Polanka

Dante de Cossa

Czy długo? Czy długo był w Krainie? Jako Schatt, Niko, Katsume czy Seneprith i owszem, ale jako Hybryd? Dante zamyślił się. Ile czasu minęło? Czy to już aby nie czwarty miesiąc?
- Nie wiem. Ale w tej postaci jestem tu już od czterech miesięcy.
Rzekł przyjaźnie. A przynajmniej chciał, żeby wyszło przyjaźnie, a jak wyszło, mając taką barwę głosu, jaką on ma? No niezbyt przyjaźnie. Nadrobił to jednak uśmiechem.

Debra

Ciekawe jakby wyglądały dzieciaczki Hybrydy i wilczycy? :3

-Rozumiem.-odpowiedziała równie spokojnie, co przedtem.
-Wiesz co, wyglądasz na naprawdę miłego... Dziwię się, że nie otacza cię teraz grono przyjaciół...-odpowiedziała spokojnie. No bo to prawda. Debra lubiała spokojne wilki, które lubiały się uśmiechać.

Dante de Cossa

Lól, miałyby rogi. x'3 Albo byłby wyższe niż przeciętnie albo w ogóle miałyby miliony łap. xD

Przyjaciele... Właśnie Dante, gdzie są Twoi przyjaciele? No cóż, masz tylko jednego... Ale nie warto o nim wspominać przy obecności Debry. Był nim bowiem... Damdadadam! Hiretsuna.
- Nie mam przyjaciół... To znaczy mam... Jednego. Demona.
Jego imienia jednak nie wyjawił. Może dlatego, że nie chciał wyjawić tożsamości swego przyjaciela? A może, ot z czystej przekory? Któż wie.

Debra

Debra drgnęła. Demon. Ciekawe. Ale nie! Przecież w krainie jest tyle Demonów, czemu miałby to być Hiretsune?
-Jednego... A szkoda.-odpowiedziała.

Albo byłyby wysokie, z wężowymi jęzorami i miałyby trzy oczka. :3

Dante de Cossa

Tak... Dante podzielał to zdanie. Czemu ci sympatyczni i niewadzący nikomu, zawsze mają przyjaciół mniej, niż ci źli? Nad tym filozof musiał się jeszcze zastanowić. Ale nie teraz. Póki ma z kim rozmawiać, nie będzie zamykał się w swoim świecie pełnym rozmyślań.
- A Ty masz tu jakąś rodzinę, przyjaciół?
Spytał tocząc temat dalej.

Debra

-Przyjaciół? No cóż... Dwie przyjaciółki, które ostatnio wogóle się do mnie nie odzywały. Co do rodziny...-Debra przygryzła wargę. Nie umie tego w sobie kryć, że w tym temacie...-... Miałam partnera. Demona. Mam też dwójkę dzieci. Córkę, oraz syna... Dzieci najpradopodobniej też są opętane... A partner nie żyje.

Dante de Cossa

// Mam ochotę zbudować poprawny dialog. x'3

- A więc Ty też miałaś styczność z demonami? - spytał retorycznie i zaśmiał się gorzko, po czym zaraz dodał pocieszycielskim tonem. - Nie martw się - rzekł krótko, gdyż nie był pewien co dodać, skoro nawet nie znał przyczyny śmierci, partnera Debry. Jakie to było smutne, gdy bliskie osoby odchodziły, czyż nie? Ale Dante nie znał tego uczucia. Być może jedno z jego wcieleń znało, ale on nie. Był jak szczeniak. Mimo, że wiedział tak wiele o świecie, nie wiedział nic - nic, co nazwałbyś podstawą. Nie wiedział czym jest szczera przyjaźń, czym jest troska czy miłość. Można go jeszcze porównać do głazu... Ale nie czas na porównywania.

Debra

//xD//

Cóż powiedzieć? Debra westchnęła jedynie, ale za chwilę znów powróciła do swojego wcześniejszego zachowania.
-Tak...-zaczęła, wpatrując się w ziemię-Miałam z nimi styczność. Moje dzieci chyba same są opętane. A dzieciństwo to spędzałam z duchami... Bardzo ciekawe miałam dotąd życie. Nie ma co.

Dante de Cossa

Hmm... Ciekawe życie, tak? On nawet się nie urodził, ha! Ale jakoś go to nie cieszyło. Hybryd westchnął cicho. Chciał być jak każdy inny wilk, ale... Ale taki już jego żywot - kilkoro wilków poświęciło się, by stworzyć Go. Monstrum, które mogło być dobre jak i złe... A jednak było dobre...
- Racja... Ja tam wolę trwać w mojej niewiedzy odnośnie przeszłości mych... Części.
Skłamał z wymuszonym uśmiechem. Temat o życiu jakoś go nie bawił, ale nie to, że był zły na siebie czy Debrę za rozpoczęcie go - nie lubił siebie. Trwał, bo musiał, nie chciał by tamte wilki poświęciły się na darmo.

Debra

Debra jednak domyśliła się, że wkracza na grząski grunt, więc postanowiła zmienić temat ich rozmowy. Bardzo spodobał jej się rozmówca, wydał jej się wyjątkowy, dostrzegła w nim dobro i mądrość, tak więc zależało jej na kontynuacji rozmowy, która tak bardzo umilała jej czas.
-Nasza Kraina jest naprawdę wielka, nieprawdaż?-powiedziała, spoglądając na Hybrydę-Niby tyle terenów już znam, a cały czas spotykam coraz to nowsze i ciekawsze.

Dante de Cossa

W głębi duszy Dante ucieszył się ze zmiany tematu. Odetchnął także niesłyszalnie, a uśmiech nie był już czymś wymuszonym, a ot, prawdziwym i zwykłym, jeśli chodzi o tą hybrydę.
- Tak, zgodzę się. Tyle miejsc, tyle różnych, różnych miejsc... Ciekawe czy znalazłby się ktoś, kto odwiedził je wszystkie. Jak sądzisz?
Spytał z zaciekawieniem, pól na pół oddając się sidłom rozmyślań. W końcu był takim typem, którego interesowały wszelakie rzeczy tego typu.

Debra

Debra zastanawiała się jakiś czas, starając się przypomnieć sobie wszystkie wilki, jakie znała w krainie.
-Osobiście nie znam żadnego wilka, który by to uczynił. Ale może w Krainie jest jakiś wilk, bądź inne stworzenie, które zwiedzało jej tereny i poznało wszystkie.-odpowiedziała wkońcu.

Sahama

Młoda waderka przybyła na kolejne miejsce. Dla niej każda polana wyglądała tak samo, lecz połazi sobie tu i tam. Zauważyła wilki, które tutaj przebywały, ale nie przeszkadzali jej. Było jej wszystko jedno. Sahama kłusem podeszła do wielkiego kamienia i usiadła, czekając na towarzystwo. Wiedziała, że dorosłych osobników nie obchodzi jakieś szczenię, ale może przyjdzie ktoś w jej wieku. Na to liczyła...

Agrael

Wesoło podskakując, również i Agrael zjawił się na Polance. Uśmiechnął się szeroko, gdy zobaczył szczenie. Ba, samiczkę! Podbiegł do niej i się przywitał.
- Witaj, jak się nazywasz? Ja jestem Agrael - powiedział wesoło.

Sahama

Młoda bez zawahania odwzajemniła powitanie - Cześć, jestem Sahama - Na pyszczku małej pojawiła się przyjazna minka - Miło mi - Odrzekła i zaczęła wesoło wywijać ogonem. Kolejny ktoś dla waderki. I dobrze, im więcej tym lepiej, w kupie raźniej. Według niej samczyk zabawnie wyglądał z tym swoim czupiradłem, co wywołało cichy śmiech u wilczycy. Na razie nie wyrażała poglądu na ten temat, bo chciała go lepiej poznać, czy nie jest subtelny na punkcie swojej powierzchowności. Dlatego też zaczeka.

Wena uciekła -.-

Dante de Cossa

Hybryd spojrzał na dzieci. Bawiły się razem czy co tam robiły... Ależ uroczo. Dante zastrzygł uchem i powrócił wzrokiem na Debrę. Jakoś nie wiedział co ma powiedzieć. Poczuł, że wszystkie tematy zniknęły. Nie miał po prostu o czym mówić. Był pogrążony w rozmyślaniach nad tym i owym. Jedynie lekko falujący ogon, udowadniał, że wysoki twór żył.

Debra

Debra nie była zachwycona towarzystwem szczeniąt. Jedyne dzieci, jakie znosiła i lubiała, były jej dziećmi. A reszta się dla niej nie liczyła. Może tematów zabrakło, ale zabrakło ich tutaj. Może, gdyby przenieść rozmowę w inne miejsce, znalazłoby się jakiś temat? Pytanie, czemu Debra siedziała i jak głupia wpatrywała się w Hybrydę? Debra! O nie, moja droga! Że się zakochasz w Hybrydzie ledwo po tym, jak twój partner zginął. "Tak" pomyślała.
- Dante, może chciałbyś... Pójść gdzieś indziej? Może nad jakiś Wodospad?- zaproponowała Debra.

Dante de Cossa

Przez chwilę siedział jeszcze w takim zamyśleniu, póki ta, nie wyrwała go z nich. Rozejrzał się zdezorientowany. Wszystko było na swoim miejscu. Uśmiechnął się więc życzliwie i potwierdził skinieniem łba.
- Oczywiście, prowadź - rzekł ku niej, przeciągając się. Nogi mu się nieco... Przyssały do ziemi? No, może być i takie określenie aktualnego stanu hybrydy.

Debra

Debra podniosła się więc z miejsca, delikatnie machając ogonem na prawo i lewo. Zastanowiła się chwilę.
- Chyba zna jakiś pobliski Wodospad.- odezwała się wadera, powoli podążając na północ. Szła powoli, tak, aby Dante de Cossa mógł za nią podążyć.

zt.

Dante de Cossa

Hybryd ruszył żwawo za Debrą tam, gdzie go prowadziła. Który to był wodospad? Przecie tyle ich tu! Tego Dante nie wiedział. Ale Debra pewnie tak. Idąc i będąc jednocześnie pełnym rozmyślań, dreptał ku wyznaczonemu przez waderę celowi.

z.t.