Test Shire'a - Łowca

Shire

Wreszcie.... - pomyślał wilk z ulgą. Nigdy nie był dobry w rozmowach, zawsze wolał część praktyczną.
- Oczywiście. - rzekł do Alfy nie umiejąc skryć uśmiechu. Uwielbiał polować. Miał nadzieję, że teraz zadowoli wilczycę.

Atrita

Przeciągnęła się niespiesznie, po czym zlustrowała basiora uważnym, badawczym spojrzeniem.
- Zapolujemy na coś sporego - powiedziała wtem ze specyficznym uśmieszkiem, odwracając się i powoli ruszając na zachód. - Lecz to ty musisz znaleźć zwierzynę - rzuciła jeszcze, przystając na środku polanki i oglądając się na wilka.

Z lewej strony stojącej wadery zaczepiony był spory, brązowy kłak, a pod nim znajdował się szeroki, nieco zamazany już ślad. Po prawej natomiast na pniu drzewa na wysokości około półtorej metra widniała poszarpana szrama, nierównomierna wyrwa w korze, zaś pod owym konarem widniało kilka okrągłych, zacierających się śladów.

- W którą stronę?

Shire

- Skoro ma być coś dużego... - rzekł Shire przyglądając się uważnie obu śladom. - ...to raczej w prawo. - powiedział widząc podrapaną korę - podrapaną zapewne przez jakiegoś dużego drapieżnika. Może być niebezpiecznie... - wilk uśmiechnął się zadowolony na samą tę myśl.

Atrita

Skinęła, ruszając w wyznaczonym przez basiora kierunku z zadowoleniem. Przemieszczała się jednak na tyle wolno, aby basior wyprzedził ją bez większych problemów. Miał rację, wybierając właśnie tę stronę - ślad pozostawiony na korze został po tym, jak zahaczyło o nią poroże łosia, natomiast okrągłe ślady zostawiły jego kopyta.
- Nie oczekuję, iż będziesz mistrzem w tropieniu i interpretowaniu, jakie to właśnie stworzenie jest - zwróciła się do zdającego, nie oglądając się. - To zadaniem Tropiciela jest szukanie zwierzyny, ty masz ją złapać. Wymagam jednak, abyś samodzielnie potrafił za nią podążać.

Shire

Shire kiwnął głową na znak, że rozumie. Ruszył za Alfą, i chwilę później szedł trochę przed nią. Tropienie nie było jego najlepszą stroną, jednak i to umiał. Dreptał więc cicho przez las, jego oddech był spokojny, a zmysły wyostrzone. Był gotów.

Atrita

Ciemna wadera podążała za nim niby smukły cień, snując się między krzewami, wymijając slalomem stojące na drodze drzewa. Nie odezwała się już więcej, skupiając się w pełni na polowaniu i przyglądaniu się poczynań basiora.

Gdzieś przed nimi rozległ się głośny szelest, jakby jakaś duża zwierzyna szamotała się w miejscu rozpaczliwie. Jego ryki dotarły do nich chwilę później, świadcząc o stanie, w jakim znajdował się samiec łosia: rozzłoszczony, zniecierpliwiony. Cóż go tak zdenerwowało?

Shire

Shire szedł dalej, aż usłyszał szelest i ryk zwierzęcia. Przystanął. Wiedział, że zdenerwowany łoś może być niebezpieczny, jednak nie miał najmniejszego zamiaru tak łatwo zrezygnować. Spokojnie zwolnił krok i począł się skradać. Cicho, powoli... Aby nie wystraszyć roślinożercy.

Atrita

Czarny cień sunął tuż za nim, nie odzywał się, nie wydawał najmniejszego dźwięku. Wreszcie dwójka ujrzała szamoczącego się łosia, który zaplątał się w zwisające z niskich gałęzi pnącza. Wierzgał i wyrywał się, rozzłoszczony, wściekły.

Shire

Shire dokonał szybkich oględzin zwierzęcia, po czym obliczył dobre i złe strony zaplątania łosia w pnącza. Nie mógł uciec, ale rozzłoszczony mógł być dość niebezpieczny. Wilk powoli podszedł bliżej, musiał znaleźć słaby punkt roślinożercy, w który mógłby zaatakować.

Atrita

Łoś szamotał się wściekle, uderzając porożem w najbliższe konary, zahaczając bokiem o różne krzewy i większe głazy. Nie baczył na to, iż się rani - pragnął wolności. Nie zauważył drapieżnika, nie dojrzał go i nie wyczuł.

Shire

Shire powoli zbliżał się w stronę zwierzęcia. Trzymał się jednak z dala od jego poroża, i starał się nie podchodzić na niebezpieczną odległość jego kopyt. Był coraz bliżej, a to że łoś go jeszcze nie wyczuł działało na korzyść wilka. Był już na prawdę blisko...

Atrita

I wtedy właśnie spore zwierze dostrzegło go. Zarżało dziko, stając dęba i wymachując kopytami. Obijało się o drzewa, w szale pragnąc zaatakować wilka i powalić go na ziemię, jednak pnącza nadal krępowały większość jego ruchów.

Shire

Wyraz twarzy wilka ukazywał pełne skupienie. Zwierzę zauważyło go, ale było to do przewidzenia. W końcu kiedyś musiało. To, że łoś był skrępowany zwiększało szanse Shire'a na udane polowanie. Basior podchodził coraz bliżej. Nie musiał mocno osłabiać roślinożercy, łoś i tak był słaby.

Atrita

Parsknął dziko, po czym szarpnął mocniej i...
Trzask!
Kilka pnączy pękło, odskakując na boki. Łoś wierzgnął, rzucając się do przodu z impetem i popędzany wściekłością.

Shire

Shire szybko odskoczył w bok obserwując poczynania łosia. Teraz zwierz był wściekły, ale dopiero się uwolnił, mógł więc być nieco rozkojarzony. Wilk ugiął się na tylnych łapach i odbił od ziemi lecąc w stronę roślinożercy.

Atrita

Łoś, przez wcześniejszy impet, nie zdołał odskoczyć czy wykonać większego ruchu, toteż basior dopadł jego bok i mógł wgryźć się w niego bez problemu. Teraz jednak zwierzę ponownie stanęło dęba, wierzgając przednimi kopytami i rzucając się na boki.

Shire

Shire wiedział, że jeśli czegoś nie zrobi straci szansę. Szybko wgryzł się w bok zwierzęcia, gwałtownie i głęboko. Teraz pozostało mu tylko modlić się, żeby wszystko poszło dobrze. Łosiu, padnij... - pomyślał wilk.

Atrita

Lecz owy łoś nie miał zamiaru się poddać, jego wola walki i pragnienie przetrwania górowały nad strachem, wyczerpaniem czy słabością. Napędzany złością wierzgał dziko, obijając się o drzewa i starając się zrzucić napastnika.

Shire

Shire czuł, że łoś nie podda się tak łatwo, choć zapewne osłabiony był swoją przygodą z pnączami. Wilk trzymał się, jeszcze mocniej wgryzając w bok byka. Wolałby zaatakować z innej strony, ale z innej strony, ale jakby puścił zwierzę, mógłby zostać łatwo zrzucony.

Atrita

Łoś parsknął z wściekłością, z jego nozdrzy buchnęła para, jego mięśnie napięły się maksymalnie. Wreszcie, w dzikiej szamotaninie udało mu się zerwać resztę pnączy, co zaraz skrzętnie wykorzystał. Rzucił się w bok, obijając korpusem o każde napotkane drzewo w nadziei, iż zrzuci drapieżnika.