Pustynia Czasu

Dream

Pustynia Czasu dawno zapomniana przez wilki. Ta pustynia potrafi zmieniać czas. Każdy kto jest starcem stanie się młodym wilkiem. Niezwykła pustynia przez którą ciężko przejść a co dopiero trafić. pokazuje się tym którzy naprawdę tego chcą. Trzeba się okręcić cztery razy a potem wyszeptać ,, Pustynio Czasu Okaż mi się ". Jest tak głęboko ukryta i nie można ją zapisać na mapie bo zmienia swoje położenie od stu lat. Na niej jest cudowna sadzawka i stado antylop gdzie można się odpocząć pod palmami lub wypić sok z kokosu.

Zoe

Zoe powoli przybyła tutaj, machając swoimi białymi skrzydłami, które i tak na nic jej się w życiu jeszcze nie przydały. Machała nimi z całych sił, ale i tak nie uniosła się nawet o minimetr. Westchnęła tylko ciężko i usiadła na pustyni.

KokuRai

//Zoe przeczytaj opis tej miejscowości!//

Koku znajdowała się na jakimś pustkowiu. Chciała zobaczyć tą całą legendarną pustynię czasu. Zakręciła się, więc cztery razy i wymówiła potrzebne słowa. Po chwili jej ciało zdematerializowało się i pojawiło na piaszczystej pustyni czasu. Zastrzygła uszyma i rozejrzała się. Zaczęło jej się tutaj podobać. Usiadła przy jeziorze, a piasek spod jej łap zaczął ,,uciekać". Oblizała swoje biały kły i znów rozejrzała. Dopiero teraz spostrzegła ową wilczycę z skrzydłami. Ciekawe jakby Deminica wyglądała z skrzydłami. Zastanowiła się trochę nad tą myślą, lecz po chwili potrząsnęła głową i zerknęła na taflę cieczy.

Zoe

Zoe zobaczyła jakąś wilczycę. Coś tutaj jakoś dziwnie. Gdzie jest to piękne miejsce, o którym mówił jej James? Zaraz! Zoe okręciła się trzy razy i wyszeptała: ,,Pustynio Czasu, ukaż mi się". Wtedy wszystko wokół zawirowało. Drobinki piasku zaczeły się unosić.

KokuRai

Koku wzięła jakiś kokos i zrobiła w nim dziurę, a następnie zaczęła sobie spokojnie pić. Był bardzo pyszny. Taki smak, jak w raju! jej oczy zalśniły i wyrzuciła pusta już skorupę, gdzieś tam daleko. Zamachała gwałtownie ogonem, waląc nim przy okazji o ziemię. Obok jej ciała pojawiła się czarna plama, z której wyłoniły się łapy. Podały waderze papierosa oraz zapalniczkę. Ręce zrobiły swoje i zapaliły papierosa, a następnie demonica wzięła początek do mordki i wtem sposób zaczęła spokojnie palić, a czarne kończyny znikł gwałtownie.

Zoe

Zoe powoli podeszła do nieznanego jej Demona.
-Witam serdecznie, nazywam się Zoe.-powiedziała spokojnie, obchodząc potwora w kółko i przyglądając się mu.

KokuRai

Koku nie odzywała się, jednak patrzyła na waderę i aż jej się w głowie zakręciło. Po chwili złapała za ogon wadery i pociągnęła do siebie, a następnie przyblizyła swoja głowę do jej.
- Czyżbym cię interesowała? - zapytała uśmiechając się szeroko. Oblizała swoje białe kły. Zamachała znów gwałtownie ogonem w dół, lecz on powrócił do góry. Zastrzygła uszyma by dobrze usłyszeć odpowiedź.

Zoe

-Tak, interesujesz mnie, inaczej bym się do ciebie nie odzywała.-powiedziała spokojnie, machając skrzydełkami. Gdyby tak tylko mogła latać! Marzy o tym od tak dawna, ojejku.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się jeszcze szerzej i jej śmiech rozniósł się bardzo szybko po tutejszym otoczeniu. Potrząsnęła gwałtownie głową.
- Oj to źle. Bardzo źle - wydusiła przez śmiech. Pierwszy raz ktoś się nią interesuje. Wystawiła swój jaskrawy język. Niech każdy se go podziwia!
- Nigdy nie widziałaś demona? - zapytała wypalając papierosa. Dym, który się unosi z niego przybiera cały czas formę demona. Tak, tego samego demona, co ma w sobie. On patrzy się cały czas na skrzydlatą waderę.

Zoe

-Widziałam, ale ty coś słąbo wyglądasz mi na Demona. Raczej na... Kucharza.-powiedziała i wzruszyła ramionami. Przeciągnęła się i sobie poszła, chcąc zobaczyć, co u niej w domu.

zt,

KokuRai

Koku uśmiechnęła się, a po chwili jej oczy gwałtownie się rozszerzyły. Nie miała papierosa! Przeszukała wszystkie miejsca w których mogła je mieć! Ale miała przecież całą paczkę. Całą! I gdzie jest?! Może ktoś jej ukradł. Albo zgubiła po drodze? Więc musi poszukać. Wadera ruszyła z rury do miejsca gdzie ostatnio było. Ale gdzie ostatnio była? Ups! I ma kłopot. Pójdzie do świata ludzi i ukradnie se nową paczkę. Po chwili rozpłynęła się w cieniu. Tak naglę?

zt.

Dermanotta

Dermanotta przypełzła tu, nucąc jakąś melodię. Nos cały czas miała przy ziemi. Trzeba odpocząć. Usiadła i rozglądneła się. Co z Eskariną? Zobaczy się. Chciałaby odzyskać choć swoje córki.

Eskarina

Rozwścieczona samica pojawiła się na pustyni. Ze złością przecięła pazurami piasek. Rzuciła się do przodu i zawyła.
- Teraz jesteś wesoła mamo!? - wrzasnęła.
Jej głos odbił się echem i było ją słychać daleko. Łzy leciały jej z oczu. Była twarda, była wścibska i dorównywała dorosłym, jednak nawet jej zdarzało się płakać. Była sama, uwielbiała być sama.

Dermanotta

Dermanotta odwróciła się i spojrzała na Eskarinę.
-Eskarino! Tutaj jesteś! Moja droga, tęskniłam! Spotkałaś już Silentię, Senshi'ego i Jasmine?-spytała, podchodząc bliżej Eskariny.

Ej! Łamiesz umowe! Miała być wesoła itd. a ty z niej samotnego ponuraka szpiega robisz. :c

Hypnotic

Hipnotic przyszła jak zwykle ponura.Uniosła łeb i zobaczyła biało-niebieską wilczycę.
-Czy my się już nie widziałyśmy?-spytała.
Spojrzała na młodego wilka, również rozwścieczonego i ponurego.
-A ty kimże jesteś?

Eskarina

Wilczyca obrzuciła ją lodowatym spojrzeniem. Po chwili odwróciła się.
- Tak! - mruknęła. - Niestety. - rzuciła oschle.
Spojrzała na matkę. Łzy ciekły jej z oczu niczym strumień.
- Ty musiałaś to zrobić tak! Po co zrywałaś z ojcem?! - wrzasnęła. - Może wolisz się zająć swoją ukochaną córeczką Silentią?! - mruknęła.
Odeszła od matki, nie miała zamiaru na nią patrzeć.
- Eskarina! - wrzasnęła do nowego wilka. - Samotniczka. - mrugnęła.
Jest wesoła, tylko zdenerwowała się. Patrz. Ciemny Las. Po zatem:
To nie będzie kolejna wesoła wilczyca! O nie! Dem nie pozwoli, by jej córka była taka jak wszystkie!

Dermanotta

A nu tak. x_x Masz rację.

Dermanotta podbiegła do Eski.
-Skarbie, jesteśmy z tatą razem. I razem chcemy Was odzyskać. Obydwoje żałujemy tego co zrobiliśmy. Nie, nie pójdę do niej teraz. Teraz to ty jesteś najważniejsza.-powiedziała, idąc za nią.-Skarie, naprawdę, teraz poświęce Wam cały mój czas. Mogę odejść z mojej posady, by cały czas poświęcać Wam...

Hypnotic

Widząc kłótnię Hipnotic odskoczyła bojąc się, że coś się stanie. Chrząknęła upominając, że zadała pytanie.Potem warknęła. Położyła się i patrzyła na dorosłego i młodego wilka. Zajęczała. Te kłótnie!
Empatic zasyczał.
Wilczyca uspokoiła węża, a ten owinął jej się wokół szyi. Mały feniks usiadł ze spokojem na gałęzi przyglądając się sytuacji.

Beherit

Nie, Beherit nie zostawi Dermanotty sam na sam z Eskariną. Wie, że potrafi się zdenerwować i to porządnie. Podszedł więc do samic i uśmiechnął się delikatnie.
- Witajcie, kochane. Es... - szepnął im do ucha.

Hypno, może taki podpisik?

Imię: Hypnotic
Wiek: Dorosły
Płeć: Wadera
Towarzysze: Wąż Empatic, zielony Feniks

Eskarina

- Akurat! - wrzasnęła. - Z tej głupiej wilczycy jest wasza ulubienica. Nienawidzę jej! - krzyknęła.
Pobiegła w głąb pustyni. Była wściekła, bardzo.
- Wręcz przeciwnie do ciebie! Tylko nią się zajmujesz, nią, Jasminą i Senshim. Ja nie jestem już ważna! - rzuciła się na piasek.