Zwykłe jezioro

KokuRai

Koku spojrzała za siebie, ponieważ wyczuła Mattiego. Samica zauważyła go, a następnie położyła głowę na ziemi. Nie mówiła nic. Nie chciała. Z jej oczy zaczęły kapać małe kropelki. Czyżby ona płakała? Wadera nie ruszała się. Nic nie robiła, tylko leżała.

Veli-Matti Onni

Veli-Matti podszedł do wilczycy i usiadł obok niej. Polubił KokuRai, więc jej łzy nie mogły być mu obojętne. Pochylił łeb nad wilczycą, wciąż jej się przyglądając. Czekał na kolejny jej ruch. Gdy był tak schylony, długa grzywka przesunęła się, odsłaniając jego zazwyczaj szczelnie zakryte prawe oko - pozbawione złocistej barwy i oszpecone grubą szramą przebiegającą przez sam jego środek.

KokuRai

Koku spojrzała do góry, a następnie znów na ziemię. Nie odzywała się, a zauważyła oko samca. Samica wstała ostrożnie tak, żeby nie walnąć głową w Mattiego. - Ładne masz oczy - powiedziała siedząc na przeciwko i patrząc na niego. Wyglądała tak jakby teraz cała radość wyparowała. Wadera spuściła głowę nie patrząc na niego.

Veli-Matti Onni

- Nie zmieniaj tematu - powiedział, wciąż przyglądając się wilczycy. Dodał, gdy ta spuściła wzrok po raz kolejny. - Coś jest nie w porządku, a ja chciałbym dowiedzieć się, co to takiego. Czy to ja zachowałem się źle, uraziłem cię w jakiś sposób? Powiedz mi.

KokuRai

Koku spojrzała na samca, a grzywa zasłaniała jej zasmucone oczy. - Ja.. - gdy chciała powiedzieć to po prostu nie umiała. Samica zacisnęła pięści i wydusiła z siebie tylko głęboki wdech. - Jestem głupia... Jestem głupia... Jestem głupia - powtarzała to w kółko, a następnie spojrzała w jego oko. - Lubię z tobą rozmawiać, lubię z tobą przebywać. Ja się w tobie zakochałam... Wiem jestem głupia, ponieważ ty na pewno kogoś masz! - krzyknęła, a następnie wbiegła do jeziora i przepłynęła je, a potem uciekła za drzewo i położyła się. Wydusiła to z siebie, jednak nie wiedziała co on na to. Nie chciała, żeby wszystko zostało stracone i żeby on ją znienawidził. Koku musiała się z tym pogodzić że ten samiec na pewno już kogoś ma.

Veli-Matti Onni

Spodziewał się wszystkiego, ale nie takiego wyznania. Polubił KokuRai. Miała radosną osobowość, była nad wyraz sympatyczna i miło spędzał z nią czas, lecz tylko tyle. Nie czuł do niej nic więcej niż zwykłą koleżeńską sympatię. Ruszył za nią. Nie zamierzał się moczyć, więc obszedł jezioro dookoła. Nim dotarł w ten sposób do wilczycy, minęło trochę czasu, gdyż jezioro miało spore gabaryty.
- Owszem. Nie jestem sam - odpowiedział tonem spokojnym i łagodnym. - Nie odwzajemniam twojego uczucia, cóż... serce nie sługa. Lecz zawsze będę cię lubił, pamiętaj o tym.

KokuRai

Koku usiadła i spojrzała zapłakana na samca. - Ja zawszę miałam pecha do miłości - powiedziała patrząc na Mattiego. Samica znów musiała spróbować się odkochać. Spojrzała ziemię, jednak wadera nie uśmiechała się. Chyba znów musi upłynąć jakiś czas zanim się uśmiechnie i zapomni o miłości. Samica wyciągnęła piękne [link widoczny dla zalogowanych] i dała do samcowi. - Robiłam go długo, więc proszę chociaż go przyjmij - powiedziała.

//Kliknij na słowo naszyjnik//

Veli-Matti Onni

Pochwycił w łapę naszyjnik, lecz uczynił to niechętnie. Nie był pewien, czy powinien przyjmować od KokuRai ten prezent. Przeniósł wzrok z pięknej ozdoby na wilczycę, patrząc w jej niebieskie oczy.
- Nie ustawaj w poszukiwaniach. Ten jedyny na pewno już na ciebie czeka - powiedział. Niestety dla wilczycy, nie był to Veli.

KokuRai

Koku spojrzała na Mattiego i pomyślała. No tak, lecz ją nikt nigdy nie pokocha. Samica nie uśmiechała się, ponieważ jej dusza nie miała z czego się śmiać i uśmiechać, nie miała z czego być szczęśliwa. Grzywa opadał na jej niebieskie oczy.

Veli-Matti Onni

- Rozumiem, co teraz czujesz, co sobie myślisz... też kiedyś zostałem odrzucony. Była to inna sytuacja, lecz doskonale wiem, co odrzucenie oznacza, jakim straszliwym ciosem wprost w serce jest. Lecz ta rana się goi, powolnie i z mozołem, ale się zabliźnia - powiedział. Zapewne Dla KokuRai to, co Veli-Matti teraz mówił brzmiało jak puste słowa, lecz kryła się w nich prawda.

KokuRai

Koku spojrzała na Mattiego i go słuchała. Rozumiała wszystko, lecz w jej oczach nadal było cierpienie. Nie wiedziała co ma uczynić. Tak rana się zagoi, ale do tego czasu... Czy znajdzie swoją drugą połowę? Samica patrzyła mu w oczy, kiedy mówił, a następnie przeniosła wzrok na swoje łapy, gdzie znajdowały się niebieskie skarpetki.

Veli-Matti Onni

Veli-Matti odwrócił wzrok od wilczycy. Jego połyskujące złocistą barwą oko skierowało spojrzenie na niebo, powolnie się ściemniające, skrywające wesoły błękit, by mogły wstąpić nań setki migoczących punkcików. Zamilkł w oczekiwaniu, aż KokuRai wreszcie przemówi. Czy rozumie go w pełni, nie odczuwa do niego żalu?

KokuRai

Koku nadal siedziała tak samo, a w jej oczach znajdowało się cierpienie. - Rozumiem cię - powiedziała cichym głosem. Jej ogon nie poruszał się, a jej oczy zabłysły. Koku nie wiedziała co uczynić. Mrok pomału zalewał to miejsce.

//Muszę kończyć siora mnie ściepuje. Będę potem//

Veli-Matti Onni

Veli-Matti podniósł się powoli do pozycji stojącej. Co powinien teraz uczynić? Odejść, pozostawiając KokuRai samą, by mogła ochłonąć, nie narzucając jej dłużej swego towarzystwa? Sądził, że to najlepsze rozwiązanie, lecz nie oddalił się. Wciąż patrzył na waderę, czekał na jakiś jej ruch, gest.

KokuRai

Koku podniosła wzrok na Mattiego, a jej oczy były zapłakane. - Tego wiata jest pół świata - powiedziała patrząc na samca. Wytarła łzy, a następnie spojrzała w niebo. - Muszę się z tym pogodzić - rzekła. Zamachała ogonem. Czyżby jej dusza miała się z czego cieszyć? Nie. Jeszcze nie.

Veli-Matti Onni

Maił odejść, lecz łzy KokuRai zatrzymały go przy wilczycy. Veli-Matti Onni zwykle nie przywiązywał wagi do tego, co czują inne wilki, lecz cierpieniem tej wadery się przejął. Być może dlatego, że on również doświadczył miłości i dobrze ją rozumiał? Pewnie tak.

KokuRai

Koku spojrzał na Mattiego, a następnie w niebo. - Cieszę się że jesteś szczęśliwy - powiedziała uśmiechając się delikatnie. - Ja nie chcę być smutna i nie chcę cierpieć - rzekła patrząc na samca. - Jak chcesz odejść to proszę bardzo - powiedziała spuszczając głowę.

Veli-Matti Onni

- Na pewno mogę zostawić cię samą? - zapytał, patrząc na KokuRai z nie mniejszą uwagą niż wcześniej. Wyglądała, jakby humor bardzo nieznacznie jej się poprawił, lecz przecież nie mógł mieć takiej pewności.

KokuRai

Koku spojrzała na samca, a następnie uśmiechnęła się. - Tak. Oczywiście jak chcesz - powiedziała, jednak sztuczny uśmiech nie utrzymał się na długo. Spuściła głowę co teraz często robiła. Jej niebieskie oczy nie lśniły, a już te nieudane miłości doprowadzały ją do szaleństwa.

Veli-Matti Onni

Pokręcił łbem z niezadowoleniem.
- Kiepsko udajesz - stwierdził. Przez chwilę jeszcze KokuRai obserwował wzrokiem, żeby dopowiedzieć. - Powinnaś jak najszybciej o mnie zapomnieć. A na pewno łatwiej ci będzie tego dokonać, kiedy przestanę przytłaczać cię swoim towarzystwem.
Po tych słowach odwrócił się i odszedł, raz jeszcze oglądając się krótko na wilczycę.

zt