Śnieżna dolina...

Lea

- Dobrze, panie... to znaczy Rav. A ty możesz na mnie mówić Lea, albo Super Wilczyca Ratująca Świat W Zamian Za Cukierki. Chociaż niewiele osób tak na mnie mówi... - rzekła mała

Hatsune

- Myślisz, że damy sobie radę? - zapytała cicho partnera ze smutkiem. Zawsze myślała, że potrafi wiele rzeczy, lecz maluchy ją rozbrajały. Położyła łeb na ziemi otwierając swe ślepia. Westchnęła cicho oczekując odpowiedzi partnera..

Krillan

Ni stąd , ni zowąd wpadł między wilki z wielki 'Aghrrrr'. Po czym dumny ze swojego straszliwego żartu zaczął się naśmiewać w głos. Padł na grzbiet i chwycił się łapami za brzuch, tylnymi wymachując w powietrzu. Zmrużył ślepia z zadowolenia. Jakże uwielbiał przeszkadzać innym..

Lea

- Arrrr! - odpowiedziała do nowego wilczka - Jestem Lea! A ty? - zapytała, po czym dodała śmiertelnie poważnie: Lubisz cukierki?

Hatsune

Miku leżała spokojnie na trawie wzdychając raz po raz. Zmrużyła oczy otulając tylną, prawą łapę ogonem. Usłyszała nadchodzącego przybysza, lecz czując młody zapach nie przejmowała się jego obecnością. Lea znalazła kompana do zabaw i to było dla niej lepiej..

Krillan

Z pode łba zmierzył bacznie innego szczeniaka. Mina jego zrobiła się poważna, azarazem grymaśna. Machnał ogonem ostatni raz po czym gwałtownie ułożył się do siadu. Nastawił w górę uszy i spojrzał na wilczycę jeszcze raz. Pokręcił nosem.
-Krillan.. Wiesz? - zaczął, a w jego oczach zatliły się małe paciorki.
-Kiedyś będę wielkim czarnym wielkiem.. I bede taki, o taki wieeeelki.. - zaczał żwawo opowiadać, nawet nie spytany o cokolwiek z tym związanego. Pokazywał swą przyszłą muskularność łapami, wirował nimi w powietrzu chcąc ukazać nowej koleżance swoje wyobrażenie.
-Wtedy wszyscy w tej krainie będą się nie bać! - dodał na koniec pomiędzy kilkoma słowami jakoś mało rozpoznawalnymi. Nie zwykle dumny z siebie wypiął pierś w przód. Po jakimś czasie doszło do jego zwolnionego myslenia pytanie małej.
-Cukierki? Co to cukierki? - dodał unosząc brew pytająco, z wielkim zainteresowaniem.

Lea

Lea zrobiła ogromne ze zdziwienia oczy.
- Ty nie wiesz co to są cukierki??? Jak chcesz być taki wieelki - powtórzyła gest wilczka - skoro nie wiesz co to są cukierki? Oj oj oj... niedobrze... - to mówiąc wróciła do Ravena i Miku. Ziewnęła i położyła się tak, że jej główka spoczywała przy ciepłej sierści waderki i po chwili już spała.

Krillan

Szczeniak jednak nie miał amiaru dac za wygraną co do zdobywania wiedzy. Wyskoczył w górę jak oparzony po czym natychmiast podbiegł do małej. Wpadł na nią jak próbowała ułożyć się spać. Przeturlał się po jej ciele, a potem ułożył łeb na przeciwko jej pyszczka. Wielkimi oczami spojrzał na jej zamknięte ślepka. Delikatnie pacnął ją łapą w nos.
-Co to są cukierki? - szepnął cichutko z lekko ochrypniętym głosem i wielkim zafascynowaniem, które wyglądało poważnie.

Hatsune

Miku trąciła nosem Leę i polizała ją po nosie. Ta słodka istotką oczarowała waderę, więc ją otuliła swym ciałem i przymknęła oczy. Nie chciała nic mówić. Zachowanie wilka było dziwne, lecz dziecięce i urocze..

Lea

Lea ziewnęła gdy usłyszała głos wilczka. 'Co to są cukierki?' Też pytanie. Jak można nie wiedzieć takich rzeczy.
- Cukierki to najlepsza rzecz do jedzenia na świecie - powiedziała zaspanym głosem - dzięki nim jesteś szczęśliwy, silny i mądry... - rzekła po czym ponownie zamknęła oczy i spróbowała zasnąć.

Krillan

-Ej, ej.. - szepnał ponownie wpatrując się w nią wielkimi oczyskami, które szkliły się od nadmiaru wrażeń. Pacnał ją znów łapą.. Był natrętny, lecz delikatny gdyż nie chciał zbyt zdenerwować Lei.
-A masz jakieś? Hym.. Do jedzenia? - nawał pytań, a jeszcze więcej myśli.

Hatsune

Miku westchnęła cicho i nie chcąc aby Lea się denerwowała sięgnęła ogonem do plecaka Ravena i wyciągnęła dwa cukierki. Włożyła je do łapy Krillana wciąż nie zmieniając pozycji leżenia..

Lea

Lea polubiła natrętnego wilczka, ale w tej chwili chciała tylko zasnąć. Wcisnęła się głębiej w sierść Miku. Przez moment myślała czy da radę zasnąć, w końcu ten dzień pełen był wrażeń, jednak po chwili już smacznie spała.

Krillan

Gdy tylko wadera chciała zbliżyc się do szcsnieaka ten odskoczył od niej jak od największego wroga robiąc podejrzliwą minę. Warknął ostrzegawczo. Jednak kiedy miła wadera podała a dwa cuksy, które na oczy widział pierwszy raz, uspokoił się i skinął jej tylko łbem bez słowa. Podszedł spokojnie, a uważnie i powąchał najpierw dziwny posiłek. Zawsze był ostrożny co do obcych. Zabrał cukierki deliatnym ruchem, ja gdyby nadal nie ufał dorosłej wilczycy.
-Dziękuje? - odparł z lekkim wahaniem, nie wiedział jak dokładnie ma się zachować. W końcu dumny z siebie usiadł obok wadery, która wydawała się być dla niego aż do nieba.

Hatsune

- Proszę bardzo.. - powiedziała cichym głosem aby nie obudzić małej Lei. Odwróciła powoli łeb w stronę szczeniaka aby go nie przestraszyć. Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. Słysząc odgłosy jakie wydawał i czując powiew wiatru gdy się poruszał sądziła, ze lubi zabawy. Jak na razie nie była chętna do biegania, lecz mogła każdego wilczka przytulić i pogłaskać na dobranoc..

Krillan

Usmiechnął się do drososłej zadziornie.
-A ty? Jak się ty nazywasz? - spytał plątając język w słowach. Po chwili już zagryzał cukierka razem z opakowaniem, którego nie zamierzał zdjąć. Nie miał pojęcia jak to ma się spożywać. Złotawy papierek utknął mu między malutkimi kłami, a sam smak czekoladowego cukierka zrobił się przez to jakiś dziwny. Zrobił grymaśną inę i zmrużył slepia z lekkim poirytowaniem.

Hatsune

- Jestem Hatsune Miku, a Ty.. - zaśmiała się widząc jak maluch wcina papierek Wyciągnęła łapę w jego stronę i dwoma "palcami" wyciągnęła złotko z jego paszczy. Pogłaskała go po łebku z uśmiechem.
- ..masz coś na zębach. - dokończyła swoją wypowiedź gniotąc i chowając papierek. Położyła znów łeb na przednich łapach przyglądając się Krillanowi.
- Smakuje? Drugi jest owocowy.

Krillan

Nawet się nie ruszył gdy wadera wyciągneła łapę w jego stronę. Nie zwracał już uwagi na ostrożność, gdyż uznał, że Miku nie jest groźna. Mlaskał jęzorem, szeroko otwierając paszczę. Nie do końca podobało mu się ciągnące coś w jego pyszczku, jednak smak był nieziemski.
-Mmmm.. - wydobyło się jedynie z jego paszczy po skonsumowaniu pierwszego cuksa.
-Owoocowy? A co to jest owoc? Owocowy? - zaczał dopytywać się dokładnie co to za słowo..

Hatsune

- Mhm.. Owoce to coś do jedzenia. Jest zdrowe, czasem słodkie, czasem kwaśne. Nieraz twarde, nieraz miękkie. - próbowała tłumaczyć gdy usłyszała spadającą kulę. Niedaleko. Podniosła uszy i zawołała do Krillana.
- Widzisz tamtą czerwoną kulkę? Jeżeli nie ma nigdzie dziur to ją przynieś. - wskazała pazurem na leżące na ziemi jabłko. Sama nie mogła się podnieść, więc poprosiła wilczka. Chciała aby zasmakował czegoś zdrowego, owocka..

Krillan

Uśmiechnał się z widocznymi iskierkami oczarowania w wielkich oczyskach. Z niesamowitym zaangażowaniem ruszył przed siebie w stronę nieznanego, czerwonego obiektu. Gwałtownie się przy nim zatrzymał i jak to on, ostrożny, najpierw obwąchał to 'coś'. Jednak nie wyczuł nic. Co było raczej dziwne. Delikatnie szturchnął jabłko łapą, jak to miał w zwyczaju szturchać inne rzeczy - wszystkie. Po sekundzie wgryzł się w owoc i szybko pobiegł do wadery. Rzucił jej pod łapy obiket z lekkim przerażeniem, jednak zatuszował go uśmieszkiem łobuziaka.