Test Sekai na Szpiega

Sekai

Ogromny las znajdujący się na wschód od Legowisk Wilków z Watahy Nocy. W lesie znajdują się drzewa iglaste, nie kiedy jednak występują liściaste, ale to bardzo rzadko, w centrum lasu znajduje się duża polanka, tam najczęściej schodzą się zwierzęta parzystokopytne, bądź gryzonie. Właśnie tu ma odbyć się Test Sekai na Szpiega.,

__________

Wilczyca wędrowała przez las, co jakiś czas przystając i patrząc gdzie się znajduje, nie znała lasu na pamięć, była tu pierwszy raz. Po pewnym czasie dotarła do polany. Weszła na nią i zaczęła się rozglądać, gdy wszystko obczaiła usiadła na środku polany czekając na swą egzaminatorkę.

Atrita

Przystanęła na skraju lasu bezszelestnie, przyglądając się bacznie różowo-zielonej waderze. Dopiero po paru chwilach milczenia ruszyła ku niej niespiesznym, cichym krokiem, nie bacząc na upływający czas. Wreszcie przystanęła przed nią, nie spuszczając z niej białych ślepi.
- Witam.

Sekai

Poruszyła tylko uchem i skierowała głowę w stronę lasu, za chwilę jednak skierowała ją na wprost, tak jak wcześniej. Jej zielone ślepia dostrzegły czarną waderę. Wilczyca skinęła łbem na powitanie. -Witam.- powiedziała czekając na dalszy ciąg wydarzeń, miała lekką tremę. Jej gon spokojnie poruszał się po śniegu jak wąż.

Atrita

Przyglądała się bez dalszych słów wilczycy o nietypowych kolorach, przymrużając tylko ślepia i kiwając leniwie ogonem w prawo i lewo. Wreszcie mlasnęła głucho językiem, po czym zapytała:
- Dlaczego chcesz obrać ścieżkę Szpiega?
Odchyliła się odrobinę w tył, oczekując odpowiedzi. I lepiej dla wilczycy byłoby, gdyby odpowiedziała szczerze i dobrze zarazem. Alfa nie lubiła błędów, niepoprawnego zachowania czy wewnętrznej ślepoty. Czy tej różowo-zielonej uda się przejść test? Saa naa...

Sekai

Zastanowiła się chwileczkę, czemu chciała obrać ścieżkę szpiega? Łatwa odpowiedź, ale czy dobra, się okaże. -Chcę obrać ścieżkę Szpiega ponieważ od zawsze o tym marzyłam, chciałabym się przysłużyć też watasze, zresztą... nie nadawałabym się na łowce, bądź na tropiciela. Wojownik... nigdy walka mnie nie pociągała.- powiedziała wilczyca, westchnęła cichutko, coraz bardziej martwiło ją to, że mogłaby nie zdać, a tego by nie chciała.

Atrita

Przechyliła odrobinę łeb, spiczaste uszy przekręciły się odrobinę, niemal niezauważalnie, natomiast białawe ślepia przymrużyły bardziej niż wcześniej. Puszysty ogon znieruchomiał, zaś na pysku pojawił się niewielki jeszcze uśmiech. Sarkastyczny? Chłodny? Szczery? Wesoły? Trudno było stwierdzić, gdyż zbyt niewielki był to gest.
- Marzenie i Wataha - powiedziała powoli, wręcz smakując oba wymienione słowa. - Dlaczego jeszcze interesuje Cię ta posada? Tylko z tych dwóch powodów?

Sekai

-Nie, nie tylko z tych dwóch powodów... Szpiegostwo jest to praca w terenie, szkoła przetrwania, wyzwanie. Nie można zostać przyuważonym, zresztą trzeba też ćwiczyć swą inteligencję, każdy szpieg powinien być pewny siebie, pewnego rodzaju odważny i w razie potrzeby musi znaleźć bardzo szybkie wyjście z sytuacji. Tak to są powody, a w skrócie mówiąc.. jest to praca w terenie i pełna wyzwań, a ja od zawsze kochałam wyzwania.- powiedziała. W głowie przeanalizowała sobie jeszcze to, co przed chwilą powiedziała alfie.

Atrita

Przechyliła wolno, denerwująco mozolnie łeb w drugą stronę, nie odrywając bieli spojrzenia od barwnej dziwnie wadery. W jej wypowiedzi wyłapała to, co zadowoliło ją w odpowiednim stopniu, jednak nie zamierzała tak szybko poprzestać. Głupcem był ten, który myślał, iż szybko wypuszczała swych Zdających. Głupcem był ten, który liczył na łatwe pytania oraz proste zadania. Uśmiech poszerzył się odrobinę, wręcz wcale.
- Samokształcenie - rzuciła swobodne hasło i spętała je następnie pytaniem: - Co też dla Ciebie znaczy? Jak je postrzegasz? Na co liczysz w swym zawodzie?
Wadera wspomniała o tym w swych słowach, lecz Alfa chciała szczegółów, więcej informacji, więcej danych. Więcej i więcej.

Sekai

Przekręciła lekko łeb w prawą stronę zastanawiając się jak może sformułować swoją wypowiedź. -Samokształcenie.... ja te słowo rozumiem w taki sposób, że się zdobywa wiadomości, umiejętności i sprawność praktyczną w danej dziedzinie samemu. A inaczej.. kształtowanie własnej osobowości według siebie, swego wzoru i ideału.- odpowiedziała na pierwsze pytanie zadane przez czarna waderę. -Jak postrzegam... postrzegam je jako wyzwanie dla samej siebie, a w swym zawodzie liczę na dumę z samej siebie, znaczy.. mam nadzieję, że będę dumna z tego, że przydaje się watasze i również z tego, że jestem szpiegiem.- dokończyła. Może źle zrozumiała któreś z pytań? Drugie, bądź trzecie... ale była pewna tego co mówi.

Atrita

Mlasnęła głucho, przenosząc wzrok na niebo, którego ciemne oblicze obsypało się srebrzystymi piegami, mrugającymi gwiazdami. Nic nie robiła sobie z chłodu nocy, nie baczyła na niego w żadnym wypadku.
- Jakie, według siebie, posiadasz predyspozycje do tego zawodu? - zapytała wolno, nie spiesząc się z całym testem. To była miła odmiana od poprzednich obowiązków: sędziowaniu podczas walk czy akceptacji odejścia jednego członka, teraz już byłego, Nocy. Takie inne, spokojniejsze było to zajęcie.

Sekai

-Jakie predyspozycje..- powtórzyła szeptem pytanie spuszczając na chwilę wzrok w dół, nagle znowu podniosła głowę patrząc z powrotem na alfę. -Umiem się poruszać bez szelestu, cicho, zwinnie. Dosłownie tak samo jak kot. Zresztą potrafię się także dobrze podszywać pod inne osoby, dobrze kłamię a na dodatek potrafię mówić w specyficzny sposób.;- wyjaśniła dumnie i owinęła łapy ogonem, czuła się już pewniej.

Atrita

Spojrzała na powrót na wilczycę, z zamyśleniem marszcząc ciemny nos. Chłodny, delikatny wiatr poczochrał czule jej futro, po czym zaszeleścił liści oraz runem leśnym. Muzyka otoczenia, melodia świata rozbrzmiewała niby delikatne stuknięcia w klawisze fortepianu.
- Podszywanie się pod innych, modulowanie głosu, bezszelestny chód. To dobre predyspozycje - powiedziała Alfa. - Co jednak z Twoim futrem? Wyróżnia się - rzuciła niby od niechcenia, znów kołysząc ogonem w prawo i lewo.

Sekai

-Z moim futrem? Owszem.. wyróżnia się, ale to nie znaczy jednak, że się nie nadaje. W krainie jest dużo wilków z innym futrem, ale jednak tu już pojawia się mały problem, jednak.. trzeba się bardzo dobrze ukryć za krzakami, bądź za czymś innym. Wtedy futro nie przeszkadza w odgrywaniu roli szpiega.- mówiła melodyjnie. Wiatr delikatnie targał jej futro, a gałęzie szumiały melodyjnie, tak jakby.. odstawiały jakiś koncert.

Atrita

Uśmieszek - dotąd nikły i wątły jak chorowite dziecię - powiększył się jeszcze odrobinę. Nie miała nic przeciwko odpowiedziom wadery, były dobre - nie doskonałe, lecz wystarczające. Brakowało jeszcze tylko kilku rzeczy, paru zdań, wyrazów i gestów.
- Byłabyś zdolna poświęcić życie podczas misji, byleby ta się powiodła? - zapytała poważnie, mimo iż grymas na jej twarzy wskazywał na coś innego: rozbawienie z nutą czegoś nieokreślonego. - Byłabyś w stanie zabić dla dobra stada?

Sekai

-Byłabym zdolna poświęcić swoje życie, aby się powiodła. Nie przypadkowo wybrałam tą ścieżkę, jestem w pełni jej pewna i biorę za nią całą odpowiedzialność. I oczywiście, że zabiłabym kogoś, kto by zagrażał naszej watasze. Mając na celu tylko i wyłącznie dobro naszego stada, oddałabym za nie życie.- odpowiedziała. Nadal była poważna, ale jednak lekki uśmiech pojawił się na jej pyszczku.

Atrita

Podniosła się mozolnie i odwróciła, podchodząc do najbliższego krzewu, tego, zza którego wychyliła się wcześniej jej smukła, czarna sylwetka. Rozchyliła gęste gałęzie i natychmiast oczom wader ukazał się spętany wilk z odległych Krain. Jego oszalałe spojrzenie toczyło się naokoło chaotycznie, spomiędzy związanych szczęk wydobywał się ni to charkot, ni gardłowy bulgot.
- Zabij - rzuciła krótkie polecenie Alfa, bez uczucia wpatrując się w nieznajomego, wcześniej wrogiego wilka złapanego niedaleko granicy Watahy Nocy i wyraźnie nieprzyjaźnie nastawionego.

Sekai

Wilczyca zjeżyła sierść na karku i wysunęła pazury. Zaczęła podchodzić do wilka warcząc głucho. W jej oczach można było zobaczyć wściekłość. Po chwili rzuciła się na wilka i wbiła w niego swe ostre pazury. Przygniotła go do ziemi i stanęła swymi tylnymi łapami, na jego tylne łapy. Zbliżyła swój pysk do wilka. On najwidoczniej próbował ją ugryźć, ale cóż.. Sekai co jakiś czas robiła różne odchyły, aż w końcu złapała wilka za gardło i zacisnęła kły. Można było zauważyć strużkę krwi cieknącej z już martwego wilka. Przytrzymała go jeszcze kilkanaście minut aż w końcu go puściła. Zaczęła się cofać tyłem, w końcu nie można się odwracać tyłem do przeciwnika, może i był martwy, ale jednak są też odmieńcy , którzy mogą powstać. Wilczyca oblizała tylko pysk z krwi wilka i spojrzała na alfę pytającym wzrokiem, czy dobrze zrobiła, czy nie.

Atrita

Znowu... Ludzie kochani, wilki nie mogą wysuwać pazurów! Widziałaś kiedykolwiek, by pies wysuwał pazury? Ja mam dwa i żaden takowych objawów nie wykazywał...

Przyglądała się temu chłodno, wciąż z tym swoim uśmiechem zdobiącym kufę. Biel ślepi zabłysła tylko, gdy krew wroga polała się po jego sierści i runie lasu. Alfa odwróciła wreszcie łeb ku Sekai, bez problemu dusząc w sobie instynkty Łowcy, Zabójcy, Myśliwego.
- Niepotrzebna walka - powiedziała krótko, przymrużając swe oczy. - Powinnaś zadać szybki cios w krtań, wgryźć się w nią błyskawicznie aby nie wydał żadnego dźwięku, nie zwlekać i nie wdawać się w bójki. Skrytobójca, tym masz być jako Szpieg - powiedziała wolno, niespiesznie, jakby tłumaczyła coś uczniowi.

Sekai

Łeee... za dużo się innych postów naczytałam i nie, nie widziałam.

Wsłuchiwała się dokładnie w słowa alfy utrwalając to sobie w głowie. -Przepraszam, więcej takiego błędu nie popełnię...- powiedziała i westchnęła. To już będzie wiadomo, jak ma zabijać szpieg. Zapisała to sobie w głowie i na pewno to w przyszłości jej się przyda.

Atrita

- Gdybyś nie zabijała szybko, wróg mógłby Cię wykryć - wyjaśniał zwięźle, dając jej jasno do zrozumienia, czego wymagałaby od Szpiega. Niewykrywalności, błyskawicznego powalania wrogów, zdobywania informacji oraz idealnego skradania się jak i kamuflażu. Bez tego ktoś z taką profesją byłby nikim.
- Czego oczekujesz od Alfy, gdybyś została Szpiegiem? - zapytała jeszcze, strzygąc uważnie prawym uchem.

Kończę, dokończymy jutro. Niewiele już Ci zostało...