Mroczna grota

Arya.

- No tak, ostatnio dużo mówi się o wilczej grypie. Chyba nie będę przez najbliższy tydzień wychodziła z legowiska. Straciłam dzisiaj dużo odporności - odrzekła z delikatnym uśmiechem patrząc na Ozona.

Ozon

- Mówisz że nam to grozi? No to ja też muszę być bardziej ostrożny. - zaśmiał się. Maska jego nieufności i nieśmiałości gdzieś zniknęła. Konkretnie wtedy gdy Arya wpadła do wody.-Tak dzisiaj się nieźle wyziębiłaś.

Arya.

- Już podobno trzy wilki w tej krainie zmarły na wilczą grypę. Musimy zaopatrzyć się w szczepionki - rzekła z poważną miną, jednak nie wytrzymała i po chwili zaczęła się śmiać. To było bardzo żadne zjawisko, gdyż Arya nieczęsto się śmiała. Zazwyczaj sama chadzała, była spokojna i opanowana. Dzięki Ozonowi trochę bardziej się otworzyła na świat.

Ozon

Uśmiechnął się słysząc jej śmiech.
- Koniecznie. I jakieś witaminki. - zgodził się ze śmiechem. Ale ni nie jest przyjemniejszego niż ciepła nora w zimne dni. - dodał. I to mówił on , wieczny wędrowiec. Ta kraina go zmieniła.

Arya.

- O tak - zgodziła się co do witaminek. - Hm, moja nora jest zimna i to się chyba raczej nie zmieni - rzekła z delikatnym uśmiechem. - Musiałby nastąpić jakiś cud, w co nie wierzę - dodała patrząc na sufit.

Ozon

- Można to zmienić jak sobie znajdziesz futro do przykrycia to wtedy możesz leżeć tylko pod tym futrem, albo znajdziesz jakiś inny "grzejnik"

Arya.

- Hm, a co kryje się pod stwierdzeniem 'inny grzejnik'? - zapytała z delikatnym uśmiechem - O drugim futerku już kiedyś myślałam, jak mi się polepszy, muszę wybrać się na polowanie - dodała spoglądając na wilka.

Ozon

U8śmiechnął się po czym powiedział.
- Cóż póki jeszcze mnie nie wyrzuciła s mogę służyć własnym ogonem. - obiecał i zamachał swoim ogonem.

Arya.

- Proszę bardzo. Chętnie wypróbuje ten rodzaj grzejnika. - odrzekła z delikatnym uśmiechem. Wciąż patrzyła na wilka. Ból, który wcześniej jej doskwierał, teraz był już niezauważalny.

Ozon

- No pewnie trzeba próbować nowych rzeczy. - zgodził się i uśmiechnął się do niej w jednym ze swoich tajemniczo-radosnych uśmiechów. Podszedł bliżej usiadł obok na skórze niedźwiedzia i owinął wokół niej swój ogon.
- A jak już będziesz polować na tego biednego zwierzaka który ma ci służyć jako kołderka to daj znać chętnie pomogę. - po chwili przypomniał sobie kim rozmawia - to znaczy jak będziesz chciała..

Arya.

Jej zimne serce leciutko się poruszyło. Nikt nigdy nie poświęcił jej tyle czasu ile Ozon. Spokojna odrzekła - Zawsze polowałam sama, ale dla Ciebie, mogę zrobić wyjątek - delikatny uśmiech zawitał na jej pysku.

Ozon

-Czuję się zaszczycony. - powiedział szczerze. - No to w takim razie jak będziesz polowała na to biedne zwierzę daj mi znać to ci mogę poasystować.

Arya.

- Dobrze - odrzekła spokojnie. - Słyszałeś kiedyś o miłości? - zapytała ni stąd ni zowąd, jak gdyby pytała o jakąś wilczycę. Była ciekawa jego poglądów na temat tego dziwnego uczucia, którego nie rozumiała i którego nigdy nie doświadczyła.

Ozon

Trochę był zaskoczony ale odpowiedział z uśmiechem.
- No niech si zastanowię. Słyszałem o czymś takim. - zażartował.

Arya.

- Ja też. Dziwna nazwa, prawda? - zapytała teatralnym głosem. Popatrzyła na Ozona i delikatnie się uśmiechnęła. Westchnęła głośno, po czym przymrużyła swoje powieki.

Ozon

- Nazwa jak nazwa. - wzruszył ramionami. - Róża będzie pachnieć tak samo jak sie ją nazwie chwastem. Nad czym tak wzdychasz? - spytał zaciekawiony

Arya.

- Nad niczym. Jestem trochę śpiąca. Dzisiaj zbyt wiele się działo - odrzekła spokojnie. - Doświadczyłeś kiedyś miłości? - zapytała patrząc na Ozona. Była ciekawa jego odpowiedzi.

Ozon

- Nie. - stwierdził . Nie potrzebował nawet sekundy przed odpowiedzią. - Nawet nie zdążyłem dowiedzieć się co to miłość na przykładzie moich rodziców .Zbyt wcześnie odeszli. Jeżeli chcesz spać, jesteś zmęczona to możesz spokojnie iść spać, a ja pójdę...

Arya.

- Rozumiem - odrzekła cicho - Nie musisz odchodzić - dodała jedynie, po czym jej ślepia się zamknęły, usnęła. Po raz pierwszy niczego się nie obawiała. Czuła, że nie musi nikogo pilnować i się martwić.

Ozon

Uśmiechnął się po czym sam poczuł ze jest zmęczony i łeb sam mu jakoś opadł. Usnął blisko niej grzejąc ją swoim ciałem.