Przezroczyste jezioro

Lore

Lekko oczołomiony cały czas przyglądałem się twarzy Hekate: CZy ty nie odpowiesz mi; Cześć.

Luan

Trochę się przestraszyłem,podszedłem bliżej wadery,spojrzałem jej w oczy i powiedziałem.
-Ale ty masz oczy....-.

Idalia

- Przepraszam, nie usłyszałam jak przyszedłeś. W takim razie cześć, nieznajomy - odpowiedziała wilkowi.

Lore

Możesz mówić mi po prostu Lore...- powiedziałem oswajając się z widokiem.

Idalia

- Aha... moje imię chyba już znasz, prawda? - spytała. Przez chwilę zastanawiała się skąd, nie wiedziała jak długo wilk był nad jeziorem i podsłuchiwał jej rozmowę ze szczeniakiem.

Luan

-Hekate,czy ty nie widzisz???-.spytałem i popatrzyłem na nią.

Idalia

- Myślę, że widać to na tyle dobrze, że nie trzeba zadawać takiego pytania - zwróciła się do szczeniaka, łagodnym tonem.

Luan

-Przykro mi....-.odparł i spojrzał na trawę.

Idalia

Powstrzymała się od śmiechu. - Współczucie. Wszędzie gdzie się nie zjawię, spotykam współczucie - powiedziała do szczeniaka i uśmiechnęła się do niego lekko. - A ja go nie potrzebuję. Nie jest mi źle, do wszystkiego można się przyzwyczaić.

Luan

Zaśmiałem się,spojrzałem na nią znów,po chwili powiedziałem.
-Ja bym tak bez patrzenia nie umiał....-.odparłem i zaśmiałem się.

Idalia

- Wiesz co? Ja też na początku nie potrafiłam. Zupełnie sobie nie radziłam - odpowiedziała. - Ale na szczęście to wszystko jest kwestią przyzwyczajenia i wyćwiczenia niektórych czynności.

Luan

-Masz rację Hekate...-.odparłem i uśmiechnąłem się.

Idalia

- A tak swoja drogą to dlaczego jesteś tu sam? - zapytała. - Mama puściła Cię samego? - dobrze pamiętała Rasta. Na jego przykładzie mogła wywnioskować, że Vitani nie sprawuje się zbyt dobrze w roli matki.

Luan

-Emmm,mama o tym wie,pozwoliłam mi,zrobiło się już póżno muszę wracać do mamy,bywaj Hekate...-.odparłem i pobiegłem do legowiska.

Idalia

Odwróciła się do brzegu wody i położyła, wyciągając przed siebie przednie łapy tak, że ich czubki dotykały delikatnie tafli wody.

Blizna

Na horyzoncie pojawił się duży, wychodzony basior. Chodź miał tylko rok był już nadzwyczaj duży, nawet większy niż przeciętny willk. Zamachał ogonem, spoglądając na swoje wystając żebra. Oblizał kły, okaleczonym jęzorem. Wkońcu były ostre, a on miał w zwyczaju je oblizywać.

Idalia

Usłyszawszy czyjeś kroki, odwróciła gwałtownie łeb w stronę przybyłego. Węszyła przez chwilę zawzięcie by wyczuć jego zapach. Woń basiora nie była jej znana zbyt dobrze, ale na pewno nie była też całkowicie obca. Jednak Hekate nie wiedziała do kogo ten zapach należy, nie pamiętała.

Blizna

Zwolnił biegu, przy waderze. - Witaj. - powiedział, swym chrapliwym głosem. Zamachał ogonem, patrząc na okolicę. Mgła. Ach, bardzo lubił takie miejsca.

Idalia

O ile zapach wydał jej się znajomy, głosu nie poznała. Chrapliwy, nieprzyjemny ton. - Czy my się znamy? - spytała. Żaden normalny wilk nie mówił "witaj" do nieznajomych..

Blizna

Tak. - uśmiechnął się krzywo, siadając na zadzie. - Pamiętasz małego, szczeniaka który spał wtulony w twoją sierść? Który opierał się śmiesznie o twoją łapę? - powiedział, poruszając uchem.