Polana pełna kwiatów!!!

Charlie

Popatrzyła na niego z filozoficznym wyrazem na pyszczku. U tak małej istotki mogło to wyglądać śmiesznie
- Może masz rację - odrzekła spokojnie wciąż się zastanawiając - W takim razie będziesz się tak tułać, aż nie znajdziesz legowiska? - zapytała patrząc na wilka.

Dante · Gość

- Nie. Najpierw odnajdę legowisko mojej matki. Być może jest tam i będzie chętna przyjąć mnie z powrotem - odpowiedział. W rzeczywistości nie miał najmniejszej chęci na spotkanie z matką, jednak to było jedyne rozsądne rozwiązanie.

Charlie

- Dlaczego tak mówisz? Na pewno czeka na ciebie i bardzo się martwi - odpowiedziała nie spuszczając z niego wzroku.

Dante · Gość

Teraz nie mógł powstrzymać śmiechu. - Ty jej nie znasz! - odpowiedział. - Ja zawsze byłem dla niej zbędnym balastem. Tylko ojciec się mną interesował. Ale on często znikał z krainy...

Charlie

Zdziwienie i niezrozumienie przejęło kontrolę nad wyrazem jej pyszczka
- Zbędnym balastem? - wybełkotała patrząc na ziemię
- Przecież jesteś jej synem. Ona cię na pewno bardzo kocha - dodała przenosząc na niego wzrok.

Dante · Gość

- Nigdy się mną nie interesowała. Pozostawiła mnie samemu sobie, a całą uwagę poświęciła mojemu bratu. Oczywiście... ukochany synek. Większy, silniejszy, śmielszy... lepszy ode mnie pod każdym względem - powiedział, patrząc tępo w dal. Wreszcie wyrzucił z siebie to, co dręczyło go od tak dawna.

Charlie

Na jej pyszczku pojawił się poważny wyraz. Westchnęła głęboko i podeszła do niego. Poklepała go po barkach i powiedziała
- Założę się, że z nim nie rozmawiałoby mi się tak dobrze jak z tobą. Nie znam go, nie widziałam. Może i natura obdarzyła go wyglądem zewnętrznym, ale za to ty masz piękniejszą duszę.

Dante · Gość

W to akurat nie wątpił. Co prawda od dawna nie widział Johna, jednak dokładnie pamiętał obraz brata sprzed tygodni - zadufany w sobie, rozpieszczony i dokuczliwy. - Cóż mi po duszy, skoro nie mam gdzie mieszkać? Matka nawet nie zauważyła mojego zniknięcia. Gdyby było inaczej, na pewno by mnie znalazła, albo przynajmniej próbowałaby. Wiedziałbym o tym.

Charlie

- Wnętrze jest ważniejsze - odrzekła stanowczo - Los nigdy nikogo nie przysłania swoim cieniem na wieczność. Prędzej czy później, uśmiechnie się do ciebie - powiedziała spokojnie - Znam jedno ciche miejsce - dodała zastanawiając się.

Dante · Gość

Popatrzył na Charlie uważnie. Zaskoczył go jej słowa. Dotarło do niego, że ta młoda wilczyca, z którą ma do czynienia, jest wyjątkowo inteligentna. Uśmiechnął się lekko, lecz nic nie odpowiedział.

Charlie

- Można powiedzieć, że lubię chadzać własnymi ścieżkami - rzekła po chwili namysłu - Gdy opuszczałam rodzinne legowisko udając się na zwiedzanie krainy, odkryłam pewne, ciche miejsce. Kilka wielkich głazów przykrytych dużymi liśćmi - powiedziała przypominając sobie tę okolicę - Mogę cię tam zaprowadzić. Niebezpieczne byłby, gdybyś całą noc tułał się po krainie - dodała przenosząc na niego wzrok.

Dante · Gość

- Tułałem się już tak długo w dużo niebezpieczniejszych od tej krainy miejscach, że jedna noc więcej spędzona pod gołym niebem nie sprawi mi różnicy - odpowiedział, lecz wstał z pewnym ociąganiem. - Ale w sumie to miło by było przespać się w jakimś miejscu, w którym nie zbudzi mnie deszcz.

Charlie

Nikle się uśmiechnęła - Mądra decyzja - rzekła wciąż patrząc na wilka. Rozejrzała się po okolicy, by przypomnieć sobie drogę do owego miejsca - Jak jest poza tą krainą? - zapytała nagle, gdyż nie dawało jej to spokoju.

Dante · Gość

- Niebezpiecznie - odpowiedział po chwili namysłu. - Dużo bardziej niebezpiecznie niż w tej krainie. Na każdym kroku czyhają na ciebie zasadzki i drapieżne zwierzęta, które nie zważają na twój wiek, rasę ani pochodzenie. Nie można nikomu ufać, bo każdy liczy tylko na siebie... to tak pokrótce.

Charlie

Wysłuchiwała jego opowieści o innym świecie. Już teraz czuła, że pewnego dnia nie wytrzyma i będzie musiała przekroczyć granicę krainy. Była żądna przygód. Uśmiechnęła się delikatnie - Chodźmy więc - rzekła wreszcie, spokojnie wstając.

/Wataha Ognia - Pałacyk Diabełka. Już napisałam.

Dante · Gość

Ostatni oraz obrzucił polanę uważnym spojrzeniem, by zapamiętać to piękne miejsce. - Nie radzę ci zaglądać na obce tereny. Ja to, że przeżyłem zawdzięczam ogromnemu szczęściu.
Ruszył za wilczycą.

Luna

Luna znowu przyszła na łąkę. Lubiła to miejsce. Zazwyczaj kręciło się tu wiele wilków którzy często chętnie rozmawiali. Teraz nie było tu nikogo. Połozyła się więc zwinięta i postanowiła poczekać. A może ktoś przyjdzie? Przez ten czas oddała się marzeniom.

Anokhi

Przyszła powoli,patrząc przed siebie. Po chwili zawołała:"Jak tu pięknie!"
Rozejrzała się i usiadła.

Luna

-Cześć. Miło Cie widzieć- odwróciła głowę do nowo przybyłej. Miała rację, ze ktoś się tu zjawi.
-Łąka zawsze jest piękna, nawet zimą.

Anokhi

-Mnie również miło Cię zobaczyc-rozgląda się dalej.Po chwili spojrzała na Lunę.
-W ogóle miło mi Cię poznac.-Uśmiechnęła się.