Grota Ramony

Luan

Kaisa ... coś mu przypominało to imię. Tak już zrozumiał to była ta waderka gdzie wszędzie chodziła. Pamiętał ją, ale nie mógł uwierzyć że tak się zmieniła. Teraz musi zastanowić się jak powiedzieć jej że to on jest jej ojcem. " Jak mam jej to powiedzieć " pomyślał. Zaczął główkować więc nic nie odpowiedział. Po prostu spuścił lekko głowę zastanawiając się.

Kaisa

- To... ja już pójdę - powiedziała cicho i trochę niepewnie. Ruszyła ku wyjściu, zerkając na wilka. Nie czuła się pewnie na terenach obcej watahy. Zresztą, w tej krainie nigdzie nie czuła się pewnie.

Luan

Nagle podniósł głowę.
- Zaczekaj ... -. powiedział za nią. Musiał jej to powiedzieć teraz.
- Bo ... ja ... ja ... Ja jestem twoim ojcem -. powiedział do niej i spojrzał na nią.

Kaisa

Zatrzymała się. Na jej pysku nie malował się teraz strach, a głębokie zdumienie. - T...ty? Ale... mój ojciec wyglądał inaczej... - zaczęła.

Luan

- W-wiem ... Wyglądałem inaczej ale, od tamtego czasu gdy was nie widziałem zmieniłem się ... -. odparł i zamachał lekko ogonem. Widział i czuł że ona nie wierzy że on to jej ojciec.

Kaisa

Zatrzymała się. Przysiadła w progu groty i utkwiła uważny wzrok w wilku. Nie było w nim zupełnie nic z Luana z lat jej dzieciństwa. - W takim razie powiedz mi jak nazywało się moje rodzeństwo. I jak wyglądała moja mama - powiedziała tonem pewniejszym niż wcześniej.

Luan

Spojrzał na nią uważnie.
- To tak Kim, Cross i Brising.. -. zaczął.
- Twoja mama ... miała skrzydła, grzywkę, futro koloru fioletowo - czarnego, a oczy... jedno było żółte a drugie fioletowe -. dokończył. Czekał co powie.

Kaisa

Wiedział o wszystkim, więc... to naprawdę musiał być on. Jej ojciec. Przyglądała mu się, na jej pysku wciąż malowało się zdumienie.

Luan

Widział wyraz jej twarzy. Dalej nie jest pewna czy to on ? a może już zrozumiała ? . Luan patrzył na nią cały czas, ona też się zmieniła od tamtego czasu.

Kaisa

Po chwilce wahania zerwała się i rzuciła na Luana, przytulając się do niego z całych sił. - Tato... - powiedziała. - Myślałam, że stąd odeszliście.

Luan

Luan uśmiechnął się. Przytulił Kaisę z całych sił. Tak dawno jej nie widział.
- Ja też tak myślałem ... Nie byłem tu sporo lat ... -. odparł.
- Wyrosłaś na piękną wilczycę ... -. powiedział do córki.

Kaisa

Uśmiechnęła się lekko, wciąż nie puszczając ojca. Bardzo stęskniła się za rodziną. - A co się z tobą działo przez tyle czasu? Zostawiłeś mamę? - zapytała.

Luan

Uśmiechnął się pod nosem.
- Ze mną ? Opowiem Ci to kiedy będziemy w innym miejscu ... -. odparł.
- Nigdy bym nie zostawił mamy ... to ona zniknęła, potem twoje rodzeństwo... Do tej pory nie wiem gdzie są ... -. odpowiedział dalej tuląc Kaisę.

Kaisa

Z jej pyszczka momentalnie spełzł uśmiech. Czyli reszta rodziny zniknęła. Spojrzała na tatę. - Dlaczego nie tutaj? - zapytała, przyglądając mu się uważnie. Wciąż próbowała wyłapać w jego wyglądzie coś ze starego Luana.

Luan

Spojrzał na córkę.
- Tego nie wiem ... Wciąż szukam wszędzie twojej mamy i twojego rodzeństwa ... -. odparł.
- Nie wiem, co robić ... nigdzie ich nie ma ... musieli odejść z krainy lub ... -. przerwał nie był w stanie wypowiedzieć ostatniego słowa. Z jego pyska znikł uśmiech teraz jego mina stała się poważna.

Kaisa

Owinęła łapy ogonem. - Na pewno nie zginęli - powiedziała stanowczym tonem. - Pewnie po prostu odeszli z tej krainy.

Luan

" Chciałem powiedzieć że nie żyją ... " powiedział w myślach.
- Tak masz racje ... -. powiedział do córki.

Kaisa

Rozejrzała się po grocie. Wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu. Przy każdym kroku wilków kurz wznosił się. W końcu od jego nadmiaru Kaisa kichnęła i powiedziała do ojca. - Muszę iść... dłużej tu nie wytrzymam.

Luan

- Dobrze... jak chcesz to idź ... -. powiedział z uśmiechem do córki Kaisy. Sam musiał już iść. Musi coś załatwić.

Kaisa

Wstała i wyszła, kichając raz po raz. Choć wciąż było dla niej nieprawdopodobne, że ojciec zmienił się tak bardzo, w głębi duszy ucieszyła się, że nie jest w tej krainie całkiem sama.