Mroczne jezioro

Yumi

-Kurcze... Coś mi w niej nie pasuje... Tylko, że nie wiem co. - Pomyślała na głos. Wilczyca kogoś jej przypominała...
"Tak! Tą z JEGO obstawy... Ale to nie może być ona... Nie wyglądałaby tak . . . młodo." Pomyślała.
-A własnie... Ty byłeś na pewno dłużej w Nocy niż ja. - Zaczęła mówić.
-Jaki mają tam charakter wilki? Najczęściej... - Zapytała. Racja... należała do tej watahy. Ale nie znała wielu osób stamtąd.

Akita

Machała energiczne choć wolno ogonem, ot tak z nudów. Wbiła pazury w ziemię.
Oblizała pysk z krwi zwierzęcia upolowanego wcześniej, biedny zając umarł w takich męczarniach. [xD]

Yumi

Znudzona ignorancją wilczycy spojrzała na Daleka.
-To co robimy? - Zapytała rozglądając się dookoła.
Albo jej się wydawało, albo mgła trochę opadła. Może dlatego, że już niedługo słońce miało zachodzić. Nie wiedziała. Ale widoczność była wiele razy lepsza. ^^

Hari

- Może byłem tam dłużej, ale znałem tylko kilka osób. - Wzruszył ramionami. - Możemy ją ignorować - odpowiedział na zadane pytanie, ostentacyjnie odwracając łeb ku falującej tafli jeziora.

Yumi

-Aha... Rozumiem. - Powiedziała.
-A możemy, możemy. - Odrzekła przyjacielowi. Położyła się na trawie, kładąc łeb na łapach. Zamknęła na chwilę oczy i wsłuchiwała się w otoczenie... W wiatr tańczący w trawie, falującą lekko wodę, co jakiś czas przelatujące ptaki i ich śpiew.

Hari

Uśmiechnął się ciepło do Yumi, choć ta tego gestu teraz nie widziała. Położył się obok niej, bacznie obserwując otoczenie. Jednak jakimś dziwnym trafem wzrok zawsze wędrował ku niej, obserwując sylwetkę, wyraz pyska, nawet drganie uszu.

Yumi

Czuła na sobie czyiś wzrok, otworzyła oczy i spojrzała swoimi bordowymi oczami na obserwującego xdd
Uśmiechnęła się do niego ciepło... Po czym znowu położyła głowę na łapach. I patrzała na wodę...
-Wiesz co... - Powiedziała cicho.
-Dziwna jest atmosfera tego miejsca... Ale fajnie tu jest. - Przyznała nadal szepcząc.

Akita

Tak, Akita chyba przez długi czas pozostanie w tej samej pozycji. Cisza, nie licząc szepcących do siebie "przyjaciół", spokój i ta mhroczna pora dnia. Idealnie !

Hari

- Mhm - mruknął tylko wilk, kładąc łeb na łapach i przymykając powieki. Dzień był nad wyraz męczący, ale nie żałował ani jednej rzeczy. Niczego nie zamieniłby na coś innego, w żadnym wypadku.

Yumi

Yumi same zamykały się oczy... Dzień był wyczerpujący... Chociaż spędzili go tu w tym jednym miejscu. To i tak się nim zmęczyła... Po chwili była już w jednym z najpiękniejszych miejsc. Nie na ziemi. Tylko u niej... W jej podświadomości. W miejscu, które sama tworzy i, w którym sama decyduje co się będzie działo

Hari

Uchylił jedną powiekę, potem ostrożnie drugą. Ostre światło nie zaatakowało ślepi, gdyż nadal otaczała ich mgła - i choć rzadsza, nadal tu była. Zamrugał, podnosząc się na łapy i przeciągając mocno. Aż mu stawy strzyknęły! Spojrzał na śpiąca Yumi z uśmiechem, a potem rozejrzał się.
Ruszył wzdłuż brzegu, wypatrując zwierzyny. Nic jednak nie znalazł. Dopiero po dłuższym czasie zaobserwował jakiś ruch. To zając pił wodę, stulając długie uszy. Basior ruszył ku niemu bezszelestnym krokiem, zatoczył łuk, aby iść pod wiatr i wreszcie skoczył. Zatopił kły w karku zwierzęcia, które pisnęło, szarpnęło się spazmatycznie i znieruchomiało w końcu. Zadowolony Dalek odwrócił się i truchtem wrócił do wilczycy. Usiadł, czekając, aż ta się obudzi.

Yumi

Yumi zaczęła niuchać i kręcić nosem. (xdd) Ziewnęła i otworzyła oczy. Zamrugała nimi parę razy, aby odzyskać ostrość obrazu i zobaczyć gdzie się znajduje... Wyciągnęła się, aby wyprostować kości, które strzeliły. Zrobiła ze zdziwienia duże oczy... Rozejrzała się dookoła siebie i jej wzrok padł na Daleka. Spojrzała na zdobycz wilka...
-Dzień dobry. - Rzekła jeszcze śpiącymi oczami, które "obudził" lekki, przyjemny wiaterek.
-Wiedzę, że jesteś rannym ptaszkiem. - Powiedziała znowu ziewając. Potem odwróciła wzrok i spojrzała na ciemną sylwetkę tej samej wilczycy co wcześniej.
-Jeszcze tu jest? - Szepnęła zdziwiona. Jak poszła spać - siedzi. Jak się budzi - siedzi. No o co 5? oO Jej lekko zdezorientowany wzrok znowu zwrócił ku Dalekowi.
-Czyli rozumiem, że ja najdłużej spałam... - Powiedziała zawiedziona na sobie. xd

Hari

Położył zdobycz przed Yumi i oblizał pobrudzone posoką kły nim powiedział:
- Często wcześnie wstaję. - Spojrzał w kierunku nieznajomej wilczycy, która irytowała jego towarzyszkę samą obecnością. - Nie przejmuj się nią, tylko jedz - zwrócił się do wadery, podsuwając jej bliżej królika. Uśmiechnął się zadowolony z siebie i sprezentowania jej śniadania.

Yumi

-No dobra. Dziękuję i smacznego. - Powiedziała radośnie uśmiechając sie i pochyliła się nad królikiem. Zębami wyrwała kawałek mięsa i powoli jadła. Co jakiś czas przypatrując się Dalekowi. Wiedziała jak wygląda i spokojnie mogłaby go opisać z pamięci. Ale jednak i tak cały czas badała jego wygląd, ruchy, zachowanie...

Hari

Zastrzygł uszami, przypatrując się waderze. Jednak dopadło go pragnienie, więc podszedł bliżej do jeziora, nachylił się i napił krystalicznie czystej wody. Była chłodna i orzeźwiająca, doskonała do ugaszenia pragnienia.
- Zostajemy tutaj czy gdzieś idziemy? - zapytał, otrzepawszy futro i usiadłszy przy krawędzi lustrzanej tafli.

Yumi

-Sądzę, że możemy gdzieś pójść - Przyznała.
-Tylko gdzie? Na jakąś polanę czy coś? - Zapytała siadając. Jeszcze raz się rozejrzała. W tym miejscu było ciemno, ale przez mgłę, która znowu unosiła się aż po ich głowy.

Hari

- Polana może być - powiedział entuzjastycznie, machając ogonem w prawo i lewo. Podniósł się, zakręcił w miejscu, spojrzał w różne strony, zastrzygł uchem, zmarszczył nos i wreszcie klapnął z powrotem.
- Pójdziesz przodem? Nie wiem, gdzie to jest - przyznał się z uśmiechem, czochrając własne futro na głowie łapą.

Yumi

-No dobrze. - Powiedziała z wysoko uniesioną głową i zadowoloną miną.
-No to chodź za mną... - Yumi wstała i powoli zaczęła iść w pewnym kierunku. Wolno stawiała kroki nasłuchując czy Dalek idzie za nią. Po chwili zniknęła gdzieś w mgle, a potem pomiędzy drzewami.

Hari

Zaraz ruszył na waderą, wsłuchując się w stawiane przez nią kroki, aby czasem się nie zgubić. W tej mgle dużo widać nie było, więc musiał polegać bardziej na pozostałych zmysłach. Wkrótce potem wilka już tutaj nie było.

Salome

Przypełzła na miejsce. To pierwszy taki zakątek jaki spotkała w tej krainie. Była dośc nieśmiała i cicha, nie miała odwagi nawet spojżeć na inn wilki. Nikt nie mówi, że nie była rozsądna... Była samodzielna, w końcu dorastała w samotności. Podeszła do wody i spojrzała na swoje odbicie:
-Ja sama...-wyszeptała.