicą, prawdopodobnie jeszcze dojrzewającą o niewyróżniającym się wyglądzie.
- Hmhm... - powiedział, zdał sobie jednak sprawę, że to mogło zabrzmieć mało przyjaźnie. - Jestem Puszczyk - przedstawił się więc również, z lekka skłaniając głowę.

Alegria

- Bardzo fajne imię. Kojarzy mi się z podróżami. - Pochwaliła.
Puszczyk...hmm..nie jest żadne takie magiczne, zadziwiajace, jest po prostu normalne. Ciekawe czy ten jest tak samo przyjazny jak jego imię. Alegria lubila poznawać nowe osoby. Zwlaszcza jeśli to były wadera, bo miała okazję na przyjaciółki, ale basiorami nie gardzi. Jakiś przyjaciel do kolekcji znajomych się przyda. A Boni..hmm..kotka nadal skakała w kwiatach, udając, że jest ich tak dużo, że może w nich pływać. Zwariowany kociak

Puszczyk

Twoje kojarzy mi się z alergią - pomyślał, ale stwierdził, że dosyć już złośliwości jak na początek nowej znajomości. Ciągle nie mógł poznać przyczyny bólu głowy, ale wystarczająco dobrze poznał jego skutki - ciężko było mu się skoncentrować i udawać sympatycznego wilczka, tak więc przed biedną Alegrią siedziała ta prawdziwsza wersja samca - niezbyt zadowolona z życia i towarzystwa kogokolwiek.

Alegria

Spojrzała na samca. Chyba coś jest nie tak, ponieważ nie wyglądał najlepiej.
- Coś nie tak, bo widać, że źle się czujesz. - Spytała.
Basior nie wyglądał na towarzyskiego, ale wadera chciała się z nim zapoznać. Może się okazać, że to naprawdę fajny i umiejący być wesołym na serio wilk. A co do Boni...hmm.... Gdy zobaczyła swą pańcię jka gada z nieznajomym to prze skakała do nich, wpatrując się w niego i skakając wokół.

Puszczyk

- Skąd ci to przyszło do głowy? - Puszczyk spojrzał na futrzane zwierzę, które było wyjątkowo nadpobudliwe jak na znanych mu kocich towarzyszy. A może to wcale nie był kot? Bo czy koty skaczą jak opętane? Samiec szczerze zwątpił w ten fakt, podejrzliwie obserwując puchate stworzenie.
- To zając? - nagle go olśniło. Przecież zające skaczą. Nie miał wprawdzie z wieloma do czynienia, nie licząc takich, które lądowały na jego talerzu, ale idea wydała mu się bardzo adekwatna. Tylko uszy miał jakieś za krótkie, a ogon... Szkoda gadać.

Alegria

- To po prostu widać. - Stwierdziła.
Popatrzała na swego kotka, który jak zwykle popisywał się w najlepsze. Skakała i wyglądała rzeczywiście jak zając. Przez to bardzo rozbawiło wilczycę, pytanie Puszczyka.
- Czasami łyżwiarka na podłodze, czasami profesjonalna wykonywczyni skoków w dal na galaretce, jednak to kot. - Lekko się zaśmiała.
Gdyby była kocia olimpiada szalonych trików, Boni otrzymałaby złoto. Jej pańcia temu nie zaprzecza, bo jak by mozna nie kochać czegoś tak słodkiego i puchatego.

Puszczyk

Puszczyk nie umiał nie uśmiechnąć się na tę uwagę. Więc jednak wyjątkowo nadpobudliwy kot. Chyba jednak pozostanie zwolennikiem tych leniwych i wyniosłych przedstawicieli swojego gatunku. Przynajmniej nie ganiały bez powodu wokół. Z tego co mu wiadomo, przekładały nad zabawę święty spokój - zupełnie jak Puszczyk, popatrzcie tylko. Samiec odetchnął lekko, rozglądając się dookoła. Świeże powietrze powinno było przynieść ukojenie bólowi łba, ale chyba nic z tego nie będzie.

Alegria

Popatrzała w niebo. Tyle chmur, różne kształty, świeże powietrze...mmm... idealna pogoda. Położyła sie na plecach i patrzała w niebo.
- Fajnie tak poleżeć, powietrze, ptaki, idealna pogoda jak dla mnie. - Westchnęła.
Poczuła lekki wiaterek, który ją chłodził
- I jeszcze ten wiaterek. Z jakiej jesteś watahy?
A Boni znalazła sobie w tym czasie nowe zajęcie. Turlała się z górki niczym kuleczka. Jakby nazwać tą dyscyplinę? Hmm... Turlaczka z górki. Ojej, ależ ta Alegrcia ma gwiazdę sportu w swej małej jednoosobowej rodzinie.

Puszczyk

Pogoda zwisała Puszczykowi tak samo, jak wszystko inne, ale musiał przyznać, że lepsze to niż śnieżna zawierucha i temperatura na znacznym minusie. Jednak za wysoka wydawała się samcowi równie nieprzyjemna, jeżeli już miał decydować o panujących wokół warunkach klimatycznych. Gzy Alegria wspomniała o watasze, musiał chwilę się zastanowić. Gdzie dołączyłeś, Puszczyku? Gdzie zaprowadziły się te chude, krzywe łapki?
- Noc - odpowiedział jednym słowem, w końcu znalazłszy w umyśle odpowiednie wspomnienie.

Alegria

- Ja jestem z Wiatru. - Oznajmiła. - Nie wyglądasz na noc. Zawsze wilki z Watahy Nocy lub Ognia kojarzyły mi się ponurością, jak największą chęcią zabijania zwierząt i prze nigdy nie uśmiechaniu się. A ty taki nie jesteś.Może Alegria mówiła nadaremno, przecież nie znała go za długo, a już mówiła o nim pozytywne rzeczy. Ale pprzecież żaden wilk nie jest aż tak zły prawda?

Puszczyk

- Nie wyglądam? - Puszczyk pokręcił lekko głową. Raczej nie przybierał z góry ustalonego zachowania członka danej watahy, jednak dzisiaj wyglądał bardziej na członka Nocy, niż kiedykolwiek indziej, o ironio. - A na jaką wyglądam? Wiaterek? - przekręcił głowę, jeżeli już o ironii mowa. - Może powinienem zrobić jakoś tak - wypiął kuper, rozstawił przednie łapy, śmiesznie złożył uszy i powiedział z największą znaną sobie powagą:
- Raur.
Znowu mógł się pobawić w Tego Dziwnego Puszczyka, Niech On Sobie Pójdzie, którego wszyscy kochali.

Alegria

Zaśmiała się. To akurat potwierdziło przypuszczenia Alegrii, że nie pasuje do Nocy, ponieważ uśmiechnął się i potrafi być zabawny.
- Nie, nie chce żebyś taki został na zawsze, ale może czasami. - Powiedziała z uśmiechem na twarzy. - Mam przyjaciółkę w Ogniu i nie jest ponuraczką. Jest pomocna, uczciwa, wrażliwa i zabawna. Gdybym się nie spytala to bym pomyślała, że jesteś z Ognia. Zwłaszcza, że masz takie fajne ogniowe ubarwienie futra.
A czemu by nie. Przecież to nie zbrodnia, że pochwaliła jego futro. To jakie by miała mieć Alegria? Wiaterkowe? Jakie wiatr ma kolorki? Niebieski? Biały? Tęczowy? To nie ważne.

Puszczyk

- Myślę, że kierowanie się ogólnymi schematami nikomu nie wyjdzie na dobre - powiedział spoglądając na swoje "ogniowe" zabarwienie sierści. Fakt, ostatnio zrobiło się dość jasne. Pewno od słońca. Zawsze to wina słońca. Wilk niepasujący do stereotypu spojrzał na Alegrię. On nie znał żadnych plotek i wyobrażeń osobników poszczególnych watah, wiedział tylko, że jakieś tam są i chyba słabo u nich z zarządzaniem. A gdyby tak on - Puszczyk, został kiedyś Alfą? Cóż za respekt i splendor by go czekały. To by dopiero była zabawa z tymi wszystkimi wilkami. Zrobiłby sobie śmieszną koronę i chodziłby dumnie spoglądając na każdego mijanego wilka. Och, Puszczyk, lepiej nie pchaj się na tak wysokie stanowiska, bo wtedy cała twoja wataha runie sama.

Alegria

- Czemu? Ja tylko mówię swoje myśli. - Oznajmiła. - Długo już jesteś w tej krainie?A o co miała zapytać? O ulubiony kolor? Ulubiony rodzaj zająca na obiad? Rany! Od kiedy ona robi się taka małomówna?! Od kiedy się urodzila to jest gadatliwa jak katarynka, a dzisiaj?! Może jest chora....

Puszczyk

- Dłużej, niż mogłoby się wydawać - powiedział samiec, lekko się uśmiechając. Kilka miesięcy pewnie już zleciało, odkąd w tej krainie był jedynie nowym, który szuka kolejnego miejsca na osiedlenia. A spędził tutaj już więcej czasu, niż gdy zostawał w każdej innej watasze, którą mijał na swej drodze. Jeszcze nie udało mu się nikomu podpaść na tyle, żeby musiał w podskokach opuszczać kolejną krainę i nie widział potrzeby, aby to zmieniać. Gdzieś tam miał panienkę, mógł mieć inne w każdej chwili, może jakaś kariera też czeka na rozwój... Chyba zadomowi się tu na dobre.

Alegria

- Ja jestem jakieś kilka miesięcy. - Oznajmiła. - Co robisz w takim miejscu?Trochę nietypowe pytanie...Co robisz w takim miejscu? Zbieram kwiatki i śpiewam o tęczy wiesz? Ranyy! Znowu wadera nie ma tematu! Katarynka zmieniła się w niemowę?Gosh! Dobra koniec. Boni se skakała tu i tam, ale w końcu jej się to znudziło i położyła się pomiędzy łapami Puszczyka.

Puszczyk

Samiec uśmiechnął się, słysząc pytanie Alegrii i widząc jej zakłopotanie. Wilki są takie przewidywalne i oczywiste. Można z nich wszystko wyczytać, jak tylko ktoś dobrze umie posługiwać się mową ciała. A tu akurat Puszczyk miał wprawę, w końcu przez lata już maskował swoje prawdziwe myśli i uczucia, całkowicie fałszując to, co w mowie ciała mógł sfałszować.
- No wiesz, spaceruję, zwiedzam krainę. Jest dość spora, wiedziałaś o tym? Widziałem już jeziora, góry, polany, wodospady, słyszałem też, że są tu morza, pustynie i urwiska - dodał. Wielkość obszaru, na którym mieszkał naprawdę go fascynowała. Ciekawe, jak wyglądałaby mapa tego interesującego miejsca. Pewnie ciężko wyobrazić sobie wszystkie szczegóły w okolicy. Meh, Puszczyk na pewno nie ogarnie tego nigdy, kartografia i orientacja w terenie nie były jego mocną stroną.

Alegria

- To tak jak ja. Tak zauważyłam,, jest naprawdę wielka i magiczna. Jest tu Żelkowa Wyspa, Ciasteczkowy Lasek i Góry Śnieżne, które jakoś dziwnie są mroźne w porównaniu do temperatury tutaj. - Oznajmiła.
Naprawdę ta kraina jest bardzo magiczna. Hmm....a jak by wyglądała gdyby nie była taka niezwykła? Byłoby okropnie nudno i tak normalnie...nienormalność to podstawa. Heehe, nie no teraz to żartuje.

Puszczyk

Samiec pokiwał głową. O tych miejscach nawet nie słyszał, co już mówić o odwiedzeniu ich. Wielkość krainy istotnie robiła na nim wrażenie. Zerknął na słońce, które grzało od kilku dobrych dni bez litości.
- W każdym razie dzięki za miłą rozmowę - powiedział, gdyż zaczynał się już trochę nudzić. Nie miał tendencji do darzenia sympatią wilków, które spotykał na swojej drodze, a sama polana po pewnym czasie wydała mu się taka sama jak inne. Może rzeczywiście tak było? Niewiele chyba różniła się od wszystkich innych łąk w okolicy. Puszczyk przeciągnął swoje chude ciało smacznie i ziewnął. Wolał nie ucinać sobie drzemki w obcym miejscu, więc spacer dokądś wydaje się idealnym rozwiązaniem. Samiec powoli odwrócił się i niespiesznym krokiem ruszył przed siebie.

zt.