Mroczna grota

Arya.

Popatrzyła na wszystkich, po chwili już nikogo tu nie było. Podbiegła spokojnie do wyjścia - Zaczekaj - zawołała do wilka obejmując go jeszcze wzrokiem.

Hakuro

Słysząc wołanie wrócił do niej i stając przed nią spytał - Co się stało? - jego bursztynowe ślepia zabłyszczały. Postawną sylwetkę opromieniało światło księżyca.

Arya.

- Nic się nie stało. - rzekła, po czym weszła do groty, wykonując łapą ruch znaczący, by on też wszedł. Usiadła na ziemi, popatrzyła na kwiaty - Nawet nie wiem jak masz na imię - powiedziała po chwili ciszy.

Hakuro

- Przecież się przedstawiałem nad urwiskiem...rozmawialiśmy...nie pamiętasz mnie. - był zdziwiony. On pamiętał ją doskonale i to go dziwiło ponieważ dzięki niej wróciła mu pamięć a ona go nie kojarzy.

Arya.

- Pamiętam cię, ale nie znam twojego imienia - rzekła. Arya zapamiętała tego wilka, gdyż był pierwszą istotą w tej krainie, która ponoć ją rozumiała.

----------------------------------------------------------------------------------------

Weszła do swojej mrocznej groty z Ozonem. Wskazała mu łapą na futro z niedźwiedzia leżące gdzieś w kącie - Mógłbyś mnie tam położyć? - zapytała cicho.

Ozon

- Pewnie. - przytaknął i ruszył dalej. Podeszli do niedźwiedziej skóry o tam powoli uwolnił ją ze swego uścisku i ułożył ją na skórze.

Arya.

Teraz było jej o wiele lepiej. - W głębi mojej groty, jest pewne pomieszczenie. Trzymam w nim różnie zioła i leki. Na trzeciej półce leży zielona maść. Mógłbyś ją przynieść i posmarować nią moją ranę? - zapytała cicho patrząc na Ozona.

Ozon

- Do usług. - powiedział i zniknął w ciemnościach ciesząc się że nie został wywalony z jj groty. Odnalazł pomieszczenie i zieloną maść wziął ją i powrócił do Aryi.
-- To ta? - spytał i usiadł obok.

Arya.

- Tak. Posmaruj - rzekła cicho. Odwróciła łeb, by było mu łatwiej dojść do rany. Jej ciało powoli się ocieplało, lecz nadal wszystko ją bolało. Czekała, aż wilk użyje maści.

łowca

przyszedł nieś miale i spytał przy grocie
-Czy mógłbym wejść proszę pani?
Zgubiony nie wiedział gdzie jego grota ponieważ jest trochę oddalona od otwartej przestrzeni a on wyruszył na polowanie

Ozon

Delikatnie nałożył maść na łapę i z równą delikatnością posmarował jej całą ranę.
- Dobrze ? - spytał. Nagle usłyszał czyiś głos i zauważył tego samego szczeniak którego widział nad morzem.

Arya.

- Tak, dziękuję - odrzekła. Potrzebowała spokoju i odpoczynku. Nagle usłyszała ten sam głosik, co nad morzem - Nie możesz wejść - odpowiedziała ozięble do szczeniaka. Nie lubiła młodych wilcząt co łatwo dało się zauważyć.

łowca

Odszedł obijając się o wszystkie napotkane drzewa z kawałkiem jelenia w pysku i brudnym futrem powędrował daleko w las nucąc sam do siebie dziwną melodię

Ozon

- Czy ja też się mam zmyć? - spytał i uśmiechnął się rozbrajająco. - Pamiętam gdzie mam norę. - zapewnił.

Arya.

- Zrób jak uważasz - odrzekła z delikatnym uśmiechem. W głębi serca chciała, by Ozon przy niej został, jednak nie powiedziała tego. Po pewnym czasie poczuła ulgę, gdyż rana przestawała szczypać.

Ozon

Zastanowił się. Nie chciał jej męczyć swoją obecnością. Po chwili zastanowienia powiedział: - No cóż zaryzykuję i zostanę, kto wie może się do czegoś przydam.

Arya.

Delikatnie się uśmiechnęła - Już przestaje boleć - rzekła cicho i wskazała łapą na swój łeb. Dzisiejszego dnia, tak wiele się wydarzyło. Jej zimne serce po raz pierwszy od bardzo dawna, odezwało się. - Nikt mi nigdy w niczym nie pomógł - dodała patrząc na ziemię.

Ozon

- To dobrze. - powiedział ciesząc się że ma się lepiej. - No wiesz być może gdybyś wpadła do morza i zachowała przytomność nie dałabyś się ratować. - zażartował.

Arya.

- Pewnie tak. - odrzekła z delikatnym uśmiechem. W jej grocie było bardzo zimno, gdyby nie Petra, pewnie nie byłoby tu futra, na którym teraz leżała. - Nie jest Ci zimno? - zapytała spoglądając na wilka.

Ozon

Czuł zimno ale nie zwykł się tym przejmować. - Trochę , ale jestem odporny na warunki atmosferyczne. Inaczej dawno bym zdechł od jakiejś wilczej grypy. - powiedział z uśmiechem.