Wodospad Szeptów

Karenaj

I ona się zatrzymała, ze spokojem patrząc w wilcze ślepia.
- Waszym obowiązkiem jest się tym zająć. W ten, czy inny sposób. Nie mam zamiaru wywoływać wojny, jednakże zważ, że jeśli Wasz potwór skrzywdzi nas, kogokolwiek z nas, nie puścimy tego płazem. Nie będziemy się mścili - my nie pozwolimy się bić.

Hono-no Ninetails Fox

Cóżże go tutaj ściągnęło? Mógłby bez trudu powiedzieć, że nic; że chadza, gdzie tylko chce i nie baczy na nikogo. Jednak podświadomie wiedział, że najsilniejszy zapach Wiatru znajdował się właśnie tutaj - oczywiście ten zapach, który był na zewnątrz granic tej strachliwej i słabiutkiej Watahy.
Hono-no parsknął, przebijając się brutalnie przez linię drzew i wybiegając wreszcie - ze straszliwym dudnieniem wielkich łap - na teren Wodospadu Szeptów. Ryknął potężnie i warknął, nie zważając na płomienie same sypiące się z jego paszczy. Karminowe, lśniące niby świeża krew ślepia spoczęły na dwójce Alf. Kufa zaraz wykrzywiła się, ciało wyprostowało, górując nad koronami drzew, paszcza rozwarła, ukazując ostre zębiska.
- Zdrajcy! Spiskowcy! - huknął niby grom.

Samuerian

- W takim razie... Chyba zobaczymy się już wkrótce. - powiedział Samuel, nadal zachowując spokojny ton głosu. Zaraz też odwrócił się i lekkim krokiem oddalił. Miał jeszcze kilka spraw na głowie, które musiał niezwłocznie załatwić... Więc na niego już czas.

zt.

Hono-no Ninetails Fox

Z krtani lisa wydobył się głośny, wstrząsający ryk, kiedy ten ujrzał odchodzącą Alfę Ognia. Z paszczy jego wyleciał snop płomieni, który szybko zginał gdzieś w powietrzu, rozpłynął się niby mgła. Sam Hono-no odwrócił się, stąpając ciężko i sapiąc przeraźliwie. Wreszcie skoczył z powrotem ku lasowi, zostawiając za sobą jedynie kilka spopielonych koron drzew.

z.t.

Karenaj

Wilczyca obejrzała się za syczącym stworzeniem i odwróciła się na pięcie. Nie mówiła nic, jednak nim całkiem znikła rzuciła ciche:
- Żegnaj. Obyśmy się szybko nie spotkali.

[zt]

Elena

Elena powolnym krokiem przybyła w owe miejsce. Odpoczynek przy partnerze dobrze jej zrobił biorąc pod uwage istatnie wydarzenia. Usiadła sobie pod wierzbą płaczącą, której gałęzie tworzyły zieloną kotarę. Odetchnęła sobie opierając plecy o pień silnego drzewa.

Elizabeth Angeline

Shaunee także tutaj przybyła. Usiadła i teatralnym gestem wskazała na wodospad. Odrzuciła głowę do tyłu, mrucząc coś niezrozumiałego. Zacisnęła powieki, tak mocno, jak tylko mogła.
-Everywhere water! Water, water and... Water! I hate water!-padła na bok, dysząc ciężko i otwierając oczy. Zaczynała denerwować ją obecność wody w większości krainy.

Elena

Elene wzywały obowiązki, toteż wstała po tej chwili odpoczynku i powoli rozchyliła gałęzie przepięknego drzewa. Zebrowata powolnym krokiem ruszyła przed siebie kierując się na tereny swojej watahy.

Elizabeth Angeline

Włosy wilczycy powoli przybrały ciemnego koloru, tak samo jej oczęta. Futro wyblakło, a nogi jakby się wydłużyły. Angeline musi komuś zniszczyć życie. Musi. Uciekła pędem.

zt.

Ozyrys

Wodospad Szeptów, tak? Hm, brzmi ciekawie, tak przynajmniej Ozyrys słyszał gdy przechodził niedaleko. Tak, może to brzmi dziwnie, ale i on czasami potrzebował pomocy, bo najzwyczajniej w świecie się gubił na tych nadal dla niego nowych terenach.
Dzień był taki nudny. Jesienne słońce nie grzało już tak, jak latem, czy wiosną, a potęgujący się chłody wiatr dawał wyraźne znaki tego, że nadchodzi zima. Nie była to ulubiona pora naszego bohatera, o nie. Również nie miał z nią najmilszych wspomnień. Z jakiego więc powodu miał się cieszyć, że nadchodzi? Nie było takiego.
Ozyrys, rozmyślając (w sumie to sam nie wiedział o czym) doszedł do tytułowego wodospadu i zasępiony ułożył swe wielkie cielsko obok. Miał ochotę trochę pogrzać się w jesiennym słońcu, lecz niestety jego nadzieje spełzły na niczym, bo słońce skryło się za wielką chmurą. Basior westchnął przeciągle, ale nie chciało mu się nigdzie ruszać. Zamknął więc swe złote ślepia i wsłuchał się w szum wodospadu.

Viktoria

Nad wodospadem pojawiła się zgrabna sylwetka lecącej Viktorii. Gdy lecąc tak, usłyszała szepty, zatrzymała się. Spojrzała uważnie na dół i zniżyła lot. Wylądowała obok szarego wilka. Mhm, wyglądał jak Raven jakiś czas temu, lecz to nie był on. Mwah, miło będzie poznać kolejnego wilka! Magiczka uśmiechnęła się do samca.
- Heeej - powiedziała wesoło.

Ozyrys

W sumie to już nie było dziwnie. Zaczynało się robić bardzo przyjemnie. Ozyrys czuł, jak jego ciało odpręża się, a gęsia skóra ustępuje. Nawet już przyzwyczaił się do wilgotnego powietrza, które otaczało wodospad. Nie zorientował się, a jego powieki poczęły mu ciążyć. Stawały się coraz cięższe... cięższe...
I nagle, jakby ktoś mu wbił igłę w głowę. Drgnął, cmoknął zniesmaczony i uniósł jedną powiekę, by przyjrzeć się wilczycy. Nie poznawał jej. A to ci nowość...
- Hę? - mruknął, niezadowolony z tego, że ktoś próbował go wyrwać z objęć Morfeusza.

Viktoria

- Mówię: Heeeejka! - powtórzyła wesoło i przyjrzała się uważnie wilkowi. - Aww, masz futerko takie jak niegdyś jeden z mój znajomych - krzyknęła uradowana i klasnęła w łapy. - Na spanko jeszcze przyjdzie czas! - dodała.

Ozyrys

- Tak, wiem, słyszę co mówisz! - rzekł już całkiem wybudzony, gdy tylko wilczyca powiedziała "Mówię". Czyli prawdopodobnie z jego spania nici.
Chciałeś być w watasze, to teraz masz!, rzekło jego drugie wstrętne "ja", gdy basior podnosił się i przeciągał. A właśnie! Ozzy wstał, przeciągnął się, ziewnął szeroko i usiadł na swoich zacnych czterech literach, patrząc nieprzytomnie na wilczycę.
- Serio? - mruknął, drapiąc się za uchem, gdy Viktoria powiedziała mu, że ma futerko podobne do jakiegoś innego. Gdy już stwierdził, że nie swędzi go szyja, spojrzał na wilczycę z rozbawieniem. - Czy mam to traktować jako... komplement, wyrzut czy stwierdzenie?
Nie do końca się obudził, więc nie mógł rozróżnić tonu jej głosu. Następna rzecz do zapamiętania: Obudzony Ozyrys, to nieprzytomny Ozyrys.

Viktoria

- Mhm, sama nie wiem. Wówczas Raven był jeszcze dobry... A więc jako komplement, o! - odpowiedziała. Nieprzytomny? To Viki zaraz go rozbudzi. xD O, tak z nią ostatnio nie da się nudzić... I spać... Skrzydlata machnęła swymi skrzydłami i położyła je na plecach. Dalej przyglądała się basiorowi.

Ozyrys

- Komplement powiadasz? - powtórzył po wilczycy i uniósł jedną brew. -A więc wypadałoby podziękować. A więc... dziękuje. Chociaż to było dziwne...
Jeszcze raz przyjrzał jej się niepewnie i przekręcił głową, nadal lustrując ją wzrokiem.
- Może to jest dziwne pytanie... o tak, na pewno jest dziwne... ale kim jest Raven?

Viktoria

- Raven to był niegdyś mój dobry znajomy, lecz po jakimś czasie obudził się w nim demon. Tsa, Hiretsuna. Z początku Demon był zł, a Rav wciąż był tym dobrym wilkiem, lecz teraz role się zmieniły... Ostatnio Raven chciał mnie zaatakować! Posłał na mnie dwie pantery, przez niego stworzone. Cóż za zniewaga! Atakować Betę sprzymierzonej Watahy? - opowiedziała.

Ozyrys

Wilczur wysłuchał samicy, a po tym co usłyszał zdolny był tylko kiwnąć raz głową. Okej, to było dziwne.
- Ta zniewaga krwi wymaga - rzekł Ozyrys i uśmiechnął się sarkastycznie. - No cóż, nie sądzę, żeby miał jakiś wpływ na swoje zachowanie. Może ten demon cię po prostu nie lubi...? - tak, ach te genialne teksty Ozyrysa.
- Tak się zastanawiam... Właściwie po co mnie obudziłaś? Nawet nie wiem jak się nazywasz...

Viktoria

- Mhm, demon mnie lubi, lecz wilk, który go ma - nie - poprawiła samca. Potem ponownie się uśmiechnęła. - Dlaczego? Nie wiem. I wiem, że nie znam twego zapewne zacnego imienia. Zechcesz poinformować mnie jak ono brzmi? - zapytała wesoło i przecięła powietrze gonem.

Ozyrys

Zacnego imienia... Hm...
- Zaprawdę powiadam ci, jest to najzacniejsze z zacnych imion, stare jak świat po którym stąpasz, lekkie jak wiatr, który czasami je niesie i piękne jak noc, najwspanialsza pora doby. Swoją drogą nie rozumiem czemu się mówi "brzydka jak noc". Przecież noc to jedna z lepszych pór doby! Och, wybacz, odszedłem od tematu. A więc. Ja nazywam się Ozyrys i właśnie się zastanawiam, czy miło mi cię poznać. - mrugnął do niej przyjacielsko - A ciebie jak nazwali wilczyco? Bo wiesz, dla mnie to możesz być nawet Tą-Której-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać...
Ponownie uśmiechnął się do niej.