Polany Szczęśliwców Potępionej Klepsydry

Wheat

Wheat otworzyła szeroko oczy. Cóż to za oko ukazało się nagle w drzwiach?
-E... przybywam z misją... i zostałam tutaj pokierowana.-powiedziała Wheat. Nagle poczuła się zrobiona w trąbę, bo nawet nie wiedziała, gdzie jest, gdzie i gdzie i jak skończy. Może to wszystko tylko jeden wielki żart? Aj tam, nawet jeśli, to trudno. Wszystko jej już jedno. Najwyżej skoczy z jakiejś przepaści...

/hy, słuchaj, jeśli Wheat faktycznie stanie się szczenięciem, to chyba nadal będzie mieć rangę artysty, hm? Bo przecież ma już doświadczenie, zdała test, a potem jedynie stanie się młoda, pamięć zostanie, czyż nie?/

Kaji Meyit

/raczej tak xD Dziwne to będzie, ale będzie to zarazem wyjątek./

Oko spoglądało na barwną wilczycę, która odważyła się wkroczyć na różaną ścieżkę i dotrzeć aż tutaj. Jej łapy krwawiły dość mocno - było to doskonale widać i czuć zapach metalicznej, szkarłatnej posoki.
- Wjedziesz, gdy odgadniesz zagadkę. Jeżeli nie, to będziesz musiała poświęcić jakąś część swego ciała - odezwał się właściciel dziwnego ślepia. - A zagadka brzmi: Dla jednych to potęga, szczęście i bogactwo. Dla innych chaos, zniszczenie i zło. Dla jednych to mądrość i królewski znak. Dla innych ciemność i trucizny smak. Cóż to jest?

Wheat

Wheat łypnęła na kruka.
-Ej, weź mi podpowiedz coś...-sepnęła do niego, rzucając szybkie spojrzenia to na ptaka, to na... y... oko. Za nic nie chciała nic oddawać, Noth wie, co miał na myśli właściciel oka, mówiąc ,,część swojego ciała".

Kaji Meyit

Kruk jednak milczał uparcie, bo przecież to w końcu jej zadanie było, nie jego. To ona pragnęła dostać się do środka i zdobyć środek, który pozwoli jej zacząć od nowa, na czysto. Oko z pionową źrenicą łypnęło na waderę nieprzyjaźnie, a właściciel ów ślepia był wyraźnie poirytowany i zniecierpliwiony.
- Ostatnia podpowiedź, nędzna istoto. Inaczej będziesz płacić swoją prawą łapą. Dla jednych smukły jest on i poskręcany jak rzeka, dla drugich to posiadacz piekielnego dechu i zabójczego westchnienia.
I cisza.

Wheat

Wheat podkuliła ogon i odruchowo uniosła do góry łapkę.
-Pozwól, że spytam, jeżeli nie odgadnę, to stracę łapę, tak? Czy wtedy będę mogła iść dalej, czy zadasz mi kolejną zagadkę?-zapytała niepewnie, patrząc ukradkiem na kruka. Jednocześnie rozmyślała nad odpowiedzią. Nasuwało się wiele odpowiedzi, a szansa była tylko jedna...

Kaji Meyit

Oko z pionową, dziwną źrenicą zmierzyło ją zimnym spojrzeniem.
- Odpowiesz, przechodzisz. Nie odpowiesz, aby przejść będziesz musiała łapą zapłacić - rzekł chłodno, niecierpliwie.
Jeżeli wilczyca nie zdecyduje się w najbliższym czasie podać swojej odpowiedzi, zamknie jej drzwi - czy tam okienko - prosto przed nosem. Nie będzie się patyczkował i tracił czasu na marne, denerwujące, pokryte sierścią istoty.

Wheat

//wybacz, neta mi zryło i przez kilka dni czułam się jak w afrykańskim szałasie czy w czym oni tam mieszkają.//

Wheat przełknęła ślinę i spojrzała tęsknie na swoją łapę. Była prawie pewna, że się z nią rozstanie. Nie miała bladego pojęcia, jak brzmi poprawna odpowiedź. Westchnęła cicho. Nie było innego wyjścia jak zaryzykować.
-Boże, nie wiem. Może życie?-szepnęła, zamykając oczy. Zacisnęła zęby i w myślach żegnała się z łapą. Jeśli kontynuacja podróży była możliwa, to musiała zaryzykować. Powrót do młodości musiał być tego warty.

Kaji Meyit

/Spoko/

Dało się słyszeć potężne mlaśnięcie, podczas gdy dziwne oko z pionową źrenicą zmrużyło się z nieskrywaną przyjemnością.
- Prawidłowa odpowiedź to 'Smok' - rzekł swym basowym głosem. - Przykro mi, jednakże musisz zapłacić cenę.
Ton jego głosu wcale nie wskazywał, iż jest mu z tego powodu przykro. Nagle z ziemi pod łapami wadery wyłoniły się małe, czarne stworzonka, które zaraz uczepiły się jej prawej kończyny. I wtem... szrast! Zniknęły wraz ze swym łupem. Noga Wheat zniknęła od 'łokcia' w dół, zostawiając tylko krwawiący kikut, który jakimś cudem był opatrzony białym - i szkarłatnym od krwi - bandażem.
- Teraz możesz przejść.
Wrota otworzyły się, ukazując długą halę i stojącego przy wejściu wielkiego skrzydlatego gada o ciemnoszmaragdowych łuskach.

Wheat

/Faktyyyycznie, smok pasuje jak ulał. Głupia jestem./

Wheat w normalnych warunkach pewnie pisnęłaby i zakopała się gdzieś pod ziemią, ale zastrzyk adrenaliny i może determinacja skłoniły ją do innej reakcji.
-Dzięki.-burknęła i spojrzała na ptaka. Ciekawe, czy często oglądał takie widowiska. Pokuśtykała naprzód i westchnęła. Ciekawe, czy jej odrośnie. Może ma w rodzinie jakąś rozgwiazdę?

Kaji Meyit

Wkroczyli w słabo oświetlony korytarz, którego sufitu w ogóle widać nie było, a na ścianach wisiały stare, zakurzone już gobeliny.
-Na końcu, kra, znajduje się Sala Bez Pamięci: cel Twojej misji. Jednak aby się do niej dostać, potrzebujesz Klucza Wygiętej Wskazówki, który zdobyć możesz po drodze, kra. Za jakieś dwadzieścia metrów, kra, skręć w prawo i wejdź do małej, kra, salki - rzekł barwny kruk swoim głębokim, niezidentyfikowanej barwy głosem.

Wheat

Wheat westchnęła.
-Będziesz mi towarzyszył?-mruknęła, patrząc przed siebie. Cholera wie, co jeszcze mieli jej odciąć, odgryźć, odpiłować itp. Wolała o tym nie myśleć. Ale co innego miała do roboty? Znów westchnęła.

Kaji Meyit

Barwny kruk spojrzał na nią dziwnie i gdyby potrafił, podniósłby elegancko brew.
- Oczywiście, kra, że tak - odparł swym dziwnym, nienaturalnym tonem, w którym wydawała się zamknięta teraz również i nutka oburzenia.
W końcu dotarli do niewielkiej salki, o której wspominało ptaszysko, a tam oboje ujrzeli ściany pokryte gęsto gobelinami przedstawiającymi najróżniejsze stworzenia: od małych myszy po ogromne, łuskowate smoki czy złociste, pierzaste roki. Na środku pomieszczenia, w centrum podłogi pokrytej szachownicą czarno-białych kafelek znajdowała się żerdź, na której to spoczywał cudowny, szkarłatno-złoty ptak wielkości dorosłego łabędzia. Jego czarne, paciorkowe ślepia zaraz zwróciły się na nowo przybyłych, a zamknięta w owych oczach była wiekowa wiedza.
- Witam - odezwał się śpiewnie, rozkładając swe cudowne, lśniące płomieniście skrzydła. Wtedy to dostrzec można było, iż na szyi ma zawieszony cienki łańcuszek z kluczykiem miast wisiorka. Kluczyk ów przywodził na myśl powykrzywianą wskazówkę wiekowego, antycznego zegara.
Klucz Wygiętej Wskazówki.

Wheat

Wheat skinęła niepewnie głową. Owszem, dostrzegła klucz spoczywający na szyi zwierzęcia i automatycznie w jej głowie zapaliła się lampka, a quest został uaktywniony-zdobyć go. To musiało być to. Jeśli nie, to małe były szanse na respawn. To nie był Minecraft. Jęknęła cicho i podkuśtykała nieco bliżej.
-Nazywam się Wheat. Mam do wypełnienia misję, która pozwoli mi stać się na powrót szczenięciem. Wydaje mi się... że... ten klucz...-chciała wskazać wisior łapą, ale w ostatniej chwili, z przyczyn nieznanych jej mózg się uaktywnił i i nie klapnęła na podłogę, bowiem trudno jest stać na tylnych łapach w pozie, jaką aktualnie przyjmowała Wheat, nawet jej mózg to wiedział. Mądry mózg, pochwaliła w myślach mięsko. Wskazała błyskotkę pyskiem i kontynuowała.-...wydaje mi się, że jest mi potrzebny.-zamilkła i czekała na reakcję. Kogokolwiek. I błagała, żeby jej drugiej łapy nie oderwali.

Kaji Meyit

Ogniste ptaszysko spojrzało na waderę bacznym, czarnym spojrzeniem, w szczególności zwracając uwagę na brak jednej kończyny. Oznaczało to, że Smoczy Strażnik zyskał dzisiaj coś na kolację... Cóż.
- Aby zyskać ten Klucz, rozwiązać, jak poprzednio, musisz pewną zagadkę. Jeżeli nie zgadniesz, pożegnasz się z jednym ze zmysłów. - Zamachnął lekko pięknymi, rzucającymi złote refleksy na ścianę skrzydłami. - Jest wszędzie, jest z nami zawsze, jednakże nie widać go i nie da się go złapać. Na polu i w lesie, w pokoju i piwnicach starych. Towarzyszy nam na każdym kroku i doskonale jest znany. Cóż to jest?

Wheat

Kolację?

Wheat jęknęła. Kolejna zagadka.
-Pozwól, że się chwilę zastanowię.-powiedziała cicho i wbiła wzrok w podłogę. Jeszcze jedna zagadka i wjedzie w kartony. Czy wszyscy naokoło mają jakąś manię zadawania zagadek o chorych odpowiedziach, które nigdy Wheaciźnie nie przyjdą na myśl? No, trza spróbować...

Kaji Meyit

/Nieładnie oszukiwać xD Widziałam na deviancie xP/

Barwny ptak nic na jej słowa nie rzekł, a jedynie wpatrywał się w nią paciorkowatymi oczkami. Barwny kruk również milczał, ciekawie wpatrując się w ucho wadery, na której barku siedział i myślał nie-wiadomo-o-czym.
- Ostatnią podpowiedzią jest - odezwał się wtem feniks, muskając pierzastym skrzydłem Klucz. - Zmienić go można w słowa, zmienić i w pieśni. Ciszą zapałzować, nutami nakreślić.
Bardziej oczywistej zagadki już być nie mogło...

Wheat

Wheat spojrzała przed siebie i zamrugała dwukrotnie. Westchnąwszy, zaryzykowała.
-Dźwięk?-zapytała, przyciskając uszy do czaszki i kuląc się na myśl o stracie zmysłu. A może już jakiś straciła i przez to nie odgadnie? Cóż, bardzo mądra to Szynia nie była...

Kaji Meyit

Cisza. Długa i głęboka.
I nagle przeszyła ją wspaniała pieść zanucona przez szkarłatno-złotego ptaka, który rozłożył szeroko swe skrzydła i zaśpiewał uradowany.
- Tak, tak. Dźwięk! Gratuluję - rzekł ukontentowanym tonem, aby następnie pochylić się mocno i zniżyć łepek niemal do samej ziemi. Złoty łańcuszek ześliznął się z długiej szyi i upadł z cichym brzdękiem na podłogę. - Klucz jest Twój, młoda wadero.

Wheat

Wheat pogrążyła się w ciemności na dobrych parę sekund. Oto pierwszy raz w swym dobijającym życiu rozwiązała jakąś zagadkę. Nie dyskutując o poziomach trudności. Jęknęła i wyrwała się z mroku, by spojrzeć na klucz. Jej klucz? Jej?
Ale fajnie! Niemalże podskoczyła z radości.
-Dziękuję.-wydusiła z siebie cichym głosikiem. Gdyby mogła, ryknęła by teraz na całe gardzioło ,,Aj em di czepmjon''. Spojrzała podejrzliwie na kruka.-To już koniec, czy mam jeszcze kilka takich zagadek?-zapytała niemalże z nonszalancją, unosząc lekko brew. Czuła się jak władca świata. Cóż, nieczęsto udawało jej się aż tak wysilić mózg...

Kaji Meyit

Feniks nie odpowiedział, a jedynie machnął mocno swymi skrzydłami i wzbił się w powietrze. Moment później sylwetka jego zajęła się jaskrawym ogniem, aby zniknąć w jego czeluściach.
- Teraz używając Klucza Wygiętej Wskazówki możesz dostać się do Sali Bez Pamięci - odezwał się barwny kruk, dalej siedzący spokojnie na jej ramieniu i obserwujący wszystkie te wydarzenia niezmiennymi, białymi oczkami.