Polana wiecznej nocy - test Caro na Betę.

Caro

Kiedy pominiesz leśniczówkę i podążysz drogą usłaną z grzybów różnej maści trafisz na przepiękną polanę otoczoną wysokimi drzewami, głównie liściastymi, wśród których dominują brzozy. Dolina wyścielona jest dywanem miękkich traw i mchu poprzetykanych żółtymi nitkami jaskrów oraz pachnącymi rumiankami. Przez jej środek przepływa ciemny strumyczek, lśniący w świetle wiecznego księżyca uwięzionego nad tymi terenami, wokół różnego rodzaju gwiazd nadających temu widokowi nastrojowego wyglądu.

Caroś wolnym krokiem przyszła na polanę. Na jej kufie wymalowany uroczysty uśmiech. Jej szaro-brązowe futro rozwiewał nieco lekki zefirek, jaki to panował tu dość często. Wadera była szczęśliwa, a zarazem nieco czuła się winna, że zdaje na betę i odbiera to stanowisko Rennie, którą właściwie lubiła. No trudno. Wilczyca westchnęła, a wesoły uśmiech nie odstępował jej na krok. Chwilowo.

Atrita

Na owej polance pojawiła się i Alfa Atrita, wyłaniając się niespiesznie - jak to ona miała w zwyczaju - spomiędzy cieni dwóch nachylonych ku sobie konarów o chropowatej korze. Rozejrzała się krótko po otoczeniu jasnymi ślepiami, po czym bez dalszej zwłoki podeszła do wadery o szarawej sierści. Wadery, która miała teraz przejść jeden z najważniejszych w jej życiu testów.
- Ayano, Caro - odezwała się neutralnym, niskim głosem, siadając wygodnie niedaleko zdającej.
Była niezmiernie ciekawa, co też przyniesie ten sprawdzian. I jaki będzie jego wynik.

Caro

Zielone oczy wadery natychmiast odnalazły Atritę wyłaniającą się spośród cieni drzew. Kiedy znalazła się bliżej - Caroś skinęła odruchowo łbem, a jej łagodny uśmiech odrobinę się poszerzył. No tak, wygląda na to, że będzie musiała teraz przejść jeden, prawdopodobnie ostatni sprawdzian w jej życiu. Ale wilczyca nie przejmowała się tym ani trochę, wręcz odwrotnie - cieszyła się.
- Ayano, Alfo. - powiedziała niskim, ale wesołym tonem.

Atrita

Rita przyglądała się dalej waderze jasnymi ślepiami, strzygąc leniwie prawym, puchatym uchem. Zupełnie się jej - jak zwykle, zresztą - nie spieszyło z testem, ponieważ dla niej nie szybkość jego przeprowadzania się liczyła, a jakość pytań oraz odpowiedzi. No, ale przydałoby się już zacząć, czyż nie?
- Powiedz mi więc, dlaczego też pragniesz przyjąć pozycję Bety - zadała pierwsze, standardowe pytanie.
I jedziemy z tym koksem, hm?

Caro

Caro na chwilę, dosłownie na kilka sekund zamilkła. Doskonale wiedziała co odpowiedzieć, przecież była przygotowana... Jednak mimo wszystko jak to ujął w jednym ze swoich wielu bogatych w mądrość wypowiedzi Janusz Korczak: "Nie takie ważne, żeby człowiek dużo wiedział, ale żeby dobrze wiedział, nie żeby umiał na pamięć, a żeby rozumiał...".
- Pragnę zostać betą nocy, gdyż to jest prawdę mówiąc mój główny, życiowy cel, którego nie chcę zmarnować. Wychowywałam się pod okiem wielu wilków, jednak moimi prawdziwymi rodzicami była Alfa i Beta watahy cienia. Gdyby byli tu ze mną, pewnie byliby dumni, że zaszłam tak daleko i, że tak bardzo jestem oddana swojej watasze. Nie mam cienia wątpliwości również do tego, że będę odpowiednio broniła, a także służyła nocy aż do śmierci. Mam także kilka planów co do naszej watahy, które chciałabym zrealizować jako beta. Bardzo mi zależy także na jej dobru. - powiedziała spokojnie, a lekki uśmiech przez cały czas towarzyszył jej na kufie.

Atrita

Rita dostrzegła w wypowiedzi Caro dwa aspekty - własne ambicje oraz dobro watahy - które sama ceniła, toteż skinęła krótko głową. Ważne było, aby realizować własne plany, jak również dążyć do wyznaczonego przez siebie celu. I wspomóc stado. Tak, tak...
- Jakie, według Ciebie, cechy oraz umiejętności powinna posiadać Beta? - zadała kolejne pytanie, przechylając łeb delikatnie na bok.

Caro

- Beta musi być przede wszystkim odpowiedzialna, gdyż nieuniknione jest, iż będzie musiała odpowiadać za postępowanie niektórych wilków. Oczywiście nie zapominając o sprawiedliwości, wierności, dobru i odwadze, gdyż są to także cechy, które powinna mieć. Należy także pamiętać by dbać o członków swojej watahy, wspierać ją kiedy nie dzieje się najlepiej i szanować zdanie Alfy. - powiedziała Caro, a uśmiech złagodniał. Właściwie znikł bo tylko nieliczni mogliby zauważyć, że na jej kufie widnieją łagodne uniesienia warg. Co teraz czuła Carosia? Właściwie trudno powiedzieć, gdyż jej wyraz pyska mógł mówić tylko o tym, że trwa w ciągłym zamyśleniu.

Atrita

Przechyliła głowę w drugą stronę, po czym mlasnęła głucho językiem. Brakowało co nieco w tej wypowiedzi, jednakże mało kto na początku potrafił zawrzeć wszystkie potrzebne cechy oraz umiejętności w swych odpowiedziach.
- A jakie Ty posiadasz kwalifikacje na tę posadę?
I przeważnie większość dopowiadała tutaj kolejne epitety, uzupełniając wcześniejszą wypowiedź. Po to chyba to pytanie w sumie było... nie licząc krytycznego spojrzenia na siebie i przeanalizowania własnych umiejętności.

Caro

Caro machnęła leniwie ogonem. Pytanie dość proste. Właściwie banalne, bo kto by nie umiał określić własnych cech.
- Jestem bardzo odpowiedzialna, zawsze sprawiedliwa - nawet wobec wroga, dobra, oczywiście wierna watasze, potrafię dość dobrze pracować z innymi - czyli brałabym pod uwagę zdanie wszystkich wilków, a także opiekuńcza, pomocna, troskliwa oraz odważna. Również nieuniknionym jest, że dobrze będę kierować watahą, gdyż mam pewne doświadczenie nie tylko z obserwacji, ale i także z zainteresowania watahą. - powiedziała całkowicie pewna siebie.

Atrita

Gdyby tylko mogła, uniosłaby brew. Rita dalej jednak siedziała nieruchomo, wbijając białe niemal spojrzenie w znajdującą się przed nią waderę.
- Doświadczona z zainteresowania Watahą? - zapytała po dłuższym milczeniu, przechylając odrobinę łeb. Nie musiała chyba dodawać, jak niedorzecznie i dziwnie to brzmi... Nie wspominając o tym, że wilczyca opisywała siebie jedynie w superlatywach oraz pozytywnym świetle. - A jakie wady posiadasz? - zapytała więc, strzygąc lewym uchem i przymrużając lekko ślepia.

Caro

Oj Caro, Oj Caro... Ty zawsze musisz coś zepsuć, prawda? Tak, no właśnie. Na twarzy wilczycy po uśmiechu już nie było ani najmniejszego śladu. "Kamienna twarz." - właśnie tak prawdopodobnie nazwałby obraz artysta, który by w tej chwili ją właśnie malował. Aczkolwiek zejdźmy na ziemię... Wilczycy dość szybko poszło przesegregowanie i odnalezienie wad w głowie. W sumie to było o wiele łatwiejsze niż odnalezienie zalet.
- Bywam nadgorliwa - zwykle robię więcej, niż mnie o to proszą w negatywnym sensie. Czasami jestem także wybredna, strasznie wymagająca i uparta. Zdarza mi się mówić także to, co myślę, więc mogę czasem kogoś obrazić... - odpowiedziała.

Atrita

Nie odezwała się z początku, jedynie przyglądając się neutralnie waderze i poruszając leniwie puchatym, czarnym ogonem. Przymknęła nieco białe ślepia, zastanawiając się nad następnym pytaniem. Testy na stanowiska Bet czy Alf mają niestety to do siebie, że dopiero po ich zdaniu wychodzi tak naprawdę to, czy osoba ta naprawdę się na ten stołek nadaje... No cóż...
- Co masz do zaoferowania Watasze i co planujesz dla niej uczynić? - odezwała się wreszcie, przerywając ciszę.

Caro

Wadera zastanowiła się na chwilę. Pytanie było dość... trudne, gdyż na dzień dzisiejszy Caro nie miała nadmiernych pomysłów, a była w przekonaniu, że kilka zapewnień i jeden plan na urozmaicenie watahy prawdopodobnie nie zachwyciłby do końca alfy.
- Na pewno zaoferowałabym sprawiedliwe rządy, obronę przed złowrogimi watahami, bądź szkodliwymi postaciami gdyby była taka potrzeba. Mam również kilka niewielkich pomysłów, jednak muszę je jeszcze dopracować. Jednym z nich jest plan, by zorganizować spotkanie dla wilków, które nie mają rangi. Na tym spotkaniu wojownicy, szpiedzy, łowcy ect. opowiadaliby o swoim zawodzie, by członkowie naszej watahy mogliby się zdecydować na określoną rangę, bądź więcej się o niej dowiedzieć... - powiedziała.

Atrita

Mlasnęła głucho, dalej poruszając wolno końcówką czarnego ogona w swoim własnym, wyimaginowanym rytmie. Jej jasne oczy cały czas wbite były w zdającą wilczycę i ani razu jeszcze ich od niej nie odwróciła.
- Ważne, że osiadasz już jakieś koncepcje - odparła, po czym raz jeszcze mlasnęła bezgłośnie językiem w zastanowieniu. - Wspomniałaś o ochronie i obronie? Jak zamierzasz to uczynić? - zapytała wtem ciekawie, przechylając łeb w drugą stronę.

Caro

Caro otarła nos od kataru zbierającego jej się przy końcach nozdrzy jak to miała w zwyczaju w mroźne dni. Po czym zastrzygła jednym uchem, a na jej kufę powrócił lekki uśmiech.
- Gdyby była potrzeba ochrony watahy, przykładowo kiedy wybuchłaby wojna - na pewno nie siedziałabym w miejscu. Starałabym się wtedy walczyć przeciwko wrogowi, lub gdyby się dało: miałabym na celu złagodzenie sytuacji. Zawsze warto myśleć o takich zajściach, nawet jeśli nie są one rzeczywistością. Chociażby po to, żeby być przygotowanym na takowe okoliczności. - powiedziała pewnym siebie głosem.

Atrita

- Weźmy więc taką sytuację: jest poważne zagrożenie wybuchu wojny między Nocą a inną Watahą. Jedna Alfa została zabita w zasadzce, druga porwana i wszystko spada na Bety. Co czynisz i jakie rozkazy wydajesz? - rzuciła hipotetyczną historią chcąc ujrzeć, jak też poradziłaby sobie w niej Caro.
Oczywiście, nie jest to pełnym oddaniem stanu wadery oraz podjętych przez nią decyzji, gdyż nie ma tutaj tego kluczowego czynnika strachu oraz paniki. Zaniepokojenia oraz zmartwienia. Niemniej Rita była niezwykle ciekawa odpowiedzi wilczycy.

Caro

Caro westchnęła. Nie spodziewała się prawdę mówiąc takiego pytania. Z pewnego punktu widzenia mogło się zdawać nawet trudne, ale nie dla Caro...
- Najpewniej musiałabym polecić dowódcy szpiegów, by razem z pozostałymi zbadał sytuację Alfy. Następnie wydałabym rozkaz wojownikom, by byli przygotowani w razie wojny. No i najważniejsza sprawa: Za wszelką cenę chciałabym uniknąć wybuchu łagodząc sytuację w miarę możliwości. - odparła.

Atrita

Skinęła krótko, zaraz jednak zadając kolejne pytanie:
- A co z pozostałymi wilkami? Tymi zwykłymi, nie posiadającymi żadnej profesji? I szczeniętami, przede wszystkim?
W końcu to ich mamy bronić i zapewniać im bezpieczeństwo oraz przetrwanie. Nie dodała tego jednak na głos, wpatrując się po prostu w zdającą waderę swoimi jasnymi oczyma i oczekując od niej kolejnej odpowiedzi.

Caro

Och, Caro... Jak mogłaś zapomnieć o zwykłych wilkach? Przecież im też się należy ochrona. Aj aj aj aj...
- Wszystkie wilki bez profesji miałyby się schronić w Pałacu Cieni. Tam jest dość miejsca, a bezpieczeństwo zapewnialiby im wojownicy, których bym tam zwołała. Oczywiście po za tym każdy z nich miałby prawo przyjść do mnie, bądź dowódcy wojowników, w razie pytania, gdyby potrzebował pomocy czy schronienia... - odpowiedziała po krótkim zamyśleniu. Miała nadzieje, że jej odpowiedzi są poprawne.

Atrita

Skinęła raz jeszcze, przyjmując odpowiedź wilczycy.
- A co byś zrobiła, gdybyś musiała osądzić wilczycę, która zabiła własne szczenięta? Bez powodu? Od tak? Co natomiast zrobiłabyś z wilkiem, który wdarł się na tereny Nocy i chciał porwać drugą Betę? - przedstawiła kolejne dwie sytuacje hipotetyczne, lekko strzygąc uszyma.
Powoli zbliżali się do końca, jednakże Ritsu nie zamierzała jeszcze niczego zapeszać. Niedługo przyjdzie czas na podsumowanie tego wszystkiego i wystawienie odpowiedniego werdyktu...