Góra Echa

Mystic

Jest tu wiele gór, jednak gdy tylko do jednej się podbiegnie i krzyknie głośno, wydaje się echo. Podobno inne góry są przeklęte, prócz tej. Tylko Góra Echa nie jest tak stroma i można się wspinać. Jest ona najbardziej zaśnieżoną górą. Warto się jej lepiej przyjżeć. Tu podobno mieszkał yeti, który już nie żyje w tych górach... Ale to on sprawił, że tylko z Góry Echa nie zsypują się lawiny.

Mystic przyszedł tu znad przepaści. Zaczął rozglądać się za najmniej stromą górą. Miał ochotę się powspinać... Ocho, już ją wypatrzył. Taką białą od śniegu. - Halo! - Krzyknął. Jednak tylko na innych górach były mniejsze lawiny. On zaś się wdrapał na tą, z której śnieg się nie zsypał. W ostatniej chwili wskoczył jednak wyżej, bo właśnie przeleciała tam niewielka lawina w pobliżu.

Feuer

Token przybiegła za bratem. Było już po lawinach... Ale fajnie. Zauważyła brata i wskoczyła za nim. - Myślałeś, że pójdę gdzieś indziej? - Zapytała z uśmiechem cwaniaka. Usiadła obok wilka i obserwowała otoczenie.

[Brak veny]

Mystic

Mystic rozglądał się. Nagle zauważył, jak siostra wskakuje, zaś następnie usłyszał jej słowa. Nieco się zamyślił. - Nie, nie myślałem tak. - Odpowiedział, starając się wykręcić. Jednak pokręcił ślepiami. - Nie no. Ale nie chciałem być zły... - Odpowiedział z lekkim uśmiechem. Nieukrywalne było to, że chciał się jej pozbyć...

Feuer

Token przekrzywiła swój łeb. - Ach, nie chciałeś być zły? - Zapytała. Wzrokiem oskarżała ystica, choć klawo jej to wychodziło. Ale cóż.... On nie był winny, niestety. To ona była winna!!! - Może pójdziemy zapolować? - Zapytała, czując głód. - Do lasu roślinożerców. - Powiedziała.

Mystic

Mystic uśmiechnął się na myśl o jedzeniu. Też odczuł głód. Wstał i powoli złaził. Jednak po chwili się ześlizgnął. Gdy był na ziemi już, kręciło mu się w głowie. Złapał się za łeb. Potem wstał. Spojrzał na Token. - Chodźmy do lasu. - Powiedział do niej, jednak nie za głośno by nie wywołać lawin, mimo iż w innych górach nie ma echa. Powoli stąd wychodził.

zt.

Feuer

Token uśmiechnęła się. Tak długo nie jadła... Tak, długi post podciągnął jej brzuch nieco. Ale czy post był długi? Chyba nie aż tak... Po chwili Mysti poszedł. Zaczęła za nim biec. - Misty Hill! - Krzyknęła, doganiając go nieco.

zt.

Wenus

Wenus wolnym krokiem weszła na górę... Machając lekko ogonem chodziła po miękkim śniegu. Nigdy nie była na tej górze, ale to miejsce bardzo jej się spodobało...

Carly

Carly stanęła na szczycie, wcześniej lecąc za zapachem nieznajomej, młodej wilczycy. To jest, młodej dorosłej. Pojawiła się za nią znienacka, z trzepotem skrzydeł. - W porządku - rzekła z uśmiechem - Teraz możemy porozmawiac. Na imię mi Carly - zaczęła śmiałym głosem, lekko falując ogonem.

Clawdeen

Wkrótce zza góry wyłoniła się i postać Clawdeen. Zielonooka zlustrowała wzrokiem całe otoczenie, podchodząc do dwóch dorosłych samic - uskrzydlonej i tej nie. Oh, przecież jedna z nich to Carly! Uśmiech od razu pojawił się na pysku młodej. Nie ma to jak spotkać znajomego w najmniej oczekiwanym momencie. Spodziewała się iż nikogo tu nie zastanie. Dobrze jednak, że jest jak jest. Samotność to ostanie co Claw miała w swych planach...
- Dzień dobry. - przywitała obie wadery, podchodząc do ich obu. Zamachała ogonem, zastrzygła uszami i... przysiadła. Przysiadła czekając aż któraś z nich coś powie...

Wenus

Wilczyca uśmiechnęła się do Carly po czym usiadła i kilka razy energicznie machnęła ogonem. Wenus bardzo się ucieszyła na widok wcześniej widzianej wilczycy...

Carly

Blond włosa zerknęła w stronę znajomego głosiku i poruszyła uszami. - Hej, Claw - powiedziała, siadając. Przysunęła do siebie ciasno łapy i otuliła je ogonem, oblizując pyszczek nieznacznie. Złożyła otwarte wciąż skrzydła i zerknęła na Wenus. - A tobie jak na imię?

Wenus

-Hm. Ja jestem Wesus- powiedziała do Carly. Po czym położya się i owinęła łapy ogonem...
-Cześć- powiedziała do szczeniaka i miło się do niego uśmiechnęła-Jak ci na imię?-zapytała z ciekawością...

Carly

Skrzydlata zaciągnęła się dyskretnie zapachem Wenus. - Jesteś z Wody - stwierdziła z zadowoleniem - W takim razie, jestem Twoją Betą - dodała również z niemałą radością. Beta, Beta, Beta.. Viktoria, która miała stracic tę posadę, jest teraz Alfą. Jak to wszystko się potoczy?

Wenus

-Tak...Masz rację, jestem z Wody- przytaknęła wilczyca, była ona pod wrażeniem trafności Carly...Wenus bardzo polubiła Carly, kiedy ją pierwszy raz zobaczyła miała dobre przeczucia co do niej...Teraz wie, że się nie myliła. Wilczyca machnęła radośnie ogonem kilka razy i się lekko uśmiechnęła.

Clawdeen

- Clawdeen. - przedstawiła się szarej samicy, zaraz jednak odwracając łeb ku Carly. Na chwilę zaniemówiła.
- A więc... pani jest Betą? Przepraszam, ja... nie wiedziałam. - oznajmiła, pochylając łeb przed skrzydlatą w geście ukłonu. Och, dlaczego nie domyśliła się tego wcześniej? Przecież to było niemal oczywiste! Przynajmniej teraz tak jej się zdawało. Kurde, kurde, kurde! A co jeśli wypsnęło jej się coś nieodpowiedniego? Coś, o czym przy tak ważnej osobie nie powinno się pomyśleć? Cóż, to akurat już nie jej wina, że tak rozważała szczegóły. Dawniejszy brak przychylności ze strony dorosły już tak ja ukształtował. Niestety...

Wenus

Wenus przyglądała się Carly i Clawdeen...Sama nie wiedziała co ma robić, co ma mówić... Nie wiedziała czy czy wstać...czy może wystarczy skinienie głową ku jak się okazało Becie. W końcu wilczyca wstała, ale nic więcej nie zrobiła, po prostu się przyglądała i słuchała co mówią wilczyce z którymi właśnie prowadziła rozmowę...

Carly

- Oh, przestań! - roześmiała się perliście na zachowanie Clawdeen, już kolejny raz. - Nie przyzwyczaiłam się do ukłonów ani większego szacunku. Traktuj mnie normalnie, jak zwyczajnego wilka. Co prawda, mogłabym się przyzwyczaic, ale wcześniejsza Viktoria, Beta, odebrała mi królewskie stanowisko Alfy - westchnęła z zamkniętym pyskiem i uśmiechem, choc było jej trochę żal. Chciała przecież usunąc Viktorię z hierarchii. Nie zdążyła. Owa wilczyca jest zbyt zmienna. Ale kto wie, jak to się posunie dalej. Jakie los odkryje karty?

Virve

Kto by pomyślał, że Virve ma kłopoty z opanowaniem.
Powolnym krokiem wędrowała przez góry, obrawszy sobie kierunek. Carly. Matka. Jej chód był szybki, może nieco zbyt mocny, postawny. Tak czy inaczej, pojawiła się tutaj i stanęła na przeciw matki.
Carly? Czy aby na pewno? Tak długo jej nie widziała... Rysy własnej rodzicielki zaczęły zacierać się w pamięci.
- Gdzie byłaś? - spytała z pozoru opanowanym, choć nieco zdławionym głosem.

Carly

//szybka jesteś. xP

Carly odwróciła się, czując znajomą jakże woń. - Virve - jej oczy zalśniły. Virve? Jej mała Virve.. Nie widziała jej od tej głupiej sytuacji z Enary.. - [i]Byłam poza krainą, pomagałam mojej rodzinnej watasze odnaleźc innego członka naszego rodu, bo.. Wataha Błękitnego Księżyca się odrodziła.. Ale musiałam wrócic. Cieszę się że cię widzę.[i/]

Virve

Pomachała łbem na boki.
- Nie, mamo. - Oj, nasza Virve zrobiła się nagle nerwowa? - Nie pomagałaś naszej watasze. Pomagałaś swojej watasze - podkreśliwszy to jedno słowo, odrzuciła grzywkę do tyłu. - W tym czasie zdążyłam się pogodzić. Z tym wszystkim. Ale teraz... - westchnęła w zamyśleniu i poczęła krążyć niespokojnie, na prawo, na lewo... Podeszła do matki gwałtownie, stanęła naprzeciwko. W jej oczach błysnęła kapka żalu, ale i nadziei. - Nie rób tego więcej. Proszę. Nie bez żadnego słowa.