Śnieżny Wodospad

Abaddon

Po tym pytaniu stało się dla niego jasne jak słońce, że Arya musi mieć za sobą jakieś okropne przeżycia związanie z ludźmi. - Na pewno nie w tak bliskim, o jakim myślisz - odpowiedział.

Arya.

- Aha - odrzekła tylko. Przeniosła wzrok na wodospad. Nie chciała zbyt wiele o sobie opowiadać
- Czasem wydaje mi się, że świat się zupełnie pogubił - dodała nie spuszczając wzroku z kaskady.

Abaddon

- Nie tylko ty - odrzekł. Przez chwilę się zastanawiał. Czy jej słowa miały jakiś związek z rozpoczętą rozmową o ludziach, czy po prostu chciała zmienić temat? - Być może rzeczywiście nie wszystko jest takie, jakie być powinno.

Arya.

- Widzisz, niektórzy całe swoje życie spędzają w dostatku - rzekła krótko, głosem wyzbytym jakichkolwiek emocji. Westchnęła cicho
- Inni muszą walczyć, by przeżyć choć jedną chwilę - dodała spokojnie

Abaddon

- Nie ma wilka, którego całe życie byłoby sielanką. Nieszczęście prędzej czy później dotyka każdego - odpowiedział. - A wilki, które wciąż napotykają trudności, w końcu odnajdują spokój - przynajmniej on tak uważał. Spojrzał na wilczycę. Być może jej głos nie przejawiał żadnych emocji, jednak jego zdaniem ostatnie słowa Aryi zabrzmiały jak pretensja do niesprawiedliwego świata.

Arya.

- Czy nie uważasz jednak, że Ktoś stracił panowanie nad światem? - zapytała spokojnie. Na jej pysku wciąż malował się poważny wyraz. Ona zawsze twierdziła, że życie jest niesprawiedliwe. Być może, gdyby wychowywała się w innych warunkach, miałaby inny światopogląd.

Abaddon

- Uważam, ale raczej nie z tego powodu, co ty. Ja za największy błąd Stwórcy tego świata uważam magię. Coraz więcej jej i w dużej mierze to właśnie ona jest powodem wielu nieszczęść w tej krainie - odpowiedział i westchnął głęboko. - Ja myślę, że ten Ktoś, o kim mówisz, stara się obdarzyć każdego taką samą ilością szczęścia jak i trudnych chwil. Jeśli nie w tym życiu, to może po nim... to może brzmieć naiwnie, wiem, ale nie wolno tracić nadziei. Gdybym sobie tego nie wmawiał, straciłbym zupełnie chęć życia. Bo po co żyć w pozbawionym zasad, niesprawiedliwym świecie?

Arya.

Przeniosła swoje jasnofioletowe ślepia na wilka
- Masz rację - odrzekła tylko. Z jej pyska nie schodził poważny wyraz.
- Wspominałeś coś o nieszczęściach nawiedzających tę krainę? - zapytała tym samym chłodnym głosem.

Abaddon

- Nieszczęścia... może to za wiele powiedziane. W tej krainie życie upływa raczej spokojnie. Watahy żyją w zgodzie, nie nawiedzają nas kataklizmy... - odrzekł i zamilkł na chwilę. - Jednak od czasu do czasu pojawia się tu ktoś, kto burzy spokój wielu wilczych rodzin. Co najciekawszej, zawsze jest on w jakiś sposób powiązany z magią.

Arya.

- Z magią? - powtórzyła. Nigdy nie miała doczynienia z czarami i jakoś specjalnie ją to nie interesowało. Jednak teraz, chętnie wysłuchałaby jakiejś opowieści
- Mam tylko nadzieję, że w czasie dorastania mojej siostry, nikt taki się nie pojawi - dodała cicho, oziębłym głosem. Mimo wszystko, posiadała na dnie swojego zimnego serca jakieś uczucia.

Abaddon

- Była tu kiedyś taka jedna, powiązana z demonem. A może sama była demonem? - odpowiedział, patrząc na upstrzone gwiazdami niebo. - Gdzieś zniknęła. Choć w tej krainie roi się od dziwnych wilków o różnych umiejętnościach... jakieś telepatie, zatrute pazury... strach z kimkolwiek stanąć do walki. Nie wiadomo czy trafi się na kogoś normalnego, czy na osobę stosującą takie dziwne sztuczki.

Arya.

- Nie mam żadnej mocy - stwierdziła krótko przenosząc wzrok z powrotem na wodospad
- I do szczęścia mi to niepotrzebne - dodała tą samą barwą głosu. Całe życie walczyła zdając się tylko na własne siły. Jej ciało roiło się od blizn, jednak nie przeszkadzało jej to. Wolała przegrać z honorem, niż być nieczystym zwycięzcą.

Abaddon

Uśmiechnął się lekko. - Dobrze do tego pochodzisz. Gdyby wszyscy tacy byli... - odpowiedział i westchnął. - Ja też nie posiadam żadnych mocy. Wolę być całkiem naturalny.

Arya.

- Miałam kiedyś styczność z jedną z takich jak Ty to nazywasz 'powiązanych z magią' - rzekła równo oddzielając każde słowo. Dokładnie myślała nad każdym wypowiedzianym wyrazem
- Jej mocą była zatruta ślina - dodała poważnie, jednak trochę bawiły ją te całe 'nadzwyczajne zdolności'.

Abaddon

- Walka z kimś takim to paskudna sprawa, nieprawdaż? - zapytał. - Tutaj też jest chyba taka wilczyca. Styczność z bodajże jej śliną powoduje chwilowy paraliż - westchnął. Nie rozumiał, po co wilkom ta cała magia. Wcale nie czyniła ich niepokonanymi, a połowa takich wilków nie potrafiła nawet dobrze z tych swoich mocy korzystać.

Arya.

- Zgadzam się - rzekła tylko, po czym podniosła łapę do góry, by odsłonić bok. Pod niewielką warstwą sierści można było dostrzec dużą, głęboko bliznę
- Pamiątka po walce z niedoświadczoną posiadaczką trującej śliny - dodała spokojnie, jakby mówiła o pogodzie.

Shade

Wilczyca przyszła nad wodospad wolnym krokiem. Ogonem zamiatała ziemię, usiadła przy brzegu. Było dość zimno, ale nie przejmowała się tym, w krainie śniegu było o wiele chłodniej. Spojrzała na wodę i blady uśmiech zagościł na jej pysku.Owinęła łapy ogonem.

Cole

Przywlókł się tutaj z podłą miną i usiadł na skale. Wbił spojrzenie w wodospad, było zimno przy każdym oddechu charakterystyczna para wylatywała mu z pyska, ale jego mróz nie ruszał. - Hej. - mruknął jedynie do Shade.

Shade

- Cześć Cole. - powiedziała spoglądajac z uwagą na młodszego "brata". Za każdym razem jak go spotykała był "inny", zmieniony. Teraz zdawał się być jakiś dziwnie przybity, jej dawno nie było więc może miała przestarzałe informacji.
- Co tam u Ciebie słychać? - spytała podchodząc i siadając obok niego.

Cole

- Hmm...poza tym, że z Sune się musimy rozstać, poza tym, że mój ojciec gdzieś przepadł, poza tym, że tkwi mi kula w łapie to nic. - odrzekł i ziewnął. Nuda. - pomyslał.