Mroczne jezioro

Volire

Przyszłam tu krokiem pełnym gracji. Miejsce nienajlepsze, ale można posiedzieć i pomyśleć. Zauważyłam Dasty, delikatnie się uśmiechnęłam i podeszłam do niej.
- Cześć Dasty - przywitałam się.
Za mną przybiegła ruda wiewiórka. Oczywiście mój cień - Shanti. Usiadła na moim karku patrząc na wszystko i wszystkich.

Dante · Gość

Popatrzył na ojca. - Ale to nie we wszystkim usprawiedliwia. Dlaczego mama uważa, że John jest lepszy ode mnie? - spytał. - Przecież to, ze urodził się pierwszy nic nie znaczy...

Dasty

- Witaj - odrzekła posępnie i ściskając właśnie w łapie jakiś kamień skruszyła go całkowicie. Zacisnęła kły uważając by nikomu nic nie zrobić.
- Skąd taka pewność, że to on był pierwszy...znakowała was czy co. - kiwała łbem.

Centino

Witaj-przywitał wilczycę - Tego nie wiem ale myślę ze to nie twoja matka tak myśli tylko ty nie chowaj się w cieniu wyjdź i pokaż że możesz zdziałać więcej niż John - uśmiechnął się nikle do syna

Dasty

Westchnęła i wstając spojrzała na wilki. Miała na dziś dość takich wrażeń ruszyła biegiem i zniknęła z tego miejsca.

Dante · Gość

Pokręcił łebkiem przecząco. Ojciec po części miał rację. John był większy, silniejszy... trochę przerażał Dantego. - Ale ona cały czas na Johna zwraca większą uwagę - powiedział.

Centino

Ona stara cię kochać równie mocno ale ty jej tego nie dajesz,uciekasz od niej a ona nie ma do ciebie sił aby ciągle ganiać za tobą dlatego skupia uwagę na Johnie - wytłumaczył spokojnie synowi

Dante · Gość

- Jasne... - burknął i spojrzał na ojca, dodając. - Ale zanim uciekłem, gdy byliśmy jeszcze w jej jaskini, w ogóle nie zwracała na mnie uwagi. ciągle tylko John i John...

Centino

Być może dlatego że martwiła się że nie wstanie a gdy wstał cieszyła się bardzo a teraz wracamy do domu mamy nie ma w jaskini - mruknął i wziął wilczka na plecy - chyba że chcesz to mogę cię jeszcze gdzieś zabrać

Volire

Spojrzałam za siostrą i także, truchtem wybiegłam z tego miejsca, rozmyślając.

Dante · Gość

- Nie chcę do domu - burknął, myśląc przez chwilę o kolejnej ucieczce. Jednak zrezygnował. - Chodźmy jeszcze gdzieś.

Centino

Dobrze - ruszył wolnym krokiem po chwili już ich nie było

//Do białej plaży

Arya.

Przybyła wolnym krokiem nad mroczne jezioro, po czym zagłębiła się w swych myślach. Patrzyła swymi jasnofioletowymi ślepiami na wszystko, co jej wzrok napotkał.

Petra

Kilkanaście minut później nad jezioro przybiegła jej siostra - Petra. Nigdy nie zachowywała się zbyt poważnie. Zakłóciła rozmyślania siostry, wskakując jej na plecy i przewracając. Dopiero chwilę później opanowała się, mając przed oczami widok niezwykłego jeziora.

Arya.

Spokojna i jak zawsze opanowana Arya zagłębiła się w swych myślach. Nagle na swoim grzbiecie poczuła czyjś ciężar, a do jej nosa dotarł od zawsze znany zapach. - Petra! - krzyknęła do siostry, która była jej zupełnym przeciwieństwem.

Petra

-Haha! Zaskoczyłam Cię, zaskoczyłam Cię! - odrzekła skacząc dookoła siostry z nieukrywaną radością. Dopiero po chwili jakby się uspokoiła i usiadła obok niej nad brzegiem jeziora.

Arya.

- Tak mała, zaskoczyłaś mnie - odrzekła, po czym uśmiechnęła się do siostry. Złapała ją za łapę - Gonisz! - dodała i uciekła przed siebie.

Petra

Przez chwilę usiłowała za nią gonić, jednak z marnym skutkiem. Po kilkuset metrach położyła się na zimnej ziemi, zziajana i zmęczona.
-Poddaję się - krzyknęła do siostry. Po chwili wstała i zaczęła pić czystą wodę z jeziora.

Arya.

- Oj mała. Widzę, że muszę Cię podszkolić - stwierdziła przybiegając do siostry. Usiadła obok niej i również skosztowała wody, by ugasić swoje pragnienie.

Petra

- Podszkolić? No w sumie... może kiedyś... - odrzekła beztrosko. - Mamy przecież sporo czasu. Ładnie tutaj, nie?
Wskoczyła do wody, leniwie przepływając na środek jeziora.