Ulica koło lasu

Akeli

Akeli, idąc lasem dotarła do Ludzkich Terenów. Zatrzymała się przed ulicą i rozejrzała. Przeszła przez nią i usiadła na poboczu, po drugiej stronie. Mniejsza, że od strony płotów i ludzkich domów, bywa. Jak ktoś będzie szedł to najwyżej schowa się w krzakach, albo wróci do lasu. Wilczyca rozejrzała się uważnie. Kurcze, było tu zupełnie inaczej.. Nie tak samo, jak w Krainie, gdzie było pełno wilków.

Assire

Samiec przyszedł powoli z wesołym uśmiechem. Na szczęście wyrwał się z roboty i ma teraz dużo czasu. Dotarł w to miejsce bardzo szybko, co nieco było dziwne. Rozejrzał się po okolicy i zauważył Akeli. Podszedł do niej.
- Witam cię Akeli - oznajmił gdy był tuż obok niej. Zamachał swym psim ogonem i capnął na cztery litery. Zerknął na chodnik, który był pusty. Auta też nie przejeżdżały. Widocznie dwunożni byli teraz zajęci. I bardzo dobrze! Są oni tutaj w ogóle nie potrzebni.

Akeli

Wilczyca odwróciła się do wilka i się szeroko uśmiechnęła.
- Assire! Cześć, cześć, cześć! Dobrze, że jesteś.. No więc słuchaj... Bo ja mam taką sprawę. Pewnie wiesz, że zdałam na Bete i... Zwolniło się jedno miejsce w starszyźnie. Musimy wybrać jakiegoś wilka z watahy, który zajął by to miejsce za mnie... Masz może jakaś propozycję?
Zapytała, uśmiechając się uroczo do wilka. No, co jak co... Ale miejsce nie mogło pozostać puste, tak?

Assire

Assire kiwnął jej głową z wesołym uśmiechem. Poprawił swą grzywę by bardziej przykrywała brak jednego oka. Zastanowił się. każdego członka watahy miał w pamięci. No taka praca. Zamachał jeszcze raz swym psim ogonem.
- A może Hatsune? Niedawno zdała na pomocnika lekarzy - oznajmił, gdy wzrok z nieba przeniósł na waderę. Wyglądała jak jego mama gdy jeszcze żyła.

Akeli

Chwilkę się zastanowiła, Hatsune.. Wiedziała kim była wilczyca. Była miła i ułożona, ogółem taka przyjazna.. I na dodatek zdała na Pomocnika Lekarzy...
- Wiesz co? Sądzę, iż jest to dobry pomysł... Można jej zaufać.
Odpowiedziała. O tak, Hatsune się nadawała! Akeli chwilkę się zastanowiła... Trzeba będzie to chyba ogłosić wilkom z watahy...
- A może.. W najbliższym czasie... Zorganizowałoby się zebranie.. I ogłoszenie tego wilkom z watahy?
Zapytała. Tsaaa.. Akeli geniusz, jee!

Assire

- Świetny pomysł - oznajmił radośnie.
- Ale samym początku będzie trzeba ogłosić, że ty zostałaś Betą, potem o starszyźnie, a następnie jeszcze coś, żeby nie było zebranie składające się tylko z dwóch rzeczy. Może zorganizujemy małą pomoc dla tych co chcą zdać na jakąś rangę, ale najpierw chcą się czegoś nauczyć? - zaproponował. Patrzył cały czas na Akeli.

Akeli

Wilczyca uśmiechnęła się radośnie. Wzajemna pomoc? O tak! Jak dla niej to świetny pomysł! Lubiła pomagać innym!
- Ooo tak! Dokładnie. Wojownicy przykładowo.. Będą mogli pomagać i uczyć te osoby, które chcą być przykładowo nauczycielami. Albo, żeby wszyscy wzmocnili więzi... Zrobić takie wspólne nauki.
Zaproponowała. Mhm, to nie było by złe. Zwłaszcza dlatego, ponieważ wataha ostatnio z lekka... Upadła.

Assire

- Doskonale - oznajmił z wesołym uśmiechem. Zamachał swym psim ogonem i zastanowił się nad czymś.
- Fajnie się z tobą pracuje - dodał swym lekko zachrypłym głosem. Miał taki zawsze. Nie można na to poradzić, chodź brzmiał bardzo ładnie. Poprawił jeszcze raz swą grzywkę.
- Coś jeszcze? - zapytał z zamyśleniem. Chyba to wszystko.

Akeli

-Miiiło mii. Ależ Ja mogę powiedzieć to samo o współpracy z Tobą.
Dodała z uśmiechem. Jej głos też był miły i aksamitny. Akeli chwilkę się zastanowiła. Czy jest coś jeszcze do omówienia... Coś by się znalazło.
- A.. Co z sojuszem z Watahą Wody? Sądzę, iż należałoby udać się do alfy, albo bety wody... Właśnie po to, by wzmocnić sojusz. Bo wydaje się tak, jakby on w ogóle nie istniał.
O właśnie! Obiecała, że będzie dbała o sojusz z Wodą!

Assire

- Właśnie! - oznajmił z lekkim zastanowieniem.
- Moglibyśmy im coś zanieść. Jakiś praktyczny prezent - dodał po chwili. Jego psi ogon teraz się nie ruszał. Był zbyt zajęty by nim poruszyć. Zastrzygł prawym uchem, a na jego twarzy pojawił się wesoły uśmiech. Był szczęśliwy, że drugą betą jest właśnie Akeli.

Akeli

Wilczyca pomyślała co mogliby podarować wilkom z watahy wody. Kurcze, jest wiele pomysłów...
- Mhm.. A może jakiś specjalny amulet, albo talizman? W końcu oboje jesteśmy szamanami, zawsze moglibyśmy coś wykombinować...
Powiedziała, patrząc na niego pytająco. A, należy jeszcze ustalić..
- No i... Kiedy mogłoby odbyć się zebranie Wiatru?
Zapytała. Och, ależ ona była bystra! Ale dosyć tego przechwalania, zostańmy przy jej skromności.

Assire

Samiec zamachał swym psim ogonem. Jego wzrok był wlepiony przed siebie.
- Talizman to świetny pomysł. Hmmm. Potem wymyślimy do czego on mógłby służyć - oznajmił z uśmiechem. po chili wzrokiem powrócił na waderę. Zastrzygł prawym uchem.
- Może za dwa dni? - zapytał się troszkę niepewnie. W sumie to ta informacja o obradzie powinna się rozejść po wszystkich wilkach z watahy, więc chyba to dobra data.

Salome

/Wybaczcie, że przerywam wam rozmowę, jak tylko na chwilkę, potem znikam. c:/

I przybyła tu ona - Salome. Szła wolnym, leniwym i spokojnym krokiem, lecz gdy zobaczyła bety swej watahy nagle przyspieszyła kroku. Miała do nich ważną sprawę, chce zacząć życie od początku. Od czegoś trzeba zacząć...
- Witam. - Gdy była już blisko nich ukłoniła się, spoglądając na Akeli jak i Assisire.
- Chciałabym zacząć wszystko od nowa, dlatego proszę o pozwolenie opuszczenia watahy. - Powiedziała prosto z mostu, wyraźnie wiedziała co teraz potrzebuje, a by to zrealizować trzeba niestety podjąć rozmaite decyzje, nawet te trudne.

Assire

Samiec przeniósł wzrok na waderę. Nieco zastanowił się nad jej słowami i westchnął.
- Przecież nie będziemy cię zatrzymywać na siłę, ale powiedz czy jesteś tego pewna? - zapytał patrząc się na nią cały czas. Zamachał swym psim ogonem i poprawił grzywkę, by bardziej zakrywała jego prawe oko. Czekał na odpowiedź wadery. Zapewne to była Salome. Jak wcześniej było wspomniane, samiec ma w głowie każdego członka tej watahy.

Akeli

- Za dwa dni? To dobry pomysł.
Stwierdziła. Wilczyca machnęła ogonem i spojrzała na Salome, wlepiając w nią pytające spojrzenie. Opuszczenie watahy? No cóż, ciekawie. Wilczyca machnęła ogonem i usiadła. Cóż, skoro chciała odejść to nie będą jej zatrzymywać... Teraz tylko czekać na odpowiedź Salome. Wilczyca miała pewne pytanie w głowie, ale znając ją to pytanie wyleci jej zaraz z głowy. Nie było ono ważne, więc.. Mogło sobie lecieć.

Salome

Wilczyca nie wahała się nawet przez chwilkę, od momentu przybycia w to miejsce była pewna swej decyzji. Zrywa z wszystkimi kontakty, odchodzi z watahy... następna faza będzie tą najważniejszą, acz przekonacie się o niej sami, już całkiem niedługo.
- Tak, jestem pewna. Chce wszystko zacząć od nowa, zrobić restart w moim życiu. - Uśmiechnęła się delikatnie do bet swej watahy, czekając cierpliwie na odpowiedź jednego z nich. Miała nadzieję, że zgodzą się, w końcu bez tego jej plan by się nie powiódł. Przysiadła, delikatnie falując długim i puszystym ogonem. To było dla niej ważne i to nawet bardzo. W prawdzie nie była to jakaś wielka decyzja, od której zależą losy wszechświata, ale zależało jej na tym, no.

Akeli

Wilczyca uśmiechnęła się miło do Salome.
- Skoro tak... To tak jak Assire powiedział, nie będziemy Cię zatrzymywać. To Twój wybór, a nie Nasz. Tak więc.. Od tej chwili nie jesteś już w Watasze Wiatru. Życzę Ci więc... Udanego resetowania życia.
Powiedziała z uśmiechem, patrząc na Assirego. Cóż, nie odzywał się... Nie jej wina!

Assire

Assire uśmiechnął się do Salome i westchnął.
- Zgadzam się z Akeli. Więc miłego dalszego życia. Obyś potem nie żałowała - powiedział do wadery. Jego ton głosu nie wskazywał na to by samiec był chodź trochę zły. Każdy ma swoje życie i niech toczy je po swojemu. Oni nic na to nie mogą poradzić. As zamachał swym psim ogonem i zastrzygł, jak zwykle, prawym uchem.

Salome

Uciszyła się na te słowa, na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech. Była zadowolona z tego, iż bety pozwoliły jej odejść, miała bowiem zamiar zacząć wszystko od początku.
- Dziękuję! - rzekła nad wyraz energicznie, potrząsając z entuzjazmem dłonie obu wilków. Teraz ostatnia sprawa, choć Salome do końca nie wie, jak to wszystko się potoczy. Trochę się bała i boi się nadal, w końcu nie będzie należało to do rzeczy najprzyjemniejszych.
- Do widzenia! - Krzyknęła po chwili, ponownie kłaniając się, by zaraz potem pobiec w jakieś nieznane miejsce. Assire i Akeli mogli już dalej spokojnie rozmawiać, gdyż wadera znikła z pola widzenia.

Akeli

Wilczyca uśmiechnęła się do Salome i pomachała jej jeszcze łapą.
- Ależ proszę! Do Widzenia, Do Widzenia!
Zawołała. Gdy Salome już zniknęła jej z oczu, spojrzała na Assirego.
- Wiesz co? Może... Zrobilibyśmy tak, żeby ten "talizman" przedstawiał jakiś symbol związany wodą, spokojem i tak dalej? Przykładowo... Łabędź. A co do zebrania... Powiemy to wilkom, żeby wszyscy wiedzieli o tym, że wręczamy coś watasze wody?
Zapytała, patrząc na wilka pytająco.