Miejscówka Bereniki

Severus

Czuł teraz narastające myśli towarzysza, aby udać się do miejsca, do którego go ciągnęło jak ćmę do światła. Jednocześnie Sev miał złe przeczucia do tego miejsca. Dlaczego akurat Berenika wybrała sobie taki moment? Westchnął cicho.
- Może chodźmy nad morze? Zawsze mnie tam ciągnie. - rzekł, czując też inne, mniejsze pragnienie duszy, aby udać się nad morze.

Berenika

Ber kiwnęła głową.
- Spacer czy wyścig? - Zapytała się krótko - I nad jakie morze?
Bo chciała wiedzieć gdzie ma biec, by się nie zgubić przypadkiem, tak jak wtedy. A z resztą, czemu miałaby się znów zgubić? Nie miała zeza. Ale samiec mógł też obstawić na spacer. Zwyczajny, powolny spacer, podczas którego można podziwiać okolice.

Severus

Zaczął namyślać się, nad jakie morze. No, normalne morze gdy nagle.. Podlazł do niej bliżej, tyknął ją nosem w nos, zmrużył oczy.
- Coś ty zrobiła z oczami? - zapytał, z nieco krzywą minką cofając się do tyłu. Sev bystrzak się znalazł! Odkrycie zdusiło całkowicie pragnienia towarzysza, który co jakiś czas upominał się o uwagę cichym pulsowaniem.
- I wolę spacer. - mruknął po chwili, nadal patrząc na nią dziwnie.

Berenika

Ber westchnęła cicho.
- Co do oczu... nie miałam wyjścia. Gdybym dalej miała zeza... ja muszę pełnić przecież obowiązki Wojownika. - Odpowiedziała - A niedługo patrolować granice krainy.
Ostatnie zdanie wypowiedziała z nutą smutku i przygnębienia. Było tam niebezpiecznie. Trzeba było pilnować, by pewna grupa zbirów nikogo nie okaleczyła. Tak mówiła Alfa.
- Cóż, no to prowadź. - Mruknęła - Bo chyba wiesz gdzie morze, prawda?

Severus

- Wyczuwam je z jakiegoś powodu. Ruszajmy~! - parsknął, znów uśmiechając się szeroko. Zamierzał sprawę patroli omówić z Bereniką już nad morzem. Ruszył szybkim krokiem, można rzec delikatnym truchtem, co jakiś czas zerkał na Berę z ciekawością. Musiała? W sumie.. on też musiał.. wypić ten cholerny syrop! Zaśmiał się cicho pod nosem, wpadając w krzaki.

/zt.

Berenika

Pysk Ber natychmiast rozjaśnił szeroki uśmiech. Szybko dogoniła Sev'a i zrównała z nim tempo. Nie miała ochoty wychodzić naprzód, nie wiedziała nad jakie morze chciał iść różowy wilk. Jaskraworóżowy, cóż. I biały. Z dziwnie niebieskimi oczętami. Bardzo wyraźne kolory.

z.t.