Legowisko Samanty

Mu

- Nad moją przyszłością - odparł.
Zamachał delikatnie ogonem. Na jego pyszczku pojawił się wielgachny uśmiech. Był bardzo szczęśliwy, ze mycie się skończyło.

Samanta

- Nie czas na to - Powiedziała . Przecież był jeszcze szczeniaczkiem . I tak jak dorośnie to zmieni swoje plany . Ona też chciała być kim innym a została Łowczynią . Jest teraz z tego dumna .

Mu

Racja. Nie czas było teraz na obmyślanie swojej przyszłości. Musiał teraz ćwiczyć pływanie i polowanie. Przeciągnął się leniwie rozdzierając swe zdrętwiałe kości.

Samanta

Wadera zbliżyła się do niego i liznęła po pyszczku . Po chwili wróciła do tematu polowania . - Chodź poćwiczyć pływanie - I zaczęła iść w kierunku wody . Przystanęła i obejrzała się za siebie aby zobaczyć czy szczeniak idzie za nią .

Mu

Mu wstał wolno zmierzał w kierunku wody.
- Co ja na ryby będę polował? - pomyślał dołączając do Sam.
By rozwiać swe wątpliwości zapytał.
- Będę polować na ryby?

Samanta

- Nie . Musisz profesjonalnie pływać . Ponieważ kiedy będziesz gonił jakieś zwierze , które ma dłuższe nogi od ciebie to ono przebiegnie przez wodę a Ty będziesz musiał przepłynąć - Rzekła . Dumnie podniosła głowę i weszła do wody . - Pokaż co potrafisz - Powiedziała do Mu .

Mu

- Eh... - bąknął i wskoczył do wody.
Delikatnie poruszał odnóżami. Jak to mówią trening czyni mistrza. Odważył się zanurkować. Płynął. Miał zamiar dotknąć dna jednak zabrakło mu powietrza i musiał wypłynąć.

Samanta

Wadera widząc nabierającego powietrza syna rzekła do niego spokojnie - Bierz głębokie oddechy i za nim zanurkujesz , spróbuj spowolnić reakcję bicia serca . Niech bije powoli - Uśmiechnęła się . Była dumna a tego , że tak dużo wie .

Mu

Zaczął głęboko oddychać. Wdychając tak duże ilości tlenu jak teraz mógł opóźnić bicie serca i dzięki temu płuca potrzebowały o wiele mniej powietrza. Zanurkował jeszcze raz. Płynął wolno, gdyż na chaotyczne, szybkie ruchy nie wystarczyłoby mu powietrza. Po chwili dotknął dna. Odbił się od niego i wypłynął na powietrze.

Samanta

Wadera wyszła z wody . Otrzepała się . Nagle zrobiło jej się jakoś dziwnie gorąco . Zaczęła kręcić się w kółko i mamrotać sobie coś pod nosem . Nagle wywróciła się . Wstała i znowu się wywaliła . Teraz już nie mogła wstać .

Mu

Szybko wyskoczył z wody i podbiegł do swojej matki. Usiadł przy niej. Odgarnął z jej oczu grzywkę.
- Co się stało?! Co ci jest?! - zapytał.
Nie wiedział co ma zrobić. Czekał na odpowiedź Samanty. W razie potrzeby zaniósłby ją do lecznicy.

Samanta

- Nic . Zostaw mnie - Rzekła . Sama nie wiedziała co jej się dzieje . Wstała i poszła do jeziora . Zanurzyła się jakby nigdy nic . Lecz nagle zaczęła tonąć . Czuła się słabo . Było jej gorąco . Nie chciała martwić rodziny .

Mu

Mu pokręcił głową i wskoczył za Samantą. Wyciągnął ją z wody i położył na trawie.
- Nie zostawię cię! Będę siedział przy tobie czy tego chcesz czy nie! - odparł twardo.
Usadowił się przy mamie i obserwował ją uważnie.

Samanta

łowczyni wstała . Nagle ozdrowiała . Czuła się tak dobrze jak jeszcze nigdy . Polizała go po pyszczku i wskoczyła do jeziora . Zaczęła w nim pływać . Nie zanurzała łba . Nie chciała zamoczyć swych czarnych długich włosów .

Mu

Siedział w tym samym miejscu. Spoglądał uważnie na swoja matkę. Był bardzo zdziwiony jej nagłym ozdrowieniem.
- Jak się czujesz? - zapytał.

Samanta

- Bardzo dobrze - Krzyknęła do Mu . Widziała , że się o nią martwi . Ucieszyła się z z tego powodu . Wyszła na brzeg i liznęła go po pysku potem drugi i trzeci raz . Kochała go bardzo mocno . - Zapoluj na mnie - Powiedziała całkiem poważnie . Ciekawa była bowiem co powie jej syn na tą interesującą propozycję . Postawiła uszy i zamiotła glebę ogonem .

Mu

Spojrzał na wilczycę. Po chwili zastanowienia rzekł
- Mamo... Mogę zapolować na zwierzę, ale nie na ciebie... Tym bardziej, że przed chwilą słabo się czułaś.
Miał nadzieję, że Sam to wystarczy. Nie chciał by znowu coś jej się stało.

Samanta

- To było normalne u Łowczyni - Rzekła z dumnie podniesionym łbem . Popatrzyła gdzie daleko na horyzont i nakazała mu - No już poluj ! - Jej ton był nakazujący . Odwróciła się do niego i wyszczerzyła kły . Zjeżyła sierść . Po czym usiadła pod drzewem grzbietem do niego . Czekała aż szczun zapoluje .

Mu

- Nie wierzę by to było normalne... - rzekł spokojnie - Póki co nie zaatakuję cię.
Zamachał delikatnie ogonem. Mógł zapolować na zwierzynę, ale nie na swoją matkę tym bardziej, że jeszcze przed chwilą źle się czuła.

Samanta

- Poluj ! - Krzyknęła na niego ostro . Chciała zobaczyć jak szczeniak poluje . - Ja jestem Łowczynią ! Poradzę sobie z Tobą ! O mnie się nie martw tylko poluj ! - Wykrzyczała jeszcze głośniej po czym warknęła groźnie na cały głos .