Świątynia Ognia.

Szanta

Spojrzałam na Gwynbleidda

River

Przyszedłem i usiadłem przy ogniu, aby się ogrzać.

Gość

- Piękny ogień... - szepnął, podziwiając go z żywym zainteresowaniem.

Endless Night

Przyszłam. Rozglądałam się.
Czułam się nieswojo

Elena · Wysłany: Wto 19:40, 15 Mar 2011 Temat postu:

Evana weszła do Świątyni Ognia i skłoniła łeb płonącemu ogniowi. Rozejrzała się po zgromadzonych i skinęła im jedynie łbem na znak przywitania. Po chwili wpatrywania się w płomienie skinęła na pożegnanie łbem i wyszedłszy tyłem ze Świątyni by nie odwracać się tyłem do płomienia ruszyła spokojnym krokiem na dalszy obchód.

[zt]

Samuerian

Samuel poczuł dziwną potrzebę odwiedzenia tego miejsca. Może po prostu czuł, że Ogień będzie jedyną rzeczą, do której będzie mógł się zwrócić z aktualnymi problemami.
- Witaj... - powiedział, nie do końca wiedząc jak zwracać się do opiekuna jego Watahy. Nigdy nie był specjalnie religijny, zazwyczaj radził sobie dobrze sam. Czy to Ogień zawsze pomagał mu wyjść z opresji. Nim wilk się zorientował opowiedział Bóstwu całą sprawę związaną z Ogniem i Wiatrem, Agresją, Harim, Karenaj. Streścił swoje lęki i obawy nie ukrywając żadnego szczegółu. - Więc... Co mam z tym zrobić? - spytał na koniec wbijając spojrzenie w Ogień, który nagle wydał mu się taki żywy...

Atrita

Ogień zapulsował, jak gdyby pragnął rzec coś, lecz jedynym odgłosem, który wydawał był tylko trzask iskier. Jego sylwetka jednak skręciła się i zapulsowała raz jeszcze, jakby reagując na jedno słowo w przemowie Samuela, Alfy stada, którym się opiekował.
Wiaaaatr...
Płomień rozrósł się nagle, stał się większy i potężniejszy, lecz dalej trzymały go okowy wielkiej czary, w której się znajdował.

Samuerian

Samuel, widząc zaistniałą sytuację cofnął się przerażony... Więc czy zrobił dobrze przychodząc do świątyni? Chyba tak, w końcu nikt inny nie mógłby mu pomóc tak, jak opiekun jego stada. Wilk uspokoił się, a nawet podszedł bliżej, obserwując dalsze poczynania ognia z narastającym zainteresowaniem.

Atrita

Ogień spróbował wychylić się do przodu, lecz okowy czary trzymały go w miejscu. Zawył więc bezgłośnie, rozrzucając wokół siebie iskry w napadzie szału. Zatrząsł się i zapulsował ponownie, jakby dając znać, iż pragnie się uwolnić, wyrwać w tysiącletniego więzienia.
Wiaaaatr... Wiaaaaaatr świszczał i wył, a on próbował zniszczyć go żarem.
Szarpnął się i rozrzucił ponowną porcję strzelających, migoczących punkcików.
Wolnoooooość!

Samuerian

Samuel prowadzony instynktem, koniecznością, szacunkiem i podziwem do swego opiekuna zbliżył się jeszcze do czary, w której był Ogień, nie zważając na gorąco parzące mu skórę i przypalające futro. Wilk dotknął rozpalonej czary, by zaraz popchnąć ją i przewrócić, chcąc tym samym pomóc ogniowi wydostać się na wolność, zająć świątynię, spalić doszczętnie jego dom, które tym samym mogło być więzieniem.

Atrita

Lecz magiczne okowy czary nie puściły, nawet po przewróceniu, i teraz ogień wił się i plątał na ziemi. Syknął wściekle, sypiąc dokoła multum iskier oraz liżąc podłogę swymi parzącymi jęzorami. Nie rozprzestrzeniał się dalej, nie potrafiąc wydostać się z przeklętego więzienia, w którym tkwił od tysiąca lat.

Samuerian

Samuel widząc, że Ogień nie umie się nadal uwolnić skoncentrował się najbardziej jak był w stanie i skumulował trochę energii. Zaraz też przymknął oczy, odetchnął głęboko i rzekł:
- Da ei liberum. - co oznaczało tyle, co "daj mu wolność". Zaklęcie miało tym samym sprawić, że Ogień wydostanie się z więzienia i zacznie żyć własnym istnieniem.

Hono-no Ninetails Fox

Okowy zatrzeszczał z protestem i gdyby nie to, iż moc ich osłabła przez te tysiąc lat, wytrzymałyby siłę zwykłego zaklęcia ziemskiego Maga. Teraz jednak pękły i wreszcie rozleciały się, uwalniając tym samym siłę, którą więziły od tak dawna.

Płomień zbił się w dużą, większą od wilka kulę, nie podpalając o dziwo niczego wokół siebie. Wtem jednak zapulsował i wybuchł, rozsypując naokoło wygłodniałe, trzymane w uwięzi tak długo jęzory, które zaraz poczęły pochłaniać wszystko dokoła. Z samego centrum jednak poczęła wychylać się konkretna sylwetka, jak gdyby powstająca z migoczących, chwiejących się płomieni. Sylwetka, której istotą był sam ogień, z którego własnie się na nowo naradzała - całkowicie wolna.

Samuerian

Samuel spojrzał na istotę zrodzoną z ognia powoli odzyskując świadomość, wychodząc z dziwnego transu.
- Oł. - powiedział na widok sylwetki, jaką przybrał opiekun. Zaraz jednak oprzytomniał całkowicie i skłonił nisko głowę przed ową istotą. - Witaj. - rzekł.

Hono-no Ninetails Fox

Szkarłatne niczym krew ślepia spojrzały na młodego Maga, Alfę Ognia, stada, które kiedyś na 'rozkaz' Wiatru uwięziło własnego opiekuna w Przeklętej Czarze.
- Zdrajcy! - huknął potężny, basowy głos, a zaraz za nim z pyska wyleciały straszliwe, wściekle pomarańczowe płomienie.
Dziewięcioogoniasty stanął na tylnych łapach, wypluwając z gardła kolejne potoki pożogi. Chciał spopielić, pogrzebać to miejsce, w którym tkwił tysiąc lat. Tysiąc mozolnie płynących, przeklętych lat.
Wszystko w zasięgu jego wzroku miał objąć ogień.

Samuerian

Wilk, widząc co się dzieje począł się wycofywać. Mógł użyć zaklęcia chroniącego go przed ogniem, jednak zużył tyle energii, aby uwolnić opiekuna, że nie starczyłoby mu siły na utrzymanie ochrony przez długi czas.
- Wybacz nam... I pomóż. - powiedział w stronę dziewięcioogoniastego, nadal się wycofując. - Wiesz co się dzieje, wiesz że coś się zbliża... Tylko ty możesz nam pomóc.

Hono-no Ninetails Fox

Pomarańczowe, pełne szału płomienie rozpierzchły się po całej komnacie. Lis, który jak gdyby urósł i górował teraz nad sylwetką Maga, wyprostował się bardziej i spojrzał na niego gniewnymi, wypełnionymi ogniem ślepiami barwy krwi.
- Pomóc?! - huknął ponownie. Jego głos był niby grom, wrzask najstraszliwszej burzy. - Mam pomóc tym, którzy zdradzili własnego opiekuna?! Pomóc tym, którzy sprzymierzyli się z Wiatrem i działali na jego rozkaz?! Tym, którzy za mymi plecami spiskowali z wrogami i wreszcie przykuli mnie do tej czary?!
Rozwarł paszczę najeżoną ostrymi zębiskami, w której to zebrała się naraz ogromna ilość skondensowanych, zbitych w kulę płomieni. Zaraz je wypluł, a te rozlazły się na wszystkie strony niczym uwolnione robaki; sępy łaknące pożreć padlinę.

Samuerian

Wilk wiedział, że nie ma już wiele czasu, nim cała świątynia spłonie doszczętnie.
- To było tysiące lat temu! Czasy się zmieniły, zmieniły się wilki, zmieniała się władza, Ognia zarówno jak i Wiatru! - uparcie próbował bronić swoich poglądów. - Wszyscy już o tobie zapomnieli! Nikt już nie przychodzi do świątyni prosić cię o radę, nikt nie pamięta potęgi własnego opiekuna! Dlaczego tego nie zmienisz, skoro odmieniona wataha jest w stanie sprzymierzyć się z tobą? - zawołał.

Hono-no Ninetails Fox

Ryknął. Ryknął tak potężnie, że niektóre z filarów świątyni pękły i zawaliły się z głośnym hukiem. Lis opadł na przednie łapy, wstrząsając całą świątynią, jak gdyby nawiedziło ją trzęsienie ziemi.
- Z nikim! - wrzasnął swym mocnym głosem, szczerząc ostre zębiska. - Z nikim już nie będzie przymierza! Nie będę niczyim Opiekunem i niczym więźniem! - rzekł do Alfy Ognia, przypieczętowując owe słowa kolejnym z rzędu potokiem płomieni.

Samuerian

Samuel, czując że nie przekona stwora do niczego, a przynajmniej nie teraz, nie w pojedynkę i nie w płonącej świątyni odwrócił się i pobiegł do osoby, która mogła mu pomóc w jego drobnym problemie i wiedzieć wystarczająco dużo, żeby w ogóle... wiedzieć COŚ. A coś by mu się bardzo przydało. Zaraz też sylwetka nadpalonego wilka zniknęła kierując się w stronę placu handlowego.