Mroczna grota

Arya.

Podniosła łeb i spojrzała na niego swoimi wiecznie pustymi oczyma. Nikle się uśmiechnęła - Rodzina...- westchnęła. Znów spuściła łeb na dól. Wszystko przez wspomnienia.

Ozon

Westchnął równie ciężko przysunął się do niej odrobinę i szturchnął ją równie lekko. Po czym znów zwiesił łeb i powiedział
- Też nie mam z tą instytucją najlepszych wspomnień

Arya.

Podniosła łeb, spojrzała głęboko w jego błękitne ślepia - Nienawidzę moich rodziców - rzekła z poważnym wyrazem na pysku. Tak było, rodzice byli dla niej potworami. Chciała wymazać ich z pamięci.

Ozon

Nie pytał. To musiały być dla niej ciężkie wspomnienia. Wpatrzył się w wyciągnięte przed siebie łapy i powiedział tylko
- Moi rodzice umarli parę tygodni po moim urodzeniu.

Arya.

- Ja nie wiem co dzieje się aktualnie z moimi rodzicami. Nie interesuje mnie to - powiedziała trochę zdenerwowana. Zawsze gdy wspominała swoje dzieciństwo, podnosiło jej się ciśnienie. Westchnęła.

Ozon

Pokiwał łbem. Wyczuł jej zdenerwowanie więc o nic nie pytał. Pozostawał wciąż w swej pozycji wpatrzony w widoczny tylko dla niego punkt na ścianie groty.

Arya.

- Chcesz usłyszeć o tym, jakich dobrych miałam rodziców? - zapytała z podkreśleniem słowa 'dobrych'. Minęło już wiele czasu, nie rozklejała się tak bardzo jaki kiedyś, gdy mówiła o swojej przeszłości.

Ozon

Zwrócił pysk w jej kierunku i odpowiedział z poważną miną:
- Nie jeśli ty nie chcesz o tym mówić.

Arya.

- Teraz jest mi to obojętne tak samo jak moi rodzice - odrzekła poważnie. Nie była już małą dziewczynką, która płakała wspominając przeszłość.

Ozon

- W takim razie możesz mi opowiedzieć. - zgodził się i na jego pysku pojawił się niepewny uśmiech. Obserwował uważnie Arię.

Arya.

- Moja matka była zwykłą wilczycą wody, ojciec potężną Alfą nocy. Zakochali się w sobie, jednak musieli walczyć z uczuciem. Według legend, Alfy musiały wiązać przyszłość z wysoko postawionymi wilkami. Nie z takimi zwykłymi, jak matka - rzekła na jednym oddechu, spojrzała w oczy wilka.

Ozon

Coś w jego ślepiach zabłysło, słuchał jednak dalej powiedził tylko
- Zakazana miłość.. To okrutne.

Arya.

- Taa - mruknęła tylko chłodnym głosem. Przeniosła wzrok na podłogę - Spotykali się potajemnie. Wkrótce na świat przyszłam ja. Nie chcieli się przyznać, iż jestem ich córką, ponieważ wtedy mój ojciec straciłby reputację. Wygnali mnie gdy jeszcze byłam szczeniakiem. Błąkałam się po całym świecie, nigdzie nie mogłam znaleźć sobie miejsca - powiedziała i ciężko westchnęła

Ozon

Szarpnął łbem z oburzeniem.
- Z powodu reputacji twojego ojca wyrzucili cię z watahy? - powiedział tylko tyle bo nie mieściło mu się w głowie. - Po chwili powiedział - Władza wcale nie jest fajną rzeczą.

Arya.

- Tak, właśnie z takiego powodu mnie wyrzucili. Byłam dzieckiem, które według nich, przynosiłoby same problemy - powiedziała wciąż patrząc w dół - Odeszłam. Po kilku latach, postanowiłam wrócić. Miałam nadzieję, że ktoś o mnie pamięta. Oczywiście myliłam się. Rodzice udawali, że mnie nie znają, kazali mi się wynosić - dodała, znów westchnęła.

Ozon

Pokiwał głową.
- Mogę ci tylko powiedzieć że mi przykro ale to nie ma większego znaczenia. - powiedział po chwili dodał jakby już do siebie - Założę się że moi rodzice byliby lepsi.Chociaż w pewnym stopniu to też była zakazana miłość.

Arya.

- Chętnie wysłucham opowieści o Twoich rodzicach, jeśli nie masz nic przeciwko - odrzekła patrząc mu w oczy. Owinęła łapy puszystym ogonem.

Ozon

Zamyślił się po czym powiedział
- Nie ma o czym mówić. Zginęli oboje wkrótce po moich urodzinach. Gdy zginęli zaopiekowała się mną przyjaciółka mamy a pół roku po ich śmierci Alfa wyrzucił mnie z watahy.

Arya.

- Wyrzucił cię z watahy? - zapytała trochę zdziwiona. Popatrzyła na niego, po czym przeniosła wzrok na sufit.

Ozon

Uśmiechnął się szczerząc zęby. - Powiedzmy że mu zawadzałem. - powiedział i znów uśmiechnął się w sposób rzadki dla niego. W jego uśmiechu było coś diabelskiego.