Miasteczko Widmo

Shathow

Nie mogła się powstrzymać...
- W żołądku?
To świetne miejsce na schowanie jedzenia. Nikt go tam już zazwyczaj nie szuka. Zostaje sobie aż po kres swych dni.
Rozejrzała się ponownie, zaś jej wzrok padł na najbliższy budynek.
- Może tam?
Przed budynkiem stała ławka, na której siedział widmowy dziadziuś i karmił widmowe gołębie. Shath przez chwilę obserwowała tę scenę. Ptasie móżdżki, że tak się do człowieka zbliżają...

Bart

Bart uśmiechnął się posępnie pod nosem, nieco kręcąc łepetyną.
- Jeśli tylko w żołądku to jeszcze pół biedy - zauważył rezolutnie, szybko i pobieżnie analizując drogę pokarmu. Do żołądka jest uroczo, potem zaczyna się nieco mniej przyjemny etap. Dość gówniana sprawa, w każdym razie. Łowca zmrużył nieco ślepia, przyglądając się wskazanemu przez lubą budynkowi. To miało sens. Jedzenie mogło być w każdym z domów, więc dlaczego akurat w tym jednym miałoby go zabraknąć?
- Myślisz, że dziadzia będzie nam robił problemy, kiedy wbijemy się na imprezkę? Dość niemrawe te towarzystwo, przydałoby się ożywić nieco atmosferę - zauważył poważnie, nieco pochylając głowę do Shath i przechodząc do półszeptu. Następnie obrócił się pyskiem ku staruszkowi, machnął zamaszyście ogonem i powolnym krokiem ruszył w stronę potencjalnej jadłodajni, zatrzymując jednak po kilku metrach. Gdzie jego maniery? Odwrócił łeb do wilczycy.
- Powiedziałbym, że panie przodem, jednak... to może być niebezpieczne. Może umarlaki trzymają w mieszkaniach jakie upiory czy inne zmory? - rzekł.

Shathow

Również ruszyła.
- Nie sądzę. Najwyżej wystraszymy jego wyznawców.
Na jego stwierdzenie, że może być niebezpiecznie zaśmiała się wesoło.
- Nie martw się, obronię cię.
Przeszła sobie najspokojniej w świecie przestrzeń dzielącą ją od drzwi. Gołębie jedynie odsuwały się, robiąc jej ospale miejsce. Gołębi nic nie rusza, jak ostatnio zauważyła userka, amlo się o ptaka nie potykając.
Przy drzwiach zatrzymała się.
- Widzisz? Nie ma żad... - urwała, robiąc przerażoną minę. Ostrożnie zaczęła się wycofywać...

Bart

Zaśmiał się pogodnie, kiedy wilczyca zaoferowała ochronę jego - PÓKI CO! - nienagannie się prezentującego tyłka. Otyły łowca, nie umiem tego przeżyć. Nie dogoni zwierza, chyba trzeba będzie zmienić mu fuchę na coś, co wymaga znacznie mniejszej ilości ruchu. Nawet niania odpada, bo za dzieciakami trzeba biegać. Chyba mamy problemik, jakby. Ale nieważne, do rzeczy.
- Od razu poczułem się bezpieczniejszy, niemalże niezniszczalny - zażartował, zatrzymując nagle w pół kroku. Nie chciał wejść w samicę, która zatrzymała się niemal przed jego nosem. Nie przewidział jednak, że zacznie się ona cofać, dlatego mogła przez krótki moment poczuć opór jego ciała, nim Bart ostatecznie odsunął się na bok.
- Chyba nie przestraszyłaś się byle ducha? To kompletnie nie w stylu wojowniczki - powiedział nieco niepewnie, bo w końcu... Ducha na pewno się nie mogła zlęknąć. Albo zatem najzwyczajniej w świecie próbuje go wkręcić, albo wewnątrz znajduje się coś przerażającego. Zastrzygł uchem i poruszył nozdrzami, zupełnie jakby chcąc wyłapać jakiekolwiek oznaki istnienia tego.. przerażającego czegoś.

Shathow

Cofała się dalej.
- Tam... W środku...
Jedno z dwóch... Mamy dwie opcje, wkręca, lub się boi. Która prawdziwa, a która nie? To się okaże. Jednak strach wojowniczki wyglądał na autentyczny.
No dalej, ratujże ją! Gdzie jest rycerz na złotym koniu i w białej zbroi, gdy go potrzeba? Wszak dama w opresji twierdzi, że w środku coś jest, niemalże mdleje z trwogi! Na koń, ratować!
Oparła się w końcu o ławkę tuż obok nic nie robiącego sobie z tego staruszka, dalej wskazując drzwi trzęsącą się łapą.

Bart

Bart był niemal pewny, że samica próbuje go wkręcić. Nie wydawało mu się, by Shathow przed czymkolwiek tchórzyła. Spojrzał zatem na nią z pewnego rodzaju brakiem zrozumienia i powoli pokręcił głową. Nie bacząc na nic powoli mocniej pchnął drzwi, aby za chwilę wejść do środka. Głupio pisać, co tam zauważył lub nie, bo w końcu wątek zaczęła Shat - nie chcemy wchodzić waderze w drogę. Mimo wszystko pozostawał czujnym, bo choć był niemal pewien, że to tylko element zabawy, wolał zapobiegawczo zachować ostrożność. Uszy postawiona, łeb nieco pochylony, napięte mięśnie, poruszające się nozdrza, nisko trzymany ogon - prawie jak na polowaniach.

Shathow

No cóż... Zgadł.
Nie mogła się powstrzymać i parsknęła śmiechem.
- Mam cię!
Dołączyła do niego w drzwiach całkiem zwyczajnego budynku, nie zawierającego nic strasznego.
- Bu! - powiedziała, trącając go łapą lekko.
Może to nieco poruszy fabułę, co to an podobieństwo miodu płynie? Zupełnie, jak światło Świata Dysku - ono też było gęste i powolne.