Księżycowa Polana {zebranie 2}

Idalia

Hekate uśmiechnęła się lekko i odrzekła. - Oczywiście, że tak. Chodźmy - po tych słowach z powrotem ruszyła w swoją stronę, w końcu znikając w oddali.

Krik

Wilk również za nią podążył. Jego kroki nie były ani zwiewne, ani ciężkie, lecz niewidoczne. Neutralne, mimo iż był basiorem jego kroków nie było słychać. W końcu zniknął w ciemności tak jak Hekate.

Inna

Gronostaje odeszły jako ostatnie. Powoli, jakby w zadumie. Gdzieś tam była jeszcze Inna... Patrzyła w niebo z niedowierzaniem, jakby to był tylko sen.

Mało kto wie, że to była pierwsza skała, na jakiej położyła swe szare ciało, z połyskującą metalicznie sierścią. Kiedy zmatowiała schła, Inna postanowiła tu pozostać. Teraz tak zwyczajnie miała odejść. Zrobiła wszystko, czego pragnęła. Tak bardzo chciała jeszcze raz spojrzeć na siostrę i ujrzeć w jej oczach coś innego niż nienawiść.
Chciałaby, by po niej został świat i coś zmieniło się na lepsze. Watahę Nocy doprowadziła do potęgi, siebie przy tym wyniszczając do końca. Oddała całą siebie i nie żałowała ani jednej swojej decyzji. Pomyślała o Szaście, Croppie, tenebrae, Bimberze, w końcu o Demonie. Myśląc o nim pozwoliła się rozwiać, już po raz ostatni.

Na skale pozostały jedynie ślady jej łap, wypełnione łzami.
A noc była piękna, królowała jeszcze długo, nim je ktoś odnalazł.