Jezioro Spełnionych Marzeń

Dermanotta

Dermanotta również się położyła, podeszła do wilka i położyła się obok niego. Mrugnęła do niego wesoło i położyła łeb na łapach.
-Ja też się ciesze. Jesteś wyjątkowy. Nie taki jak inne wilki.

Lauri Iloinen

- To znaczy? Co dokładnie w twoich pięknych oczach wyróżnia mnie spośród innych? - zapytał. Był naprawdę ciekaw, co Demi miała na myśli. Pragnął wiedzieć o wszystkim, co ta wilczyca o nim sądziła. Może darzyła go tym samym uczuciem, jakie on żywił do niej?

Dermanotta

-Jesteś miły, mądry, zabawny, potrafisz mnie rozbawić, świetnie się z tobą rozmawia, jesteś światły, ładny-tu się uśmiechnęła-I czuję do ciebie coś bardziej wyjątkowego, niż czuje do innych samców. I Beherita.-powiedziała spokojnie.

Lauri Iloinen

W miarę kolejnych wypowiadanych przed Demi słów, szeroki, radosny uśmiech coraz silniej cisnął mu się na pysk. Lauri delikatnie trącił nosek wilczycy swoim nosem i odpowiedział:
- To wspaniale, bo ja coś podobnego czuję do ciebie.

Dermanotta

-To także wspaniale.-odpowiedziała swoim głębokim, spokojnym głosem. Od dawna nie miała okazji nim mówić, zazwyczaj była poirytowana i szybko wybuchała. Uśmiechnęła się do wilka znów.

Lauri Iloinen

Wyciągnął przed siebie przednie łapy i wsparł na nich łeb, patrząc na Dermanottę. Na jego pysku malował się delikatny, ciepły uśmiech, a wzrok złocistych ślepi wodził po wilczycy, z którą miał szczęście spędzać ten przyjemny dzień.

Dermanotta

-Wiesz, że masz wspaniałe oczy?-zagadała-Tak wyjątkowych oczu, tak wspaniałego koloru nigdy nie widziałam. Taki złoty...-powiedziała wpatrując się w oczu wilka. Zbliżyła nieco kufę do jego pyszczka z delikatnym uśmiechem. Delikatnie jej nos zetknął się z jego nosem.

Lauri Iloinen

- Dziękuję. Miło, że ci się podobają - powiedział z uśmiechem. Kiedy ich nosy zetknęły się, przez chwilę się zastanowił, czy wykorzystać sytuację. Może nie powinien tego robić, ale... nie mógł się powstrzymać. Krótko, lecz mocno pocałował Dermanottę w pyszczek.

Dermanotta

Łapa Dermanotty jak w transie zaczęła delikatnie głaskać Lauri'ego po łapie. Zaraz jednak przeszła na plecy, które także delikatnie głaskała. Jej ogon ostrożnie owinął się wokół jego.

Lauri Iloinen

Również jego łapy powędrowały na ciało Dermanotty, objął ją mocno i lekko przyciągnął do siebie. Jedną łapą począł gładzić ją po grzbiecie. Nie przerywał przy tym pocałunku, który stawał się coraz bardziej namiętny i zaborczy.

Dermanotta

Dermanotta delikatnym ruchem głowy odgarnęła z twarzy trochę jasnej grzywki. Ogonm owinął się nieco mocniej, jakby mówiąc 'Już nigdy cię nie puszczę mój drogi, nie chcę...'

Lauri Iloinen

Mocniej przyciągnął ją do siebie - tak, by ich ciała stykały się mocniej. Przerwał pocałunek i spojrzał na Demi z uwagą, jakby z jej jasnych oczu chciał wyczytać, co myśli o tym, co przed chwilą się wydarzyło. Po raz kolejny w ciągu ostatnich minut zawahał się, ale tylko na chwilę. I wreszcie odważył się powiedzieć głośno to, co chodziło mu po głowie od dawna:
- Demi, zakochałem się w tobie.

Viktoria

Nagle nad jeziorem rozległ się głośny, donośny śmiech. Skąd on dochodził? Ano gdzieś z pomiędzy korony drzewa. Po chwili nastała cisza, która potrwała ze trzy sekundy, azaliż twórca śmiechu zaczął po woli wyłaniać się z pomiędzy szeleszczących liści. Oczom zakochanej pary ukazała się... Viktoria. Sfrunęła na ziemię obok wilków. Ponownie się zaśmiała, lecz teraz już ciszej. Wadera potargała delikatnie grzywkę Demi.
- Ach, witam, witam. Cóż za wspaniały widoczek! Póki co szczęście Wam sprzyja, bo nie jest ognistym liskiem, który z wielką chęcią zabija wszystkie wilki z Watahy Wiatru... Łącznie z dziećmi. Nie ma żadnego wyjątku... A skoro mówię już o dzieciach to zastanawiam się czy Twoje będą zadowolone z wiadomości, że zdradzasz ich tatę. Mwahahahaha! Muszę to zobaczyć! Czy chciałabyś mi coś jeszcze powiedzieć nim odlecę, moja droga? - zadrwiła. Nie, no... Userka tak się cieszy z tego co się tu dzieje, że chyba dzisiaj nie zaśnie. x3

Dermanotta

-Ja w tobie także.-powiedziała, wtulając się w jego sierść. Oderwała się od niego na chwilę.
-Dziękuje za informację. Ale co powiedzą dzieci? Nie wiem. Moim zdaniem związek z Beheritem został już zakończony. To tyle, co chcę powiedzieć.-powiedziała, i bez żadnego zawstydzenia podeszła do Lauri'ego i znów wtuliła się w jego sierść, przytulając go ze zdwojoną siłą.
-Jesteś wyjątkowy.

Lauri Iloinen

Lauri z należytą uwagą, acz bardzo spokojnie popatrzył na Betę Wody, wysłuchując tego, co ma do powiedzenia. No, tak... dzieci Dermanotty. Zapewne były młode. Z dziećmi może być trochę kłopotów, mogą nie zaakceptować faktu, iż ich matka postanowiła ułożyć sobie życie z kimś innym. Jednakże teraz samiec nie zamierzał się tym przejmować. Liczyło się dla niego tylko tu i teraz, ta konkretna chwila, kiedy ukochana wtulała pyszczek w jego sierść, wreszcie była tak blisko.
- Ty również - odrzekł z uśmiechem. - Dlatego tak nas do siebie ciągnie.

Viktoria

Viktoria zaśmiała się szyderczo.
- Aga, a więc dobrze. Azaliż kocham kłótnie gniew Twoich dzieci będzie mym gniewem. Na jakiś czas będę dla nich kimś w postaci służki. Spodziewaj się mnie z powrotem... Z ogniem w łapie. Hahaha! To ja lecę, gołąbeczki - zadrwiła i wzniosła się w powietrze. Przedstawienie czas zacząć...

z/t

Dermanotta

-Spokojnie.-szepnęła-Porozmawiam z dziećmi. Viki poprostu zależy, by mnie pogrążyć do końca... Jest znajomą Beherita. Ale jeśli dzieci nie akceptują, że wolę być z tobą, a nie z Beheritem który jak widzi mnie, że rozmawiam z innym samcem, to myśli, że go zdradzam.-wtuliła się bardziej-Może pójdziemy gdzie indziej? Zanim ktoś znowu zakłóci nasz spokój. Jednak zaraz się podniosła i uśmiechnęła.
-Lauri, muszę iść. Jeszcze raz dziękuje!-powiedziała uśmiechając się i poszła.

zt.

Lauri Iloinen

Zaskoczyło go to nagłe odejście Dermanotty - wcześniej przecież nie sprawiała wrażenia jakby było jej gdzieś spieszno. Być może poszła poszukać swoich dzieci? Cóż, możliwe.
Nie zastanawiając się nad tym dłużej, Lauri sam odszedł znad wodospadu.

zt

Helmi

Mała Helmi przydreptała nad jezioro energicznym krokiem. Och, jak bardzo kochała zimę! Piękne widoki, żadnych upałów... i tyle wspaniałych zabaw na śniegu lub lodzie! Szczenię bez zastanowienia podeszło do brzegu jeziora i zaczęło się przyglądać pokrywającej je lodowej skorupie.
~ "Ciekawe, czy lód jest wystarczająco gruby" ~ pomyślała. Miała wielką chęć trochę się poślizgać.

Glaedr

Glaedr leciał wysoko, ponad chmurami. Po chwili szare, bezbarwne kawałki lodu zaczęły zacinać w jego skrzydła. Smok zmuszony do lądowania opadł na lód pokrywający jezioro.
~ Nieźle. ~ pomyślał.
Łapy same zaczęły mu się ślizgać, a po chwili zaczął kręcić piruety i wesoło się śmiać. W ogóle nie zauważył Helmi.