Jezioro Spełnionych Marzeń

Helmi

Helmi lubiła smoki, to prawda. Ale ci przedstawiciele smoczej rodziny, których poznała, rozmiarami nie przekraczali dorodnych wilków - były to albo malutkie w smoczym mniemaniu dzieci albo Dea, która nie rozwijała się fizycznie jak normalny smok. Dlatego zobaczenie Gledra było dla niej swoistym szokiem. Mała odruchowo przylgnęła do ośnieżonej ziemi, jakby wcisnęła się w otaczającą ją śnieżną kołderkę i swymi wielkimi, złocistymi oczami zaczęła przyglądać się temu wielkiemu stworzeniu. Normalne szczenię w takiej sytuacji by uciekło. Ale nie ona, była zbyt ciekawska.

Eskarina

Smok uśmiechnął się. Dopiero po chwili zauważył Wiecznego Dzieciaka.
- Witaj. Jestem Glaedr, smok z Nocy - powiedział.
Spojrzał na młodą wilczycę.
- Nie musisz się bać. Od czasu mojego dołączenia do watahy, staram się jak najbardziej poznać czterołapy. - rzucił.

//Nie ta postać.//

Helmi

Oczywiście Helmi chciała się grzecznie przedstawić, ale słowa smoka tak ją zaintrygowały, że od razu zapomniała o kulturze i dobrym wychowaniu. Zamiast powiedzieć, jak ma na imię, pytającym tonem powtórzyła słowa Glaedra:
- Do watahy?
Jeszcze nie słyszała, żeby smok lub gryf dołączył do wilczej watahy. Zazwyczaj wszystkie trzymały się w swoich gronach.

Glaedr

- Tak. Do Watahy Nocy. - powiedział. - Jestem oryginalny. - uśmiechnął się. - To co? Masz więcej pytań? - zapytał.
Śnieg. Padał śnieg. No to nieźle. Smok rozłożył swe paro metrowe skrzydła ochraniając się przed zimnem. Brrr! Nie cierpiał zimy. Zszedł z lodu i przysiadł obok Wiecznie Młodej.

Helmi

- A dlaczego dołączył pan do watahy? - zapytała i podniosła się do siadu. Smok zachowywał się przyjaźnie, więc nie było po co chować się w śniegu, zresztą... była to raczej kiepska kryjówka. Teraz wlepiła oczy w rozmówcę i nie było już w nich nawet cienia strachu. Tylko bezgraniczna, dziecięca ciekawość.

Glaedr

- Widzisz mała. Jeśli oczywiście nie przeszkadza ci to, że tak do ciebie mówię. Smoki wyginęły. Ma przyjaciółka Shapira odeszła ze swej funkcji. Wszyscy z mej rasy są poza krainą. Ja kiedyś też tam byłem. Stałem na gruntach takich jak cały ten świat, widziałem rzeczy jakich nie widział żaden wilk i prawie żaden smok. Teraz podjąłem się pomocy mej watasze. - powiedział. - Wśród czterołapów żyję mi się lepiej. Ymh, przepraszam wśród psowatych, nie... Wybacz, jednak nie mogę zapamiętać nazwy twej rasy. - dodał.
Uh, musiał się jeszcze wiele nauczyć. Na przykład, że wilki to wilki, nie czterołapy.

Izzy Sparkle

Izabela Sparkle chciała zwiedzić całą krainę, wzdłuż i wszerz. Jednak na początku musiała od czegoś zacząć, prawda? Może i była już w jednej, urokliwej restauracji, w dolinie marzeń, gdzie podbiła kolejne wilcze serce, ale to nadal było za mało. Należąc do najlepszej śmietanki towarzyskiej, dziennie była na dziesięciu spotkaniach. Codziennie chodziła w najlepszych kreacjach, spożywała wytrawne posiłki, składające się z najlepszej jakości składników, słuchała wspaniałych koncertów. A co się dzieje w tej krainie? Zwyczajny plebs, który je byle co, a jako rozrywkę uważa szwędanie się po okolicy, szukając zaczepek.
Chciała dzisiaj podumać w jakimś cichym miejscu i znaleźć natchnienie na kolejne dzieło. Przybyła więc tutaj. Usiadłą blisko wody, wpatrując się w krystalicznie czystą taflę. Doprawdy, wspaniałe miejsce. Jej kolejny obraz będzie dziełem sztuki, które doceni każdy znany krytyk.

Berenika

Berenika szła tędy, chcąc odnaleźć to, czego nie mogła. Trafiła nad owo jeziorko, którego nigdy jeszcze tu nie widziała, choć ma już osiem lat. Jej ogon zamiatał smutno śnieg, zaś szal powiewał na wietrze. Kolczyk w jej uchu pokrył się cienką warstwą szroku. Było chłodno, lecz futro Bereniki nie przepuszczało zimna. Zatrzymała się i spojrzała w niebo. Odchyliła uszy do tyłu i westchnęła.
- Gdzie jesteś? - Pytał się jej wzrok.

Izzy Sparkle

Izzy machała delikatnie skrzydłami, odgarniając cienką warstwę śniegu z karku. Słyszała kroki. Najwyrażniej to kolejny wilk bądź wilczyca zamieszkujący na terenach krainy. Czemu ich było tak wiele? Wszędzie, och wszędzie gdzie nie poszła, kogoś spotykała. Pałętały się te wilki po krainie, pałętały. Zamachała parę razy ogonem.

Mój najkrótszy post w fabule w życiu. o.O Brak weny.

Berenika

Berenika nie zwróciła uwagi na waderę. Strzepnęła łapą z głowy kupkę śniegu i odwróciła się. Nie miała ochoty tu zostawać nic ciekawego się nie dzieje. Nie mogła szukać Gressa za pomocą węchu, ponieważ czyste powietrze usunęło resztki jego woni. Będzie go musiała szukać w miejscach znajomych, nie ma innego wyboru. Westchnęła głośno i ruszyła. U jej boku dążył piękny, biały kocur, jej towarzysz niedoli, jedyna osoba, która ją może pocieszyć w tej chwili.

z t.

Izzy Sparkle

Czy Izabeli zrobiło się źle z tego powodu? Ani trochę, można by rzec, że była zadowolona z samotności. Czemu dla wszystkich wilków w krainie była taka zła? Z jednego powodu- ci niewdzięcznicy zrzucili jej matkę ze stanowiska. Miała już drobny plan co do tej całej Eleny, ale sama nie da rady. Potrzebowała kogoś do pomocy. Ale nie warto się tym dziś przejmować. Dziś będzie Artystką, tworzącą kolejne piękne dzieło i nie zważającą na wszystkie przeciwności losu.

Salem · Wysłany: Pią 17:55, 02 Mar 2012 Temat postu:

Salem wolnym krokiem wmaszerował na polanę. Z małym, ledwo dostrzegalnym zaciekawieniem, powiódł wzrokiem po okolicy. Jak wszędzie... śnieg i mróz. Posadził swój zadek na ziemi i jeszcze raz rozejrzał się wokoło. - Ach, Προβολές - wyszeptał. Wyciągnął się na ziemi i wciągnął świeże powietrze.

Matthew · Wysłany: Pią 18:28, 02 Mar 2012 Temat postu:

A malutki Mattuś wbiegł szczęśliwy nad jeziorko. Cóż, pierwszy raz od dawna widział śnieg i było to dla niego nie lada frajdą. Zaraz cały, niemal topił się w białym puchu, którego było co niemiara.
Wtem, zauważył samca nieco starszego i wyższego, wylegującego się nad wodą.
- Dzień dobry, psze pana! - powiedział wesoło i wyszczerzył małe ząbki w perlistym uśmiechu.

Salem · Wysłany: Pią 18:34, 02 Mar 2012 Temat postu:

Salem uśmiechnął się lekko, tak, żeby nie było że jest ponury. - Γεια σου, μικρό - wyszeptał. Po chwili podniósł się z ziemi. - Witaj mały! - przetmaczył. - Ale nie mów pan, tak stary jeszcze nie jestem - dodał czując się dość dziwnie bo jeszcze jakby wczoraj to on mówił pan lub pani.

Matthew · Wysłany: Sob 17:30, 03 Mar 2012 Temat postu:

- Och, to jak mam do ciebie mówić? - spytał wesoło, usiłując udawać słodkiego, bezbronnego szczeniak. Oczywiście, przychodziło mu to z łatwością.
Otrzepał całe futerko ze śniegu i obserwując bacznie samca, oczekiwał odpowiedzi.

Salem · Wysłany: Sob 19:00, 03 Mar 2012 Temat postu:

Salem przeciągnął się a z jego pysk otworzył się przy przeciągłym ziewnięciu tak że wydać było cały arsenał długich kłów. Spojrzał na szczeniaka zaciekawionym spojrzeniem. Potrząsnął głową strzepując sobie z czoła śnieg. - Mów poprostu Salem - odparł. - Albo mów na ty - dodał po chwili.

Matthew · Wysłany: Nie 15:34, 04 Mar 2012 Temat postu:

- Salem brzmi ładniej. Jestem Matthew. - odparł malutkim uśmieszkiem.
- O, i jesteś także pierwszą osobą, którą poznałem w tejże Krainie! - oznajmił wesoło, wciąż podnosząc oba kąciki ust do góry.
- A ma pa.. Masz jakąś rodzinę, przyjaciół? - zapytał, poprawiając się przy tym odruchowo.

Salem · Wysłany: Nie 16:29, 04 Mar 2012 Temat postu:

Salem zacisnął powieki. Rodzina? Człowiek do końca życia płaci za swoje grzechy. Po chwili otworzył ślepia i nieobecnym spojrzeniem powiódł po okolicy. – Ήμουν χαζός! – wyszeptał. – [i] Ja popełniłem w życiu błąd za który płacę do dziś. Uciekłem z domu… - odparł nieco głośniej do szczeniaka. Na jego pysku znów zagościł smutek.

Outcast · Wysłany: Nie 18:42, 04 Mar 2012 Temat postu:

Wilk przyszedł nad jezioro z nudów. Dawno w krainie nie był, więc chciał trochę pozwiedzać.
Przywitał się z wilkami, które tu były i usiadł nad brzegiem jeziora. Woda była czysta... Idealnie czysta.
Outcastowi chciało się pić.
Napił się więc z jeziora.

Matthew · Wysłany: Wto 18:57, 20 Mar 2012 Temat postu:

Mattuś wreszcie zauważył, że chyba przeszkadza obu wilkom swą obecnością. No tak. Czas się zbierać.
- Będę musiał już iść. Cześć! - oznajmił wesoło jak na szczeniaka przystało i... poszedł.

z.t.