Zimny Wodospad...

Siomha Lorcan

Wilczyca pokręciła łbem z niedowierzaniem. Jeszcze niedawno nawet nie pomyślałaby o tym, że może być tak szczęśliwa. Ruszyła sprężystym krokiem za Flake, uważając, by nie odchodzić od wadery zbyt daleko.
zt.

Karin

Po jakimś czasie Karin się podniosła i otrzepała futerko. Machnęła ogonem i się uśmiechnęła. Może powinna się zbierać. Otworzyła pyszczek i ziewnęła. Przysłoniła łapką pyszczek i zaczęła iść, może powinna coś upolować? No właśnie..nie chciało jej się, ale czas iść. No cóż..trzeba się jakoś pozbyć Małego Głoda. Skierowała się w stronę krzaków i po chwili zniknęła w nich.

z/t

Ghabira

Ghabira nie lubiła gorąca. Dlatego szybko napiła sie orzeźwiającej wody. Postanowiła nawet sie chlupac. Gdy upewniłą sie, że nikogo nie było, weszła do zimnej wody i przewróciła sie na brzeg. Było jej od razu lepiej, i siedziała tak chyba z 15 minut, kiedy zachciało jej sie jeśc... bardzo....

Abaddon

~ Ojeeee... jak mnie tu długo nie było! Ileż to już miesięcy... siedem, osiem? Coś koło tego! ~
Zaprzątając sobie głowę tak dennymi myślami, Abaddon przybył nad zimny wodospad. Tak dobrze znane mu miejsce. Zatrzymał się przy brzegu i zanim skosztował tej zawsze orzeźwiającej i lodowatej wody, zmierzył wzrokiem okolicę. Nic się tutaj nie zmieniło, przynajmniej z pozoru. Bo zapewne życie jego rodziny i znajomych pod jego nieobecność zdążyło wywrócił się do góry łapami. Rasteria, stuknięta matka, Volire...
Właśnie. Co z Volire? Na myśl o niej uśmiech spełzł z pyska blondyna.

Caro

Młoda Wadera przybiegła tu wolnym krokiem, by orzeźwić się zimną wodą. Zamoczyła łapę w wodzie, po czym od razu ją wyjęła, no cóż, woda była zimniejsza niż zwykle. Wtem zauważyła żółto-włosego wilka. Uśmiechnęła się najbardziej lekko jak potrafiła.
- Cześć... - mruknęła dość nieśmiale.

Abaddon

Ab spojrzał na waderę, która przybyła nad wodospad i dwa razy mrugnął ciemnoniebieskimi oczami, jakby go zabolały. W rzeczywistości nie był pewien, czy to, co widzi na pewno jest prawdą. Bo wydawało mu się, że na głowie nieznajomej dostrzegł poroże. Uznał więc, że to oczy płatają mu figla.
- Cześć - odrzekł, usiłując nie gapić się na to, co Caro ma na głowie.

Caro

Wilczyca z rogami zilustrowała pierw wilka. Widocznie go coś gnębiło, lecz cóż to mogło być. Poruszając lekko ogonem i nie przyglądając już się wilkowi poczęła zastanawiać się, jednak nie posiadała zbytnio cechy empatii.
- Coś Cię gnębi? - odparła robiąc dość poważną minę.

Abaddon

Zaraz po tym pytaniu na pysku Abaddona z powrotem pojawił się całkiem przyjemny, wesoły uśmiech.
- A wyglądam, jakby coś mnie trapiło? Nie wydaje mi się - odpowiedział jakby rozbawiony tym pytaniem. No tak... stara, dobra rodzinna kraina. Nic się w niej nie zmieniło. Wciąż nieznajome wilki otaczają cię tu kordonem wparcia, kiedy tylko na moment tracisz uśmiech. Ab kochał tę cechę krainy. Była ona na tym świecie unikalna.

Caro

Carola już chciała powiedzieć tak, jednak się powstrzymała. Rozprostowała jedynie kręgosłup strzelając nim przy tym. Zagryzła wargę i uśmiechnęła się równie lekko, jak poprzednio. Zatrzepotała wesoło swoimi szarymi, dużymi uszami i usiadła.
matko, uzależnię się zaraz od tych czasowników i przymiotników.

Abaddon

- Jestem Abaddon - powiedział. Przypomniał sobie, że przecież powinien się przedstawić, skoro rozpoczął rozmowę z waderą, chcąc nie chcąc. Jego smukły pysk nadal rozjaśniał uśmiech, lecz niebieskie oczy nie błyszczały entuzjastycznie. Ab miał ochotę się komuś wygadać, powiedzieć, jaki z niego podły egoista, jak to przez własną głupotę stracił prawdopodobnie jedyną osobę, na której mu zależało... ale nie miał komu. Wilczycy nie znał, więc nie chciał zaprzątać jej głowy swymi problemami. Przyjaciele zapewne dawno odeszli lub nie żyją, rodziny nie chciał widzieć... pięknie. Był sam, jak ten przysłowiowy palec w d... no, jak palec.

Caro

Caro uśmiechnęła się szeroko, jakby nie chciała się przedstawiać, jednak kultura tego wymagała, ot co! - Caro - rzekła najszybciej jak potrafiła po czym przełknęła ślinę, a na jej twarzyczkę powrócił lekki uśmiech, który można powiedzieć był jej odwiecznym przyjacielem.

Abaddon

Usiadł przy brzegu i utkwił spojrzenie w swoim odbiciu. Płaskie lustro wody pozwalało samcowi na przyjrzenie się sobie w niezniekształconych rozmiarach.
- A więc twierdzisz, że wyglądam na zatroskanego? - zagadnął Caro, nie odrywając wzroku od swego odbicia. Co prawda wilczyca nic takiego nie powiedziała, lecz wcale nie musiała tego robić. Dla Abaddona wystarczająco wymowne było już to, że nie przytaknęła jego wcześniejszym słowom.

Caro

- Twierdziłam - sprostowałam jakby rozbawiona tym, co powiedział samiec. - No cóż, bo tak właśnie wyglądałeś, zresztą nie jestem empatyczką, ale myślę, że coś cię trapi - dodała trochę się ożywiając, co było raczej dziwnym zjawiskiem, gdyż ta oto osóbka była nieśmiałym wilkiem.

Abaddon

Wreszcie przeniósł spojrzenie na rozmówczynię.
- Co ja ci w tej sytuacji mogę powiedzieć... chyba tylko tyle, że znasz się na wilkach. I nie dajesz zwieść nikomu, kto próbuje 'aktorzyć' - odpowiedział i zaśmiał się ponuro, przy ostatnim słowie łapą nakreślając w powietrzu cudzysłów.

Caro

Walczę z internetem >.<

Wadera kiwnęła głową nie zrzucając poprzedniego uśmieszku z twarzy.
- Dziękuję... - odparła pierw cicho. - Czyli jednak jesteś czymś zmartwiony? - dodała powiększając swój uśmiech.

Abaddon

Poszerzyła uśmiech zupełnie, jakby cieszyła się, że Abaddona coś gryzie. Ta myśl wydała się wilkowi dość niepokojąca, ale odpowiedział całkiem szczerze:
- I tak, i nie... Wydaje mi się, że nie powinno, ale nie mam na to wpływu.

Caro

Wilczyca kiwnęła ponownie głową.
- Chcesz się wygadać? - spytała z nutką nieśmiałości, po czym uśmiech zniknął z jej twarzy a ogon począł drgać, jakby waderę ogarnęła fala nieśmiałości.

Abaddon

- A chce ci się tego słuchać? - odparł pytaniem na pytanie. Nie chciał zanudzać Caro, lecz zdawała mu się być osobą idealną do wysłuchania go. Była kobietą, toteż myślała jak kobieta. Może przy okazji znała Volire. Mogła pomóc mu zastanowić się nad tym, czy szukanie partnerki - a może już byłej partnerki - ma jakikolwiek sens.

Caro

Wadera uśmiechnęła się szeroko.
- Oczywiście, że tak! Nie jestem aż tak arogancka i samolubna. - rzekła wesoło.
Pomoc wilkowi dla Caroli był wręcz zaszczytem! Nie ukrywajmy, wilczyca bardzo lubiła pomagać innym.

Abaddon

- Bardzo dawno temu zachowałem się, jak... brak mi na siebie cenzuralnych określeń - powiedział i westchnął. - Wiele miesięcy temu odszedłem bez słowa z krainy. Zostawiłem tu partnerkę, nie uprzedzając o swoim odejściu i... brak mi jej. Wróciłem, by się z nią spotkać, ale boję się tego, co zastanę. Domyślam się, jak musiałem ja zranić swoim odejściem.