Grota Ramony

Luan

Poprowadził wzrokiem za odchodzącą córką. Po chwili staną u wejścia jaskini, tak długo tu nie był... , cała jaskinia była zakurzona. Postanowił że zrobi tu porządki, gdy będzie mieć czas. Luan jeszcze chwilę postał przy wejściu do głowy przychodziło mu mnóstwo wspomnień. Po chwili spojrzał ostatni raz w głąb jaskini. Zaczął iść w stronę wyjścia. Po kilku minutach już go nie było.

Kaisa

Kaisa przybyła do tego legowiska powłóczystym krokiem. Wiedziała, że nie powinna włóczyć się po terenach obcej watahy i przesiadywać w opuszczonych legowiskach, lecz nie miała pojęcia, dokąd się udać, a była bardzo zdesperowana. Gdy przemarznięta do szpiku kości wilczyca przekroczyła ten próg, w jej zielonych oczach zaszkliły się łzy. Tak wiele wspomnień łączyło się właśnie z tym miejscem... Kaisie bardzo brakowało rodziny.
Po chwili ułożyła się w kącie, owijając szczelnie puszystym ogonem. Utkwiła tęskny wzrok w wejściu do legowiska, jakby wyczekiwała powrotu ojca.

Luan

Przyszedł wolnym ale stanowczym krokiem. Padał śnieg, a Luan bardzo go nie lubił. Prychnął spoglądając na śnieg. Przyszedł tu aby odwiedzić starą jaskinię gdzie była jego rodzina która zginęła, nie wiedział nawet gdzie jest ego córka.
" Oh, Luan ... czemu znikasz tak nagle ? " pytał siebie w myślach. Dawno nie widział córki. W końcu ujrzał grotę i powoli zwolnił jeszcze bardziej krok. Zbliżał się powoli do groty, zmierzając do wejścia. A zimno mu wcale nie było, no może trochę. No i doszedł stanął u wejścia jaskini, widać było tylko czarną postać. Przyjrzał się wilczycy która leżała w grocie, nie poznał jej. Spojrzał na nią i przyjrzał się jej.

Kaisa

Zmrużyła lekko oczy, przyglądając się postaci, która stała w wejściu do legowiska. Wystraszyła się nieco, być może ktoś tu zamieszkał, a ona wkroczyła na jego teren? Ale przecież nie poczuła żadnego obcego zapachu... Po chwili zauważyła w wilku coś znajomego. - Tata...? - spytała niepewnie.

Luan

Zastygnął w bezruchu patrząc na wilczycę.
" Nie to nie może być ona ... " pomyślał.
- K - Kaisa ? -. spytał równie niepewny.
" A jeżeli to nie ona ? A jak tak ... " myślał. Przyglądał się jej dalej. Do jego nozdrzy dotarł znajomy zapach. Przymrużył oczy i nastawił uszy.

Kaisa

Usłyszawszy znajomy głos, zerwała się na równe łapy, prostując przemarznięte kończyny. Rzuciła się na Luana, omal nie zwalając go z łap. - Taaaataaaaa! - wykrzyknęła, a na jej pysku zagościł szeroki uśmiech. - Gdzie się podziewałeś?

Luan

- Kaisa ! ... -. krzyknął i przytulił córkę. Prawie by go przewróciła, ale na szczęście Luan utrzymał równowagę.
- No cóż taki już jestem ... Raz się pojawiam, a raz znikam -. odparł i uśmiechnął się.
- Widzę że zmieniłaś się wyglądem ... -. powiedział do niej nadal uśmiechając się.

Kaisa

- No, trochę - powiedziała i puściła ojca. Dodała z lekkim wyrzutem w głosie. - Martwiłam się o ciebie. Mogłeś powiedzieć, że opuszczasz krainę na jakiś czas.

Luan

Puścił córkę i spojrzał na nią.
- Przepraszam ... Ale ja już taki jestem i się nie zmienię -. odparł lekko zasmucony.
- A ty ? Co robiłaś przez ten czas ? -. spytał z ciekawości.

Kaisa

- To, co zwykle - powiedziała po chwili zastanowienia. Nic ciekawego w jej życiu się nie wydarzyło. - Włóczyłam się po krainie, nudziłam... Czyli nic nowego.

Luan

Kiwnął głową.
- Rozumiem ... -. odparł. Z resztą w jego życiu też się nie wydarzyło nic nowego. Wszedł w głąb jaskini i usiadł patrząc na wejście.
- Domyślam się że przyszłaś tu się ogrzać ? Zimno Ci ? -. spytał i spojrzał na córkę.

Vitani

Przyszłam do miejsca, w którym niegdyś mieszkał mój dorosły syn z partnerką i czwórką szczeniąt. Nagle spostrzegłam w spustoszałej, zakurzonej norze dwie wilcze postaci. Cicho podeszłam bliżej. Przyjrzałam się im dokładnie, powęszyłam... - Luan ? Mój syn ? I...jeszcze nie udało mi się zapomnieć...Kaisa ! - powiedziałam, podbiegłam do wilków i przytuliłam oboje - A...Ty pewnie mnie nie poznajesz... - zwróciłam się do Kaisy puszczając oba wilki - Jestem Twoją babcią, Vitani. - powiedziałam i uśmiechnęłam się szeroko, po czym mina mi posmutniała - A gdzie Ramona ? I reszta ? - spytałam. Zrozumiałam, że zniknęli na dobre - Ech...Ramona...I szczeniaki...I Donbarlog, Laun, Zonhy...Wszyscy gdzieś się zapodziali... - myślałam głośno. Brakowało mi ich wszystkich...

Kim

Przyszedłem. Ten mały, niemy szczeniak powrócił. Bez problemu poznał wszystkich, to po zapachu, to o wyglądzie zewnętrznym. Podszedł do wszystkich i zawył melodyjnie i wesoło. Nagle kichnął od kurzu. Zaczął ogonkiem zamiatać. Kiedy skończył wyglądało tu jak dawniej. Przypomniał sobie jak bawił się z Aly...przypomniał sobie mamę i rodzeństwo...to były piękne, wesołe, szczenięce lata...tylko ktoś musiał to popsuć. Przysiągłem sobie że kiedyś o wszystko wyjaśnię.

Vitani

Kim ! Ty żyjesz ! - wykrzyknęłam i przytuliłam wnuka. Pomyślałam, że może jeszcze nie wszystko stracone...ale na razie na dworze było zimno i biało...zające zmieniły letnią szatę na zimową...trudno zauważyć białe na białym. Cieszyło mnie bardzo, że Kim się odnalazł. To było jak cud, że ktoś jeszcze pozostał...cztery wilki z trzynastu...to właściwie z jednej strony mało, z drugiej dużo.

Luan

Odwrócił się gwałtownie.
- Mama ! -. krzyknął i podbiegł do niej przytulając ją.
- Jak ja Cię dawno nie widziałem ... Gdzieś ty była ! -. spytał pełny wzruszenia, tak długo nie widział matki. Przytulił ją do siebie.
- No cóż Ramona i reszta zaginęła ... Być może odeszli już na zawsze, została tylko Kaisa ... -. odparł. Usłyszał nadchodzące kroki małego szczeniaka.
- Kim ! Ty żyjesz na szczęście ! -. wykrzyknął radośnie. Puścił matkę i przytulił swego syna Kim'a tak dawno go nie widział, pamiętał jeszcze jak się z nim bawił.

Vitani

Ja też Ciebie dawno nie widziałam - odparłam. Pomyślałam, że może jeszcze nie wszystko stracone, bo przecież...możemy jeszcze kogoś spotkać.

Kim

Szczeknąłem tylko, po czym zacząłem wdrapywać się po plecach ojca. Kilka razy zjechałem, ale w końcu udało mi się wejść mu na głowę. Chwyciłem się ząbkami jego grzywki, żeby nie spaść. Zacząłem machać ogonkiem na prawo i lewo. Cieszyłem się, że jestem z "resztką" rodziny.

Luan

Luan zaśmiał się gdy Kim zaczął mu włazić na grzbiet, a potem wlazł mu na głowę.
- Podoba Ci się, co ? -. spytał z uśmiechem i spojrzał kątem oka na syna.
- Mamo ... Szukam nowej partnerki, ale nie potrafię znaleźć. Miałem już taką jedną Dasty, ale rzuciła mnie -. powiedział do matki.

Vitani

No cóż...trzeba szukać. - powiedziałam do syna. Patrzyłam na Kima i zaśmiałam się - Taka ciekawość, to pierwszy stopień do mądrości. - powiedziałam.

Luan

- Chyba pierwszy stopień do piekła -. zaśmiał się i pokazał język.
- Powiedz mi, a co u ciebie mamo ? -. spytał. Chciał się czegoś dowiedzieć gdy jej nie było martwił się o nią.