Polana wiecznej nocy - test Caro na Betę.

Caro

- Gdyby w watasze zaistniała taka sytuacja natychmiast powiadomiłabym o tym Alfę, bądź ewentualnie gdyby była zbyt zajęta zajęłabym się tym sama. Co mam na myśli mówiąc, że się tym zajmę? Najprawdopodobniej za tak okrutny czyn skazałabym takiego wilka na wygnanie, bowiem jest to czyn niedopuszczalny - zabójstwo bliźniego, w dodatku członka własnej rodziny. Ewentualnie w innych okolicznościach, gdyby nawet nie okazała skruchy byłabym skłonna nawet pozbawienia ją życia... - Mówiła. Podczas wypowiadania tego uśmiech na jej twarzy był nieobecny, bowiem opisane przez Alfę czyny były według niej niedopuszczalne. - Natomiast w razie zaistnienia drugiego opisanego przez ciebie, Atrito zdarzenia na początku, tak samo jak w poprzednim - poinformowałabym o tym Alfę. Jeśli jednak takie wyjście nie mogłoby mieć miejsca natychmiast zleciłabym odnalezienie tego wilka i przyprowadzenie go do mnie. Wyciągnęłabym od niego informację na temat tego z jakiej watahy jest i gdzie się znajduje druga Beta. Bez wahania powiadomiłabym jego Alfę o tym, co zaszło by nie wywołać kłótni między watahami z powodu zabicia członka jednej z nich. - dodała.

Atrita

- O ile z pierwszą odpowiedzią się zgodzę, to do drugiej mam wątpliwości. Powiedziałam, że gdyby chciał ją porwać, a nie to zrobił. Niemniej... nie sądzisz, że takim działaniem - zleceniem odnalezienia porywacza i przyprowadzenia go do Ciebie - nie naraziłabyś drugiej Bety na śmierć? Nie byłaby to czasem zbyt pochopna i niebezpieczna decyzja? - zapytała poważnie Rita, mrużąc lekko białawe ślepia.

Caro

Na twarz Caro wstąpiło małe zamyślenie, a zarazem zakłopotanie. Najprawdopodobniej już zawaliła test. Hurr... No trudno.
- Sądzę, iż gdybym zleciła to wyszkolonemu szpiegowi prawdopodobnie nie stałoby się nic złego. Oczywiście w ewentualności sama bym odnalazła takowego wilka i dopilnowała, by drugiej Becie nie stało się nic złego. Natomiast gdyby chciał porwać drugą betę natychmiast, bez wahania ostrzegłabym ją, a następnie, jeśli nie poprzez szpiega, czy wojownika to nawet osobiście powstrzymałabym go. Oczywiście nie obyłoby się bez powiadomienia jego Alfy. - odpowiedziała. Miała małą nadzieję, że uda jej się nie oblać. Ale niestety jak to mówią: "Nadzieja matką głupich".

Atrita

- Sądzę, że lepiej niż Szpieg nadawałby się tu Skrytobójca, jednakże na razie nie mamy takiego, więc zaliczam tę odpowiedź - rzekła po chwili milczenia Atrita.
Alfa po tej wypowiedzi podniosła się na łapy powoli, zamiatając przy okazję ziemię długim, czarnym ogonem. Nie zważała jednak na to, ślepia bez przerwy wbite mając w zdającej waderze.
- Twoje odpowiedzi nie były nadmiernie wysokich lotów, niemniej większość odpowiedzi podałaś dobrze. Na początku mówiłaś krótko i dopiero pod koniec się rozkręciłaś, co było już lepsze i bardziej preferowane niźli krótkie zdanka oraz kilka słówek. - Mlasnęła głucho językiem, przechylając łeb odrobinę w prawo. - Nie było celująco, jednakże... skłonna jestem podarować Ci szarfę Bety. Gratuluję. - Skinęła jej krótko z lekkim uśmieszkiem. - Pamiętaj jednak, że będę Cię bacznie obserwować i sprawdzać, jak sobie radzisz - ostrzegła jeszcze poważnie. Wataha przede wszystkim, czyż nie?

'Ale jak każda matka swoje dzieci kocha.'

Caro

Caro zdziwiła się nie na żarty, była wręcz zaskoczona. Jednak mimo to uśmiechnęła się triumfalnie i mrugnęła oczami, jak to miała w zwyczaju. Caro i beta? No kto by pomyślał... Połączenie dość nietypowe. Wilczyca zastrzygła jednym uchem uważnie słuchając końcowego ostrzeżenia.
- Dziękuję, Alfo. - odparła i wlepiła swoje zielone patrzałki w Atritę, po czym uroczyście podniosła się na łapy i ukłoniła jej się lekko. - Do zobaczenia, więc... - dodała na pożegnanie i stanęła obok Alfy. Popatrzyła na nią, skinęła łbem i pobiegła przed siebie. Było jej zimno, strasznie zimno... Caroś pędziła prosto do śmiertki na herbatę, która prawdopodobnie nieco ją rozgrzeje.
z.t.

Atrita

Pokręciła tylko lekko głową, spoglądając na oddalającą się szybko Caro. Ta dzisiejsza młodzież...
Ritsu zaśmiała się cicho sama do siebie - w pobliżu nie było nikogo, kto byłby tego czynu świadkiem. No cóż, Alfa nie może pozwolić sobie, aby ktoś widział jej słabości, czyż nie? Westchnęła jeszcze tylko, odwracając się i ruszając niespiesznie przed siebie. Łapa za łapą. Niedługo potem już jej tu nie było...

z.t.