Zimny Wodospad...

Vera

przyszłam nad wodospad i ujrzałam piękne stworzenie
a to duch wilków podeszłam bliżej i chciałam go dotknąć
ale nie mogłam , bo się rozpłyną i już go nie było ?
zdziwiłam się i poleciałam na polane i zasnęłam.

Nefryt

Artemis

To zabrzmiało dopiero dziwnie. Smoczyca bardzo mądrze i zaskakująco mówiła. Aż ciekawie się jej słuchało - wilk faktycznie był zafascynowany, gdy ona mówiła - wpatrywał się w nią poszerzoną źrenicą, z wyraźnym zaciekawieniem na pysku. - Dziękuję? - rzekł niepewny. Powinien dziękowac. To było bardzo miłe, co powiedziała, chociaż rzadko ktoś na to wpada, by to powiedziec. Zamachał chudą kitą. Po chwili jednak poczuł, że czas się przemieścic. Nie można tak zalegac w jednym miejscu. - Na mnie czas. Bywaj, Nefryt - rzucił, obrzucając jeszcze za sobą smoczycę przyjaznym spojrzeniem.

z.t

Berenika

Berenika przybiegła tu z Italianem na grzbiecie. Pełny żołądek wystarczył, by po tym biegu nie czuła się taka zmęczona jak wcześniej. Spojrzała na samczyka.
- Możesz już zejść, Italianie. - Powiedziała i usiadła. Wilczek jednak nie mógł zjechać, gdyż trzymał się jej sierści. I dobrze. Nie chciała, by mu się coś złego stało.
- Jesteś dla mnie jak brat, jak prawdziwy brat, którego muszę kochać i pilnować. - Szepnęła mu na uszko i uśmiechnęła się szeroko. Czekała, aż on zejdzie z jej grzbietu.

Italian

Itek uśmiechnął się na słowa Bereniki. - A ty dla mnie jesteś jak siostra. - Powiedział i puścił się jej sierści. Zjechał jak na zjeżdżalni i usiadł przed nią. Bez skrępowania spojrzał jej w oczy. - Jesteś dla mnie jak jedyna siostra na świecie. - Powiedział i przytulił się do niej. Był szczęśliwy, że miał siostrę, pierwszą kochającą go siostrę w swoim życiu.

Berenika

Berenika objęła szczeniaka i uniosła go.
- Jesteś moim pierwszym takim bratem. - powiedziała i uśmiechnęła się tak szeroko, że ukazały się jej kły. No, może trochę przesadziła z uśmiechem. Natychmiast się uspokoiła.
- Tak wygląda wodospad, braciszku. - Puoczyła go wskazując łapą na ściekającą wodę - Są jeszcze inne, bardziej niezwykłe.

Italian

Szczeniak aż podskoczył z radości. Miał ochotę krzyczeć na cały głos. Opamiętał się jednak. - Zaprooowadź mnie do tego bardziej niezwykłęgo wodospadu! - Poprosił i zrobił słodkie oczka. By potwierdzić swą prośbę wskoczył na grzbiet siostry. Chciał już ruszyć, już, natychmiast. - Albo, jeśli wolisz, możemy iść gdzieś indziej. - Mruknął. - Na przykład na tereny polan. - Zaproponował. Ciekawiło go, jak wyglądają tutejsze polany. Bardzo by chciał znaleźć się w naprawdę niezwykłym miejscu.

Carly

Ah, jak miło patrzec, jak wiosna wreszcie rozkwita wokół! Carly, lecąc znad terenów nieznanych po udanej misji, oglądała z uśmiechem owoce pracy grup, które wyruszyły na poszukiwanie Lady Wiosny. Chociaż parzył ją pysk od zielonego płomienia panter, po prostu rozpierała ją radośc, tłumiona jednak poczuciem, że nieświadomie zraniła partnera złym doborem słów, więc zaraz stawała się bardziej cicha i zamknięta. Zapikowała w dół i miękko dotknęła łapami mokrej, zielonej trawy, która rosła w szybkim tempie, uwolniona spod pokrywy śniegowej. Mimochodem uśmiechnęła się po raz ostatni, tylko tym razem bardzo delikatnie, ledwo widocznie, a i tak uśmiech zaraz zgasł. Złożyła półprzezroczyste skrzydła, których pióra wyglądały, jakby były ze szkła i pochyliła się nad rzeczką, wkładając doń pysk. Natychmiast poczuła ulgę, gdy mikrokomórki cieczy w niskiej temperaturze otuliły troskliwie jej oparzoną kufę. Usiadła, machając końcem ogona. Co jakiś czas wynurzała zranione miejsce, coby nabrac powietrza. Patrząc zaś w taflę jasnej wody, zastanawiała się w zupełnej ciszy. O czym? To jasne. O Taharakim. Gdzie jest, co robi, czy jest zły. Nigdy się na nią nie złościł. Trochę zabolało. A przy tym, że Carly zawsze zwalała winę na siebie, coby to nie było - ot, paradoks dobrych dusz - bolało trochę bardziej.

Abbey

Szła. Cicha i zamyślona. Trawa uginała się pod jej stopami, jednak posłusznie nie wydawała dźwięku, przynajmniej tak jej się zdawało. Wszystko sprzyjało waderze w jej rozmyślaniach. Z brzuchem prawie przy ziemi, zbliżyła się do tafli wody. Jej wzrok przez długą chwilę pozostawała utkwiony w wodzie. Wpatrywała się w nią, myśląc o swoim życiu. O tym, że była samotna, ona jedna jedyna. Sama... Nieznacznie przekręciła łeb i teraz mogła dostrzec Carly. I co teraz? Przywitać się? Chyba tak... Niestety kontaktowanie się z innymi nie przychodziło jej łatwo. Nucąc pod nosem melodie, która miała dodać jej odwagi, skinęła jej łbem. - Witaj - powiedziała. Usiadła na ziemi, rozkoszując się miłym odpoczynkiem.

Carly

Beta z uwagą ruszała uszami, łapiąc kroki Abbey już z daleka, zaś w głowie tworząc pewien obraz lokalizujący odległośc niedoszłej towarzyszki. Wiadomo. Rasowy szpieg. Do tego dochodziła znajomośc wyczuwania wibracji w ziemi - dobrze wiedziała, gdzie i kiedy znajduje się wilczyca. Gdy w końcu znalazła się niedaleko jej, wyciągnęła pysk z wody, biorąc głęboki wdech po dłuższych minutach bez tej czynności. Oblizała pysk z resztek wody, czując wyraźną ulgę. Chyba obejdzie się bez chodzenia do lecznicy. - Asake, 伴侶 - uśmiechnęła się subtelnie, bo nie miała ochoty by na większy entuzjazm. Nadal była przygnębiona tym, jak zareagowało jej serce, kochany-ukochany. Niemniej, odrzuciła grzywkę na bok i odwróciła się w stronę przybyłej, okazując otwartośc i przyjacielskie nastawienie. - Wołają mi Carly. A ciebie jak zwą?

Abbey

Słuchała. Odpowiedzieć, nie odpowiedzieć? - Wołano na mnie Abbey - odparła. Wołano? Nikt od dawna nie rozmawiał z nią jak przyjaciel z przyjacielem. Nie, ona była sama. Poruszyła swoją długą kitą, nie siliła się na uśmiech. Bo po co? Wyszło by sztucznie. Nie będzie udawać szczęśliwej, bo szczęśliwa nie jest. Poruszyła nieznacznie uchem, przypatrując się Carly, jednak nie zbyt natrętnie. Oddychała cicho, lekko, spokojnie. W jej głowie panowała nieznośna pustka, nie mogła się na niczym skupić.

Carly

Skrzydlata doskonale widziała, jak się ma nowo poznana. Jednak co miała zrobic, wypytywac? Może teoretyczna nieznajoma nie ma ochoty na taką pogadankę o tym, jak nam w życiu źle? Niektórzy to do siebie mają, Carly też właściwie taka jest, ale nie ma jakichś większych problemów z mówieniem o sobie i swoich przeciwnościach losu. Zatem Beta postanowiła uśmiechnąc się sympatycznie. - Miło mi cię poznac - rzekła jedynie, po czym zerknęła na rwące kaskady wodospadu, słuchając jego szumu, co sprawiało jej wyraźną rozkosz.

Abbey

Siedziała w bezruchu, w pozornym spokoju. Jednak teraz toczyła ostrą walkę ze swymi uczuciami, które z nieznanych powodów obudziły się w niej nagle. Przygryzła dolną wargę, w jej ślepiach coś błysnęło. Błysnęło i zaraz potem zgasło. Wsłuchiwała się towarzyszące temu miejscu dźwięki. Każde miejsce miało jakiś swój osobliwy i niepowtarzalny dźwięk. - Nawzajem - odparła cicho. Włożyła w to dużo wysiłku, kąciki jej ust powędrowały ku górze. Nic więcej, na nic więcej nie było ją stać. Jednak na początek lepsze to niż nic. - W którym stadzie jesteś? - zapytała, spoglądając na Carly.

Carly

A więc jednak zdecydowała się mówic i komunikowac się, wrócic do bardziej przyziemnych spraw. Jak miło! Może uda się Carlysiowatej ją otworzyc. - Wody. Jestem z tego bardzo dumna. To nieliczne stado, ale dla mnie najbardziej wyjątkowe - wyszczerzyła jakąś częśc kiełków, o białej barwie. - A ty? - spytała, bo może i przez rozkojarzenie, nie wyczuwała żadnej woni. A może po prostu Abbey jest samotnikiem? Nie ma się co wstydzic, nie należąc do żadnej watahy. Oryginalnośc nie jest zła.

Abbey

W zamyśleniu kiwała głową, dając do zrozumienia, że jeszcze żyje oraz pojmuje sens słów. Gdy padło pytanie o nią, jej dusza znów cofnęła się w mroki, starając ukryć przed wzrokiem. - Jestem Samotnikiem - odparła cicho, by żadna nie proszona dusza nie słyszała. Cóż, jej zasób pytań już się wyczerpał, teraz cała nadzieja na podtrzymanie rozmowy w Carly. Poruszyła jednym ze swych uszu, by dosłyszeć wszystko wokoło. Poruszyła nieznacznie palcami przednich łap i przyglądała im się... z zafascynowaniem. Potrząsnęła lekko łbem, strzepując z niego kosmyki włosów, które uparcie zasłaniały jej widok.

Carly

A więc jednak, przeczucie nieomylnym pozostało. Samica również poruszyła uchem, łapiąc wszystkie dźwięku w promieniu około kilometra. - Rozumiem - powiedziała równie cicho, podtrzymując niewidzialne napięcie rozmowy - To znaczy, że w swój sposób jesteś niecodzienną osobą, prawda? - dodała jeszcze ciszej, jednak nie miała nic złego na myśli. Wręcz przeciwnie. Ona nie uznawała niecodzienności za dziwną i godną potępienia. Powinno się ją celebrowac i szanowac.

Abbey

Zamknęła oczy, rysy jej twarzy złagodniały, jakby zapadła w sen. Potem powoli otworzyła ślepia, błyszczały one lekko. Wpatrywała się w waderę przez dosyć długą chwilę. - Możliwe - ucięła krótko. Ona wyjątkowa? Gdyby nie to, że nie chciała urazić Carly, to parsknęła by śmiechem. Biorąc pod uwagę to jak Carly starała się być miła dla niej, taki śmiech byłby nie na miejscu. Opuściła nieco łeb, schyliła się ku ziemi. - Ja w każdym razie tak nie uważam, nie wyróżniam się niczym wśród szarej codzienności - dodała.

Carly

- Jak to - nie? - skrzydlata z uwagą wpatrywała się w każdy ruch ścięgna Abbey. Po chwili wstała i podeszła bliżej, ale nie na tyle blisko, by w jakiś sposób zakłócic krąg prywatnej przestrzeni samotniczki. Pochyliła lekko łeb z pokorą, coby nie dostac zaraz po łbie. Nie wiadomo, jakie wilczyca ma nastawienie. Ciężko było cokolwiek po niej poznac. - Teraz wszyscy chcą byc albo szaleni, albo na zmianę przerażająco mroczni. Ty, jako istota, która nie podporządkowuje się żadnej z tych kategorii, jesteś prawdziwym rarytasem wśród tej całej "szarej codzienności" - jej głos przybrał wyraz chcącego ją pocieszyc, ale i pewnego siebie. Bo, w gruncie rzeczy, wiedziała, co mówiła.

Abbey

Zaśmiała się, bynajmniej nie ironicznie. Było w tym coś z dawnej Abbey, nutka rozbawienia i... szczęścia. Owszem, wilczyca była teraz całkiem szczęśliwa. - Skoro tak uważasz - powiedziała, a jej oczy błyszczały radośnie. Nie było w nich nic z poprzedniej tajemniczości, radość i tylko radość. Minęła chwila, błyski przygasły nieznacznie. - Ty też nie przypominasz kogoś kto 'podąża za stadem' - powiedziała. Uśmiechnęła się, jednak był to uśmiech już prawie zimny. Niestety, ona nie umiała się cieszyć długo. W jej duszy coś żłobiło dziurę, chcąc usunąć z niej wszystkie emocje.

Berenika

Berenika obrzuciłą szybko wzrokiem dwie samice.
- Pójdziemy gdzieś indziej. - Szepnęła do brata. Chciała mu bardzo pokazać granicę. Tam dopiero będzie zabawa. Najpierw truchtem ruszyła, by się rozgrzać. Czuła wyraźnie, że się rozpogadza, pewnie Wiosna powróciła. Uśmiechnęła się szeroko i lekkim galopem ruszyła ku granicy na terenach urwisk.

z.t. oboje