Tunel do nieba, miejsce Karenajki

Whitewind

Spojrzała na nią i zastygła tak jakby była posągiem. Przed jej oczami stanęła tamta scena... Do jej oczu cisnęły się łzy, jednak przepuściła tylko jedną. Łza spłynęła po jej policzku po czym spadła na ziemię. Te wspomnienia zawsze ją wzruszały. Potem zapytała - A ty masz swego ukochanego?

Karenaj

-Mam, miałam, no nie wiem, gdzie on jest.-Stwierdziła patrząc na nią zaskoczona jej reakcją. -Mam dwójkę młodych, jeśli chcesz wiedzieć. Heliosa i Agresję

Ps. Ja już lecę. Sorki, że wcześniej zniknęłam, ale brat mnie podsiadł

Whitewind

- Aha -Uśmiechnęła się - Mam nadzieję, że kiedyś poznam Twoje dzieci - Powiedziała, a w jej oczach pojawił się mały płomyk. Płonął na ciemniejszy niebieski i wydawało się, że nie miał zamiaru znikać.

//Ok, będę czekać, ja też już lecę :)//

Karenaj

-Tak, myślę, że już nie długo.-Uśmiechnęła się.-Jak tylko wrócą do domu. Właściwie, to zaczynam się o nie martwić.-Stwierdziła unosząc głowę do góry.

Whitewind

- Nie martw się - Powiedziała z lekkim uśmiechem na pysku. - Założę się, że nie długo wrócą - Spojrzała na jedną ze ścian. Potem znów spojrzała na Karenaj, a tajemniczy płomyk jeszcze bardziej się rozżarzył.

Karenaj

-Też tak myślę.-Stwierdziła wilczyca, jednak nie mogła usiedzieć w miejscu. Kręciła się wokół wewnętrznego legowiska, co chwila siadając i wstając.

Whitewind

Popatrzyła na nią zdziwiona troszkę tym zachowaniem - Spokojnie Karenaj... - Uśmiechnęła się delikatnie - Nic im nie może się stać. A jeśli nawet to co najwyżej mogą się przeziębić - Próbowała pocieszyć swą towarzyszkę.

Karenaj

-Oj wiem, wiem, ale, na Isztar, nie wiem co się ze mną dzieje!-Stwierdziła znów się podnosząc. Co jej odbiło? To chyba brak miłości... .

Whitewind

Leniwie wstała i powoli podeszła do Karenaj - Uspokój się... - Powiedziała czułym głosem. Położyła łapkę na jej grzbiecie lekko przyciskając ją, żeby się położyła. - Oddychaj głęboko i myśl o czymś przyjemnym - Próbowała coś wymyślić, ale tylko to jej przyszło na myśl.

Karenaj

Wilczyca zrobiła to, co kazała jej White. Położyła się i pomyślała o Starze. O jej ukochanym, którego tak dawno nie widziała. I o swoich młodych, gdy byli wszyscy w jej legowisku. Zamknęła oczy i westchnęła, trochę uspokojona.

Whitewind

Również westchnęła, ale ze szczęścia, bo w końcu udało jej się ją uspokoić. Uśmiechnęła się triumfalnie i zabrała łapkę. Miała nadzieję, że Karenaj nie zaniepokoi się znowu, bo będzie musiała znów coś wymyślić.

Karenaj

Wilczyca nadal leżała z zamkniętymi oczami, mimo braku nacisku łapki White. Dopiero po dłuższej chwili otworzyła oczy i wyszeptała:-Dzięki, ostatnio nie wiem, co się ze mną dzieje.

Whitewind

Uśmiechnęła się szeroko, była dumna, że mogła komuś pomóc. - Nie ma za co. To dla mnie prawdziwa przyjemność. - To była prawda. Ona bardzo lubi pomagać innym i poznawać nowe wilki, a tym bardziej z jej watahy.

Karenaj

-Jest, gdyby nie ty, nie wiem, ile bym się tak miotała.-Stwierdziła tylko, smutno się uśmiechając. Przymknęła oczy, znowu, by o chwili je otworzyć. Teraz płonęły w nich wesołe ogniki.

Ps. Ja już spadam, narka!

Whitewind

Zaczęła energicznie machać ogonem. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Wypięła się dumnie i powiedziała - Jeśli będzie coś nie tak zawsze możesz na mnie liczyć - Puściła jej oczko.

P.S. Ok! NarQ!

Karenaj

-Dzięki, zapamiętam przyjaciółko, jeśli mogę Cię tak nazywać.-Uśmiechnęła się, wstając. Otrzepała się, jednak nie usiadła. Podeszła do szczeliny, starając się ujrzeć niebo.

Whitewind

Cała się rozpromieniła, ogon chodził automatycznie w te i wewte, a jej ciemnoniebieskie płomyki w oczach momentalnie się powiększyły. - Przyjaciółko?... - Wyszeptała gdy usłyszała to słowo. Jej oczy się powiększyły. - Oczywiście, że możesz mnie tak nazywać! - Prawie, że krzyknęła. Usiadła nie przestając wesoło machać ogonem. Jak bardzo lubiła słyszeć to słowo. Przyjaciel był dla niej jak brat czy siostra, kochała go jak rodzinę, a grono jej przyjaciół stale się powiększa.

Agresja

Młoda wilczyca wbiegła do legowiska, z krwią na szyi, swoją krwią i tą na pazurach, krwią Notte. W jej oczach paliła się wściekłość. Cóż się dziwić, właśnie przegrała pierwszą walkę. Mogłaby się też założyć, że w oczach matki zobaczy przerażenie. Pewnie się nie myli. Jednak na razie jej ponura mina mówiła za wszystko. Przeszła obok matki, nieco naburmuszona, potrącając ją barkiem i kładąc się na legowisko w kącie.

Whitewind

Zobaczyła młodą wilczycę i uśmiechnęła się słodko. - Witaj! Jestem Whitewind - Ogon stanął w miejscu i opadł na ziemię. Lecz płomienie w jej oczach nie zgasły.

Karenaj

-Na Ikudo.-Wrzasnęła, przerażona wyglądem swojej córki.-Co Ci się stało, zaatakował Cię ktoś? Coś się przecież musiało stać!-Zerwała się na równe nogi, jej źrenice się zwężyły. Pierwszy raz jej córka wróciła "poharatana". Jak to matka, strasznie się bała.