Przepaść

Hari

Zrobił duże oczy na wypowiedź Zielonego Ducha, rozumiejąc już jego zachowanie.
- Przepraszam, jeżeli tak to odebrałeś - powiedział, a jego ogon lataj energicznie w tę i z powrotem. - Doszło do okropnego nieporozumienia. Ja tylko autograf chciałem - dodał, wpatrując się w żywego ale nieżywego szarymi ślepiami.

Donn

Wilczysko staneło na skraju lasu penetrując ten teren przygasłymi, dzikimi ślepiami. Potężne cielsko acz wychudzone. Po bokach grzbietu było widać żebra, ciało okrywała kruczo czarna sierść. Wilk głuchymi krokami zbliżył się do krawędzi przepaści gdzie spoczął siadając i wpatrując się w jej otchłań.

Idalia

Hekate wyłączyła się całkowicie z rozmowy, a może już nawet sprzeczki ducha i Daleka. Podeszła do brzegu urwiska i położyła się przy niej. Wzrok żółtych ślepi skierowała na dno przepaści, jakby obserwowanie rozkładających się ciał samobójców było interesujące. Poruszała delikatnie końcem dużego, puszystego ogona.

Donn

Istotnie obserwacja gnijących trucheł samobójców była dosyć ciekawym zajęciem. Przynajmniej dla wilka, który już dawno zatracił się w tym kręgu szaleństwa. Jego uszy poruszyły się o kilka milimetrów niczym radary gdy dobiegly do nich kroki wilczycy. Nie obrzucił ją jednak swym wzrokiem jedynie kłapnął ciężkimi kłami wzdychając i wpatrując się w szczątki tych, którzy uznali śmierć za łatwiejsze rozwiązanie, wygodniejsze rozwiązanie niż walka jaką jest życie. Tak życie jest dużo trudniejsze od śmierci. Takie oto myśli przetaczały się przez jego głowę.

Idalia

Dopiero po chwili zwróciła uwagę na rosłego wilka, leżącego nieopodal. Na pewno był ciekawszym obiektem obserwacji niż ciała roztrzaskane o dno przepaści. Wyciągnęła przed siebie przednie łapy i oparła o nie smukły pyszczek.

Donn

Dopiero po jakimś kwadransie ten bystrzak ocknął się ze stanu zatracenia i przeniósł dzikie oczyska na niebo. Jednak czując na sobie czyjś wzrok co jest dla niego rzadkością obrócił pysk w stronę owego czegoś czym była wilczyca. Kamienny wyraz pyska nie mógł zdradzić niczego. - Jest we mnie coś ciekawego? - rozległ się cichy, ciężki ton a jego ślepia utkwiły w oczach wilczycy. Oczy zwierciadłem duszy prawda?

Idalia

Jednak wilk nie mógł wyczytać zbyt wiele z oczu Hekate - pustych i pozbawionych wyrazu. Niegdyś niewidomych. Wilczyca uśmiechnęła się kątem pyska. - Coś by się znalazło - odrzekła.

Donn

Chrząknął spuszczając wzrok i dokładnie przyglądając się jej całej osobie. - To wilki z watahy Nocy wciąż chodzą po tym świecie? - mruknął co mu na myśl przyszło gdy do jego nozdrzy dotarła jej woń. Przeszurał łapami po ziemi strącając kilka kamyków w dół przepaści, gdy dobiegł go dźwięk odbicia się tych małych przedmiotów od dnia czeluści skierował tam wzrok. - Jakże żałosny widok. - skwitował na rozkładające się ciała.

Boozer

Sham na czas jakiś zostawił Daleka w spokoju. Tak nagle jakoś stracił nim zainteresowanie. Podszybował do skraju urwiska i położył się przy niej tuż obok Donna. Głowa wystawała mu nieco poza krawędź skał. Spuścił łep i zaczął przyglądać się truchłom leżącym na dnie. O dziwo nic nie powiedział.

Donn

Duch? Czy to nie komiczne? Tam ciała zmarłych a tu duszek. Wilk uniósł jedną brew spoglądając na to zjawisko jednak na jego pysku wciąż nie było najmniejszych emocji zupełnie jakby ich nie wyrażał. Klapnął kłami obserwując Shamana.
- Paradoks. - skomentował to jedynie jednym odpowiednim slowem według niego.

Boozer

Shaman westchnąłi obrócił się na plecy wychylając głowę do tyłu. Nagle bez ostrzeżenia stwierdził:
- Kocham wesela...
I uśmiechnął się szeroko. Od ucha do ucha. :]

Donn

- Ja wole stypy. - odrzucił oschłym tonem po czym przywarł ciałem do zimnej powierzchni skalnej leżąc tak i wpatrując się w rozgwieżdżone niebo. Raz po raz machał ogonem.

Boozer

Shaman jakby nagle się ocknął. Podniósł się i zamrugał zdziwiony obecnością innego wilka.
- Och... Witam... - rzekł nadal nie przestając się uśmiechać - Byłeś może przypadkiem w dorzeczu Amazonki?

Donn

Mlasnął kłami ziewając po czym zastrzygł uchem i odparł - Dobry. - szurając pazurami po krawędzi układał sobie coś w głowie jednak pytanie wilka o dziwo nie zrobiło na nim wrażenia, nie zdziwiło go nawet. - Owszem...jednak bardziej odpowiadały mi pustynne klimaty Sahary. - wzrok miał wbity w podłoże.

Hari

Spojrzał na zgromadzonych przeciągle, po czym przeniósł wzrok na poszarpaną linię jasnego horyzontu. Wzruszył ramionami, podnosząc się na łapy i ruszając z początku wolnym krokiem w przeciwną do przepaści stronę.
- Do zobaczenia! - krzyknął jeszcze przez ramię do Hekate, po czym zniknął z tego miejsca.

Lilia

Mała mruknęła coś pod nosem i przyglądała się wilkom.Bała się Donna ze ją zabije.Wyraźnie wyczuła jego charakter.Patrzyła w siną dal wgapiona wcale nie w wilka tylko w niebo.Omiotła spojrzeniem obecnych wilków i usiadła.Coś jej kazało żeby tu zostać.Szybko rzuciła parę słów:
-Kto i o co się kłóci-rzuciła mała siedząc .
Potem jednakże musiała coś sprawdzić i wyszła na chwilę

Idalia

Kudłaty, czarny łeb nagle podniósł się gwałtownie. Hekate rozejrzała się po okolicy zaspanym wzrokiem. Zdrzemnęła się w takim miejscu? Wilczyca westchnęła głęboko i dźwignęła się na łapy. Ruszyła ku wyjściu, po chwili znikając między drzewami.

Demon

Spojrzał po swych skrzydłach, których dawno nie używał, skoczył w przepaść, aby rozprostować skrzydła, przez chwile lotu w dół, zwątpił , czy zadziałają, jenak udało się, lądując narobił dość dużo hałasu, i wzniecił dużą ilość kurzu, znalazł swój ulubiony stary głaz, i spoczął na nim, z lekkim uśmiechem na pysku.

Kina

przyszła na samą krawędź przepaści i nagle się zachwiała.Spadła.Wyszła kuśtykając ledwo.To było niechcący bo sie zachwiała.Powoli ruszyła w stronę lecznicy.

Kaji Meyit

Przydreptała tutaj raźnym krokiem, rozglądając się na wszystkie strony ciekawie. Ślepka chłonęły widok, a ogonek poruszał się jakby napędzało go sto baterii Duracell. Widziała wielką dziurę w ziemi, widziała śliczny błękit, widziała także... wilki! Na mordce zaraz zakwitł niby kwiatek szeroki, dziecięcy uśmiech godny najszczęśliwszego szczeniaka. Tak dawno nie widziała sobie podobnych!
- Dzień dobry!