Wieczna pustka...

Wasp

I znów przybył tu, jak zwykle, gdy na drodze swego życia natrafiał na jakiś zakręt. Tak, teraz nastał kolejny przełomowy moment w jego nudnym życiu. Wasp usiadł niedaleko martwego drzewa i utkwił wzrok w powyginanym pniu. Z pochowaną przy nim wilczycą łączyła go nadzwyczajna więź.

Yumi

Spojrzała na przybyłego niedawno wilka. Potem na pień i znowu na wilka.
Podeszła nieco bliżej starając się zrobić to bezszelestnie.
Usiadła jakieś 10 m. dalej. Nie wiedziała czy coś powiedzieć czy nie. Nie była zbyt ufna...

Wasp

W okolicy panowała jednak taka cisza, że Wasp bez problemu dosłyszał zbliżającą się samicę. Oderwał spojrzenie krwistoczerwonych ślepi od drzewa i przeniósł je na wilczycę. Na jej widok wręcz skamieniał zdumiony. Jego zaskoczony wzrok spoczął na ogonach nieznajomej. Siedem.

Yumi

Yumi wstrzymała oddech gdy samiec na nią spojrzał. Potem troszkę się rozluźniła. Spojrzała w jego oczy i powędrowała za jego wzrokiem. Spojrzała na swoje ogony. Odwróciła się i uśmiechnęła się miło, po czym pomachała całą siódemką ogonów xdd

Wasp

Wasp aż za dobrze wiedział, co może oznaczać taka ilość ogonów. Przeniósł wzrok z nich na pysk wilczycy. Miał nadzieję, że to nie to, ale spytał wciąż pełnym zdumienia tonem. - K... Kyuubi?

Yumi

"Kyuubi? Kto to Kyuubi?" Zapytała siebie w myślach.
-Yyyy... Kyuubi? Nie. Przykro mi. Ale nie jestem Kyuubi. - Powiedział miłym lecz lekko zakłopotanym głosem.
-Jestem Yumi. A ty? - Zapytała wciąż z uśmiechem na pyszczku.

Wasp

Wasp odetchnął z ulgą. - Przykro... - mruknął pod nosem i zaśmiał się cicho. Tej wilczycy nie powinno być przykro, wręcz przeciwnie nawet! Wasp żył w ciągłym strachu, że owa Kyuubi po zniszczeniu jego matki dobierze się również do niego. Wygiął pysk w lekkim uśmiechu. - Wasp.

Yumi

-Miło mi Cię poznać Wasp - Powiedziała z uśmiechem.
-Czy mogę Cię o coś zapytać? I tak, będzie miało to związek z tą... Kyuubi.
- Powiedziała. Nie wiedziała czy zapytać. Ale to ją dręczyło jakiś czas.

Wasp

- Tak, pytaj - odpowiedział. Temat Kyuubi nie był dla niego tematem tabu. A i doskonale znał pamiętał tę... wilczycę, więc mógł odpowiedzieć na każde dotyczące jej pytanie.

Yumi

-Jest tak, że ja jej nie znam. Ale mam takie pytanie:
1. Kim w ogóle ona jest?
2. Czemu dużo os. myśli o niej widząc moje 7 ogonów?
- Tak. Yumi dręczyło to pytanie. Kiedyś ktoś coś wspomniał o Okami. Ale to raczej o tych osobach, mówiły wilki będące długo w tej krainie. Yumi cierpliwie czekała na odpowiedź.

Wasp

- Kyuubi to doskonale znany w tej krainie demon. Miał postać lisicy o wielu ogonach, najczęściej dziewięciu - odpowiedział. Pomyślał o swojej matce. - Opętał w tej krainie jedną wilczycę i gdy ją opuścił była już tak zniszczona, że zmarła.

Yumi

-Oooo... Nie wiedziałam. Najwidoczniej jestem tu za krótko - Powiedziała smutnym tonem.
-No to mam fajnie. Będę także miło kojarzona jak widać. - Rzekła sarkastycznie. Zaczęła sama zastanawiać się nad sobą, swoim wyglądem. Wiedziała, że nie pozbędzie się ogonów. Chyba, że... Weszłaby do jeziora zmian. "Ale przecież nie mogę tak myśleć! Ja jestem sobą, nie nią! I ja to wiem..." Powiedziała do siebie.
-Dobra... Jakoś to przeżyje. - Powiedziała z uśmiechem

Wasp

Uśmiechnął się szerzej. - Spokojnie. O Kyuubi pamiętają tylko starzy mieszkańcy krainy, a takich jest coraz mniej - odpowiedział. - Z czasem przyzwyczają się do tego, że nie jesteś nią.

Yumi

-Ufff... To dobrze - Powiedziała spokojnym głosem.
-Wnioskując po twojej wypowiedzi stwierdzam, że mieszkasz tu długo. - Przyznała. Nagle usłyszała dziwny skrzek nad swoją głową. Okazało się, że to Ever. Jej nowa przyjaciółka. Jej feniks.
-Cześć malutka. - Yumi mówiąc to miała miły ton głosu. Ale powoli denerwowało ją to, że znikała raz. A potem ni stąd ni zowąd przylatywała.
-Wasp to jest Ever. Ever to jest Wasp. Przywitaj się. - W tym momencie feniks wydał z siebie kolejny skrzek. xdd

Wasp

Uśmiechnął się szerzej na widok magicznego ptaszyska. - Feniks... feniksy to nadzwyczaj rzadkie ptaki, jednak twoja Ever to nie pierwszy okaz, który widzę w tej krainie - powiedział, zlustrowawszy ptaka krótkim, lecz przenikliwym spojrzeniem. Przeniósł wzrok na rozmówczynię, odpowiadając na jej pierwszą wypowiedź. - Tak. Jestem w tej krainie od szczenięcych lat.

Yumi

Ever jeszcze raz spojrzała na wilka. A potem wzbiła się w powietrze i odleciała.

-No to na prawdę długo - Powiedziała do Waspa
-Ja jestem tu tylko parę miesięcy. - Przyznała
-Ale na dłużej... Chcę zostać w tej krainie, bo czuję że znalazłam miejsce dla siebie.

Wasp

Przewrócił oczami z wyraźnym rozbawieniem. - Czy ja naprawdę wyglądam aż tak staro? - zapytał. Przecież wcale nie był stary, no!

Yumi

-Ymmm... Nie - Powiedziała.
-Ale jednak być tutaj od szczeniaka to według mnie długo . - Powiedziała starając się znaleźć wytłumaczenie. Ale w sumie to była prawda. To długo. Ona podczas swoich szczenięcych lat podróżowała i może dlatego czas jej się dłużył.

Wasp

- Długo, długo... - mruknął i spojrzał na martwe drzewo, rosnące niedaleko nich. Rozbawienie w jego czerwonych ślepiach ustąpiło miejsce jakiemuś nieokreślonemu uczuciu. Smutek? Melancholia? - Tyle wilków przewinęło się przez ten czas przez krainę. Tylu zniknęło i nie daje o sobie znaku życia... aż ciężko ich zliczyć.

Yumi

Spojrzała na Waspa smutnym wzrokiem.
-Nie wątpię - Powiedziała. Nie wiedziała co powiedzieć...Rzadko rozmawiała o takich tematach.
Nagle jej się coś przypomniało. A widząc, a raczej słysząc że Wasp nic nie mówi... No może nie słysząc, powiedziała smutnym głosem.
-Przepraszam Cię. Ale ja już muszę iść. Pewnie kiedyś jeszcze dokończymy naszą rozmowę. - Przyznała.
-No to żegnaj Wasp. - Powiedziała starając się mieć spokojny głos. I powoli poszła. A po chwili zniknęła w obłokach dymu.