Zimny Wodospad...

Amija

Nadal leżała. Kątem oka spojżała na wilczyce. Whitewind chyba pocieszała tą czarną. Przez moment zastanawiała się czy z nimi nie porozmawiać, ale nie chciała wtrącać się w nie swoje sprawy. Westchnęła i spojżała na wodospad.

Whitewind

- Hmm...-Zamyśliła się jak pomóc tej waderze - Wiem! -Krzyknęła, się nie przejęła się tym zbytnio - Powiedz mi coś o nim, a jak Go spotkam to tak ode mnie dostanie, że się nie pozbiera, a co najważniejsze nie ruszy się od Ciebie o krok! - Powiedziała robiąc cwaną minkę.

Idalia

Roześmiała się. Whitewind choć na chwilkę udało się poprawić humor Hekate. Nie sądziła, by młoda wilczyca mogła dać radę wojownikowi. - Nie wiem, co mogę Ci o nim powiedzieć. Wiem tylko, że jest duży, silny i podobno czarny - odpowiedziała. - Ale nie sądzę, byś gdzieś go spotkała.

Whitewind

Chłonęła każde jej słowo, ale jedno ją zaciekawiło - Podobno? Czyżbyś go nigdy nie widziała? - Zdziwiła się. Skoro się z nim nie widziała to skąd miała wiedzieć, że z nią zerwał?

Idalia

Uśmiechnęła się delikatnie. Whitewind była jedną z niewielu osób, które nie zauważyły jej ułomności. - Naprawdę nie widzisz w moich oczach niczego dziwnego? - zapytała.

Whitewind

Spojrzała jej w oczy i odpowiedziała - Nie! Chyba, że liczą się łzy... - Ona nie kłamała, ta młoda, bystra wilczyca czasem była głupsza od buta. Nie wiedziała o co chodzi jej towarzyszce.

Idalia

- Jestem niewidoma - powiedziała Hekate obojętnym tonem, zupełnie jakby mówiła o pogodzie. Choć dziś ta ułomność sprawiała jej wyjątkowy ból, podejrzewała, że przez to Krik ją porzucił. Dodała. - Straciłam wzrok dawno temu w walce.

Amija

Wilczyca leżąc i tępo patrząc przed siebie, wkońcu się odezwała.
- Whitewind ona jest... jakby to powiedzieć... jest niewidoma.
Spojżała w ich stronę. Zwróciła się do czarnej wilczycy.
- Przepraszam, jeśli cię uraziłam czy coś, ale kiedyś słyszałam jak rozmawiałaś o tym z innym wilkiem... ale chyba źle się wyraziłam...
Spuściła wzrok.

Idalia

Dopiero teraz zauważyła obecność innej wilczycy. Zwykle Hekate była czujna, badała każdy obcy zapach, ale dziś straciła swą czujność. Uśmiechnęła się do nieznajomej. - Nie uraziłaś mnie, wszystko w porządku.

Whitewind

Słysząc tą wiadomość poczuła się wyjątkowo głupia. - Oh! -Spojrzała na każdą wilczycę po kolei. - No cóż, dobrze się maskujesz - Próbowała się wytłumaczyć, jednak zabrakło jej argumentów i tylko westchnęła.

Idalia

Zaśmiała się. By zmienić temat, który stał się niezręczny dla rozmówczyni i nie wracać do tematu, który był przykry dla Hekate, zapytała. - Jak wyglądasz?

Amija

Lekko się uśmiechnęła.
- Jestem Amija.
Zawachała się, ale podała jej łapę.

Idalia

- Miło mi cię poznać - odpowiedziała i uśmiechnęła się lekko. - Hekate.
Nie podała wilczycy łapy. Nie dość, że nie widziała jej gestu, to nie miała w zwyczaju tak witać się z nowo poznanymi.

Whitewind

Whitewind przez cały ten czas rozmyślała o swym głupstwie, jednak słyszała wszystko i po chwili odpowiedziała Hekate - No więc jestem niebieską wilczycą z jaśniejszym podbrzuszem. Mam białe plamki, a moje łapy mają ciemno szare skarpetki i jeszcze mam też ciemno szare skrzydła - Mówiła to dokładnie się oglądając żeby niczego nie pominąć.

Idalia

- Skrzydła? - powtarzając te słowa, uniosła lekko brew. Skrzydlatych wilków nie było w tej krainie zbyt wiele.

Whitewind

-Tak - Odpowiedziała dumnie, jednak po chwili dodała - Ale ich nie używam... Nie mam odpowiedniej rangi... - Uśmiechnęła się słodko i powiedziała - Czekam cierpliwie, może kiedyś będę mogła zostać latającym wilkiem - Rozejrzała się i po chwili zapytała - Do jakiej watahy należysz?

Idalia

- Nocy - odpowiedziała i skrzywiła się delikatnie. W tej chwili wcale nie była z tego zadowolona. Kiedyś, za czasów Innej, ta Wataha była najpotężniejsza w krainie, a teraz? Robiło jej się niedobrze na myśl o większości niedawno poznanych nocnych wilków.

Whitewind

Zauważyła ten mały gest i zdziwiona zapytała - Czyżbyś żałowała swego wyboru? - Pomyślała jakby to było gdyby ona nienawidziła swojej Watahy. Na samą myśl zjeżyła jej się sierść. On nie potrafiła nie szanować i nie lubić Watahy Wiatru.

Idalia

- Nie... - odpowiedziała. - To nie żal. Ale przeraża mnie to, co dzieje się w mojej watasze. Coraz więcej w niej osób przygłupich, pozbawionych szacunki do innych wilków.

Whitewind

Prychnęła - Racja, nie miłe uczucie rozmawiać z kimś takim - Nie lubiła złych i nie miłych wilków, nie lubiła z nimi rozmawiać. Najczęściej takie osoby były samotne. Ale ona ich nie żałowała, bo po ich zachowaniu można było wywnioskować, że nie chcą się zaprzyjaźnić.