Złote Jezioro

Lea

Lea świetnie się bawiła, lecąc. Sama od kiedy pamięta marzyła o skrzydłach. Koniecznie musi zapytać Carly, skąd ta je ma. A potem samej odwiedzić to miejsce. Tyle wilków w Krainie ma skrzydła... Może i jej się uda? To byłoby wspaniałe!
Zapiszczała głośno, gdy nagle lot zmienił się w spadanie. To już było mniej wspaniałe...
Zaraz jednak na jej kufę powrócił uśmiech, bowiem znalazła się na grzbiecie Carly. Czy nie była dla znajomej zbytnim obciążeniem?
Spojrzała w dół. Upadek nie byłby miły...

Carly

Wilczyca, po latach treningów, wypraw, zarządzania watahą i polowaniach, a także szpiegowania na zlecenie, była nieźle wytrzymała. Takie coś, jak delikatnej postury Lea, nie miało dla niej żadnej znaczącej wagi - o to nie musiała się martwić. Wyszczerzyła kły, co prawda, sztuczne, ale nikt nie musiał wiedzieć, w radosnym uśmiechu, po czym zniżyła lot nisko nad taflę, dotykając jej łapami. Wiatr, choć mroźny i nieprzyjemny, miło fachlował dogłębnie każdy zakamarek między ciemnym włosiem. - To lecimy - zakomenderowała, widząc, że ta nie rzuca się ani nie sprzeciwia, co znaczący pokrzyżowałoby plany Bety. Dla zgrywy zanurkowała krótko pod taflę, jednak nieznacząco, mocząc tylko swoje i koleżanki podbrzusze. Roześmiała się zaraz po tym, uderzyła mocno skrzydłami i wzbiła się na odpowiednią wysokość, by polecieć ku lasom.

zt. x2 > Las Dębowy