Arena Mentorki Eleny

Sahama

Młoda wilczyca podskoczyła z radości - Zaczynajmy ćwiczenia - Rzekła pośpiesznie, a jej ogon szalał. Po pewnym czasie spojrzała na różne zdobienia, które dodawały większego uroku Arenie. Nie mogła się oprzeć pokusie pięknego drzewa, proszące się aż o podziw. Małą to przyciągnęło i podeszła powoli do rośliny, a uśmiech rozpromienił się z zachwytu. Rzuciła okiem na korzenie, po czym powędrowała wzrokiem na źródełko. Lecz teraz nie pora na odpoczynek. Samiczka ogarnęła się i podbiegła do Eleny - Tu jest ekstra - Nie mogła się powstrzymać od komentarza. Wlepiła swoje małe patrzałki w ślepia wadery.

Elena

- Dobrze słonko. - odparła z uśmiechem. Rozejrzała się po przyrządach. W końcu znalazła to, czego chciała i podbiegła do tej maszyny. Była to maszyna, która wyrzucała piłki z różną szybkością. Nastawiła na początek na najniższy bieg i piłki powoli zaczęły wylatywać na wszystkie strony.
- Cel tego zadania jest taki, by unikać potkania z piłkami. Stań tu i ich unikaj a im lepiej będzie ci szło, tym będę zwiększać prędkość, dobrze? - powiedziała z uśmiechem.

Sahama

- Jasne - Rzuciła, skupiając się na zadaniu. To będzie jazda. Sahama stanęła na danym miejscu i widząc wylatujące piłki, zaczęła wymijać jedną po drugiej. Początek jest zawsze łatwy. W tym momencie wilczątko skupiało swoje myśli tylko na szkoleniu.
Samiczka ostatnio bardziej podchodzi do życia i ani nie próbuje rozmarzać, tylko dąży do swojego celu. Będzie musiała minąć się z wielkimi trudami by osiągnąć to co chce, lecz chyba warto.

Znowu brak weny...

Elena

Wilczyca uśmiechnęła się szerzej widząc pląsające szczenię. Jednak teraz przyspieszy nieco tempo. Przekręciła gałkę na wyższy bieg i postanowiła w skupieniu obserwować jak młode radzi sobie z tym zadaniem. Elena przyzna rację każdemu, że determinacja w dążeniu do celu w tak młodym wieku jest godna podziwu i wadera była bardzo pozytywnie nastawiona w kwestii przyszłości Sahamy.

Sahama

A więc rzuciła na wyższy poziom. Sahama dostrzegła to szybko i wykonywała dalej zadanie. Czy dobrze jej idzie? To się okaże. Mała wyciągnęła z ostatnich dni pewne wnioski, iż chęć do działania to zupełne przeciwieństwo od ukazywania swoich umiejętności. Przez kilka dób rozważała tę sugestię, lecz przez jakiś czas nie mogła tego pojąć. Jednakże w końcu lampka rozjaśniła jej mózg i zrozumiała. Wtedy połączyła te obie cechy i włala. x]

Elena

Sahamie szło na prawdę dobrze. Wilczyca uznała, że na razie to wystarczy. Pora zająć się też trenowaniem szybkości. Dlatego też Elena wyłączyła maszynę i podeszła do szczenięcia.
- Świetnie ci poszło! - pochwaliła szczerze - Teraz chodź, pokażę ci coś fajnego. - dodała i powędrowała w stronę pali powbijanych w ziemię w jednym rzędzie. Pale te im bliżej końca były coraz gęściej powbijane. Brązowa zaczęła zwinnie i szybko mijać przeszkody, kładąc najpierw łapę bliżej pala.
- Teraz twoja kolej. - powiedziała z uśmiechem kiedy skończyła.

Sahama

Kolejne zadanie. Oł yeah!
Waderka pilnowała każdego ruchu Eleny, po czym spróbowała to powtórzyć. Zbliżyła się do pierwszej pali, wyluzowawszy się i poczyniła pierwsze kroki. Była wgapiona na wprost siebie, a jednocześnie czuwając wokoło, acz jak na razie może wyłączyć swoją atencję. Słupy zaczęły się zwężać zaś wilczyca każdą omijała. Lecz potem przywitała się z palem, który stał na końcu. Wilczątko całe szczęście obróciło się i przywaliła bokiem, upadając na ziemię. Natychmiast wstała, czując drobny ból. Otrzepała się z piachu oraz posłała uśmiech dorosłej waderze.

Elena

Mentorka z uwagą przyglądała się ruchom Sahamy i ku swej uciesze miała na co popatrzeć.
- Świetnie jak na pierwszy raz. - powiedziała z szerokim uśmiechem - Teraz zrób to jeszcze jeszcze raz tylko postaraj się szybciej. Pamiętaj o tym by odpowiednio kłaść łapy, wtedy pójdzie ci szybko a jednocześnie nie zderzysz się z ostatnią belką. - dodała jeszcze podając wskazówki do ulepszenia tego ćwiczenia.

Sahama

Sahama ponowiła sobie w myślach słowa samicy i przygotowała się, by wykonać odpowiednie gesty. Powoli będzie zbliżać się do stargania sił, lecz jeszcze do tego jest masa czasu. Nawet jak do tego dojdzie, to nie ulegnie zmęczeniu i będzie brnąć dalej. Młoda wilczyca zbliżyła się do pierwszego palu, a następnie zrobiła to co do niej należało. Wystartowała, rozmyślając strategię "położenia odpowiednio łap" i szybko jej poszło. Tym razem z łatwością ominęła niedawny słup, wysłuchawszy rady mentorki - Teraz lepiej? - Zapytała.

Elena

Ela była niezwykle zadowolona z poczynań Sahamy, bowiem uczyła już wcześniej szczenięta, ale ona miała wyjątkowy talent.
- Rewelacyjnie! - klasnęła z zadowoleniem - Teraz powiedz co wolisz, poćwiczyć mięśnie szczęki czy atak? - zapytała małą z pogodnym uśmiechem dobrej cioteczki.

Sahama

Sah nie wiedziała co wybrać, ponieważ obydwie oferty były skuteczne, lecz wybrała jedną.
- Mięśnie szczęk - Odparła pewnie. Atak może poćwiczyć sobie na wrogach, a wzmocnienie swojej klamry tylko jej pomoże. Przynajmniej tak sądziła mała. Nagle przypomniała sobie o zebraniu Ognia, na której się nie zjawiła. Od tego momentu obiecała sobie, iż już nigdy nie opuści żadnej narady. W sumie nie jest tam potrzebna, ale przydało by się czegoś dowiedzieć.

Elena

- W takim razie słonko, chodź ze mną. - powiedziała Elena i podeszła do kolejnego przyżądu. Był to wysoki pal, z czuba którego zwisał łańcuch a na jego końcu drewniana kula. Wadera pacnęła w nią mocno łapą, a kiedy ta nabrała prędkości podskoczyła i wgryzła się w nią. Po chwili kula zwolniła, a Elena zeskoczyła na ziemię.
- Tak wygląda to ćwiczenie, ale ty poćwiczysz na niższym. - to mówiąc podeszła do niższego pala i przy nim usiadła uśmiechając się pogodnie.

Sahama

Gruntownie przypatrywała się działaniom wadery. Następnie ponownie wypróbowała własne siły. Cofnęła się kilka kroków w tył i błyskawicznie ruszyła na przeszkodę. Rozwarła szczękę i złapała się, nie zwisając jednak długo. Tylko drasnęła kulę zębami, pozostawiając po sobie ślady. Podniosła się i ponowiła ćwiczenie. Nie było tak jak wyobrażała sobie wilczyca, chyba z dużo siebie wierzy. Powinna przystopować. Jednak nie odpuszczała i próbowała dalej. Raczyła uczynić to po raz kolejny i udało się. Wpiła kły jakby uśmiercała zwierza po czym zeskoczyła na ziemię, czekając na ocenę Eleny.

Elena

Elena zaklaskała na znak uznania.
- Twoja determinacja jest godna podziwu. I osiągnęłaś dokładnie to, o co w tym zadaniu chodziło. kiedy tylko będziesz chciała możesz na tym ćwiczyć. - powiedziała zadowolona z postępów uczennicy. Na prawdę była z niej bardzo dumna.
- Tylko pogratulować. - dodała z szerokim uśmiechem. - Teraz powiedz mi, czy chcesz coś powtórzyć czy poćwiczyć ataki? Możesz na drewnianym manekinie albo ze mną.

Sahama

- Wolę na drewnianym manekinie i dziękuję - Powiedziała ukazując swoje zadowolenie. Choć nie potrzebowała i nie oczekiwała pochwał, nie chciała dotykać uczuć Eleny. Może i by się nie uraziła, lecz Sah ukryła swoją niby wzmiankę.
Póki co po raz kolejny posłała podziękowania waderze i zajęła się ćwiczeniem. Najpierw zapoznawała się z owym przedmiotem, obwąPsia kostkaąc z każdej strony. Przy czym stanęła na przeciwko kukły i wyobrażała sobie, iż jest to prawdziwe stworzenie. Zaczęła mówić do tego czegoś, zgrywając jakąś aktorkę - Dzień dobry. Nie nie. Moje imię nie jest ważne, a zapewne Ty nie go nie posiadasz - Przerwała i znów się ozwała, udając, że jest to jej wróg - Kiedy jeszcze raz to powiesz, to stanie się coś złego - Poczęła grozić, nerwowo chodzić w te, i we wte, nie spuszczając z oczu marionetki. Po chwili jakby się zdenerwowała i naskoczyła na ofiarę, zaczynając ćwiczyć ataki oraz korzystając z lekcji ćwiczenia szczęki. Zleciała z niego dość na daleką odległość i wryła się w ziemię. Wstała i kiwając się zabawnie na boki, przemówiła jakby była na kacu - Ty... jeszcze z Tobą nie skończyłam - Rzekła, podchodząc do lalki i w chwili gdy chciała na niego ponownie wskoczyć, padła prosto na papę. Jedynie uniosła wzrok ku Elenie, będąc w przeznaczonej pozie. Ogon, który stał, zaraz śmiesznie oklapł w dół - Eee... Wolę jednak z Panią - Rzekła z paszczą w piachu, który przytłumił mowę małej. Ta zamachała kilka razy ogonem ogonem i usiadła kulturalnie. Wybuchła lekkim śmiechem, acz martwiła się iż tak nie przystoi przy Alfie i opanowała swoje zadowolenie - Przepraszam... Jak źle się zachowywałam, wygłupiając się - Odrzekła z powagą. Tak, to było dość dziwne, a nawet bardzo...

Elena

Ale ku pewnemu zdziwieniu małej Elena zakrywała pysk łapami i w końcu nie wytrzymała. Wybuchnęła serdecznym śmiechem i podeszła do Sahamy.
- Chodź, moja wierna towarzyszko! Pokonamy tego nieznośnego drewniaka i odniesiemy zwycięstwo! - powiedziała poważnie i w końcu ponownie wybuchając śmiechem ruszyła na manekina. Przed nim jednak podskoczyła śmiesznie w górę i przeskoczyła nad figurą. W czasie lotu uderzyła mocno łapą w łeb drewnianego wilka i upadając na ziemię przeturlała się po ziemi i stanęła twardo na łapach.
- Atakuj jego łeb Sahamo! Powal go! - krzyknęła niczym wódz i zachichotała pogodnie.

Sahama

Sahama migiem zerwała się na równe łapy - Tak jest! - Odparła figlarnym głosem, zmieszanym z powagą. W mgnieniu oka uderzyła na manekin, przed tym skupiając swoje myśli na dobrym ataku. Od dziś będzie traktować trening jako zabawę Tak, to jest chyba wskazująca reakcja.
Wilczyca walczyła zawzięcie, wszak dobry i doświadczony Wojownik mógłby dostrzec nie tylko zaciekłość, ale i nawet płynne ruchy, pełne skupienie oraz szybkość. Tak właśnie przemieszczała się wadera.

Elena

Elena obserwowała swoją uczennicę z niekrytą radością i lekkim chichotem rozbawienia. Młoda waderka poruszała się zwinnie, szybko i przemyślanie, czego na przykład brakowało Yenn. W oku alfy pojawił się błysk, czego dawno nikt nie miał przyjemności oglądać. Wszystko to sprawiła właśnie Sahama, nadzieja dla wojowników ognia.

Sahama

Kiedy nadszedł koniec bijatyki wadera zeskoczyła na równe łapy, stojąc twardo na ziemi. Zstąpiła sapiąc ciężko z otwartym pyskiem. Jeszcze musi nabrać kondycji, lecz tym zajmie się później. Stała, mając lekko odstawione od siebie łapy. Odwróciła wzrok na manekin, który nie wyglądał na zdrowego. Był bardzo poszarpany, jakby zaatakowało go pięć wilków. Dla zwiększenia śmiechu odpadła mu głowa, a wilczyca była wgapiona, a zarazem zadziwiona swoją siłą. Po czym z wolna przeniosła oczy na Elenę.

Elena

Wojowniczka poczęła klaskać zadowolona i podeszła do Sahamy.
- Bardzo dobrze sobie poradziłaś. Na prawdę, jestem pod wrażeniem. - powiedziała i usiadła przy dojrzewającej już waderze. - Odpocznij trochę a w między czasie jeśli masz jakieś pytania, to oczywiście mów. Masz może ochotę na coś do zjedzenia? - zapytała na koniec swej wypowiedzi.