Przepaść

Atrita

- Tak, Samotniku. Twoje spojrzenie i ton są zbyt znajome, aby się nie domyślić. Nawet, gdybyś należał do któreś z watahy, byłbyś sam - wyjaśniła bezbarwnym tonem, wstając powoli. Machnęła puszystym ogonem i skierowała się w ku łagodniejszemu zejściu. Opuściła to miejsce, nie oglądając się za siebie.

Beherit

- Aż taki ze mnie aspołeczny typ? Kto by pomyślał... - mruknął do siebie. Tak, Beherit zawsze był sam i czuł się z tym wyjątkowo dobrze. Wilk położył się tuż przy krawędzi, opierając pysk o przednie łapy. Miał zamiar spędzić w tym ponurym miejscu całą noc.

Sherii

Zagapiła się na moment, ale już jej to przeszło. Spojrzała na tą dwójkę wilków, którzy jak widać byli pochłonięci nawiązywaniem nowych znajomości. Nie miała ochoty się wtrącać, więc siedziała cicho. Tylko ich obserwowała.

Beherit

//Ale Atrita stąd wyszła xD//

Pogrążając się w myślach, w czym przeszkodziła mu wilczyca o kruczoczarnej sierści, zupełnie zapomniał, że znajduje się tu jeszcze jednak nieznajoma osoba. Gdy porywisty wiatr przyniósł do niego jej zapach, nie zwrócił na to jednak większej uwagi

Sherii

// Kij z tym, że nie czytałam tego, co napisaliście i teraz są tego skutki xD //

W końcu postanowiła przełamać lody i podeszła do nieznajomego jej wilka, a co tam szkodzi raz kozia śmierć, za pewne kierowała się podobnymi odczuciami.
- Witaj. Nazywam się Sherii - wymamrotała cicho i czekała na jego ruch.

Beherit

Spojrzał na wilczycę i zlustrował ją uważnym spojrzeniem. - Beherit - przedstawił się krótko. Taaa, był świetny w prowadzeniu ciekawej rozmowy...

Sherii

- Naprawdę miło mi Cię poznać - powiedziała i uśmiechnęła się ciepło. Zauważyła, że Beherit jest małomówny, więc nie było sensu ciągnąć tematu który miał na celu poznanie się. A może po prostu on miał coś ważniejszego na głowie, aniżeli smętną rozmowę z ów mało rozgarniętą wilczycą.

Beherit

//Ową.//

Zaśmiał się krótko. - Mógłbym swobodnie powiedzieć, że mnie Ciebie również - odrzekł. - Ale po zamienieniu dwóch krótkich zdań ciężko to określić, prawda?

Sherii

- W sumie to masz rację, ale... Ah nie ważne - powiedziała i spojrzała w niebo. Było ciemne, strasznie ciemne. Tylko wielki, okrągły księżyc świecił tak jasno, że można było oczopląsu dostać, więc szybko zrezygnowała z dzisiejszego obserwowania nieba.

Daria

Kiedy ocknęła się powoli wdrapywala się do góry. Kiedy wyszla z tej przepaści niedaleko wilków i wilczyc położyła się miała połamane kości a z jej pyska sączyła się krew i wilczyca powoli oddychała ale puls miala słaby chciała umrzeć a samobójstwo nie udało się nie potrzebowała pomocy ale w tym przypadku potrzebowała dobra pomocnej łapy.

Atrita

/Daria - piszesz strasznie chaotycznie i niezrozumiale/

Stanęła nad ranną wilczycą, przyglądając się jej się chłodno.
- Czego tu tak leżysz? - pyta z drwiną. - Żałosne - dodaje, siadając na pobliskim wzniesieniu.

Beherit

Spojrzał na wilczycę, która wylazła z przepaści, a na jego pysku pojawił się paskudny grymas. Doskonale pamiętał tę wilczyce. Wciąż jej nie znosił, chyba jeszcze bardziej niż kiedyś.

Atrita

- O, Samotnik się zjawił. - Wilczyca bez zaskoczenia przyjęła fakt pojawienia się Beherita. - Ten grymas może ci zostać na zawsze. Lepiej uważaj - dodała lekko ironicznie, nie odrywając białych tęczówek od leżącej wilczycy.

Beherit

Spojrzał na wilczycę z lekkim zaskoczeniem. - Przecież byłem tu cały czas... - odrzekł. Czyżby nieznajoma miała problemy z wzrokiem lub pamięcią?

Atrita

- Byłeś tam. - Wskazuje miejsce obok Sherii. - No, a co z nią? - zapytała, przechadzając się naokoło wilczycy. Prychnęła ze wzgardą.

Beherit

Nie odezwał się, jedynie obrzucił Darię kolejnym morderczym spojrzeniem. Sama obecność tej wilczycy działała na niego jak płachta na byka.

Atrita

- Cóż... - mruknęła, szturchając nosem wilczycę. - Jest z watahy nocy... - rzuciła obojętnie, zerkając na Beherita. - Ale jakoś nie daje znaku życia.

Beherit

- Słynna Daria z nocy... - mruknął i przeniósł wzrok z niej na rozmówczynię. Dodał. - Zakała twojej watahy.

Sherii

Podeszła do wilka z którym rozmawiała i spojrzała na wilczycę. (Darię)
- Znam ją. To bodajże Daria - powiedziała oschle gapiąc się na ciało leżącej wilczycy.

Atrita

- Zakała? - spytała szyderczo, w uśmiechu pokazując dłuższą parę kłów. - Już na pierwszy rzut oka widać. - dodaje, przysiadając obok Beherita. - I chyba nie jest zbyt lubiana. - Mruży ślepia w ironicznym rozbawieniu.