Jagodowy las

Jeanine

Mały biało zielony szczeniak, wbiegł do lasu. Było to pierwsze miejsce która Anawaa tutaj zobaczyła. Zaczęła biegać po lesie co chwili ślizgając się na rozdeptanych jagodach. Po chwili zauważyła innego szczeniaka i wilczyce. Zaczęła biec w ich stronę, kiedy już była całkiem blisko, Dup! Wywróciła się, tuż przed wilczycą.

Idalia

Gdy zobaczyła biegnące szczenię, westchnęła w duchu. Anawaa zachowywała się na tyle hałaśliwie, że pewnie kryjące się w zaroślach zające już dawno uciekły w popłochu, ratując się tym samym przed śmiercią z łapek Ginger. Kiedy mała wywróciła się przed Hekate, wadera wyciągnęła łapę i delikatnie mała podniosła.
- Wszystko w porządku? - zapytała.

Jeanine

- Nooo, wszystko dobrze! - powiedziała Anawaa i otrzepała się z jagódek - Dziękować! - dodała i się uśmiechnęła pokazując białe ząbki. - Ja jestem Anawaa. - powiedziała i dodatkowo przeciągnęła ostatnie A.

Idalia

Zaśmiała się cicho. Aż dziw brał, że po spotkaniu z tyloma jagodami futerko małej nie przybrało gdzieniegdzie fioletowej barwy.
- Anawaa mówisz... ładne imię. Ja nazywam się Hekate - przedstawiła się.

Jeanine

- Dziękuje, i miło mi! - powiedziała a jej pomarańczowy ogonek zaczął wesoło latać w tę i spowrotem - Lubisz jagódki? Ja lubie jagódki, są fajne tylko trochę farbują. - powiedziała w jednym ciągu bez przerwy, i jako zakończenie wepchnęła garść jagódek do buzi.

Idalia

Położyła się na brzuchu, żeby bardziej zrównać się wysokością z małą.
- Jagódki? Są smaczne - odrzekła. Przyglądała się małej, czekając tylko, aż jej pyszczek zacznie się robić fioletowy. Dodała. - Ale wiesz, ja raczej jestem stworzeniem mięsożernym.

Jeanine

Anawaa usiadła i wystawiła język który był teraz cały fioletowy - Ja... Ja różnie... - powiedziała i wrzuciła do pyszczka następne jagódki - Ja lubię ody dwa. - powiedziała i poprawiła trochę grzywkę która jej opadła na oczy.

Idalia

Pokiwała głową ze zrozumieniem i przywołała na pysk przyjazny uśmiech. No tak, szczeniaczki. Kochają słodkie owoce.
- A powiedz mi, Anawoo, czy jesteś w tym lesie sama? Nikt się tobą nie opiekuje? - spytała. Dziwne jej się wydawało, że ktoś pozwolił takiemu maluchowi iść samemu do lasu.

Jeanine

Ana podrapała się łapką po łebku - Yyy... Prawdę, mówiąc to nie wiem. - powiedziała i zaczęła zbierać następne jagódki - Mam chyba jakieś rodzeństwo, ale nie wiem. - dodała i zaczęła po kolei wrzucać jagódki do pyszczka

Hiretsuna Shinigami

Zobaczyłem małą-Cześć An!-krzyknołem do niej z uśmiechem.Poprawiłem kapelusz i usadowiłem się wygodnie.

Idalia

Już miała spytać, czy Anawaa nie boi się sama włóczyć po lesie, które przecież pełne jest dużo większych od niej i niebezpiecznych zwierząt, kiedy usłyszała wilczy głos. Odwróciła głowę w stronę, z której doszedł. No tak, zapomniała zupełnie o siedzącym na drzewie samcu. Widocznie to on opiekował się małą.

Jeanine

Anawaa uśmiechnęła się do Ravena - A to jest chyba mój brat... - powiedziała niepewnym głosem, wskazując go łapką. - A ty przyszłaś tutaj z nią - zapytała i pokazała łapką na Ginger.

Idalia

- Chyba? - zaśmiała się. Zaskoczyło ją, że mała nie wie, kto jest jej bratem. Przeniosła wzrok na Ginger, lecz zaraz wróciła spojrzeniem na swoją rozmówczynię. - Tak, tak. Przyszłam tu z Ginger.

Jeanine

- Tak, chyba... Mam coś z pamięcią... - powiedziała i puknęła się łapką w łebek - Ginger... Fajne imie - powiedziała i się znowu uśmiechnęła, pokazując białe ząbki.

Idalia

- Z pamięcią? - powtórzyła pytającym tonem, a w jej głosie zabrzmiała ciekawość. Sądziła na początku, że to pewnie taki żart małej, ale cóż, to możliwe, skoro nie pamiętała własnego brata.

Hiretsuna Shinigami

Zeskoczyłem z chukiem z gałęzi na ziemie,usiadłem pod drzewem i poprawiłem kapelusz.Wyjołęm Saksę po czym zaczołem żeźbić.

Jeanine

Anawaa kiwnęła łebkiem parę razy - Tak, nie pamiętam swoich rodziców ani rodziny, nie pamiętam skąd pochodzę, nie pamiętam przyjaciół i rodzeństwa... - powiedziała powoli wyliczając wszystko. - Czyli prawie nic nie pamiętam... - dodała

Idalia

Kiedy Raven zeskoczył z gałęzi w tak hałaśliwy sposób, Hekate aż podskoczyła. Na wolnych terenach nie potrafiła się całkiem wyluzować, a właściwie to nawet we własnym legowisku zazwyczaj była spięta. Nie umiała tego opanować. Spojrzała na niego, lecz zaraz jej wzrok wrócił na małą.
- To musi być dość uciążliwe - stwierdziła.

Jeanine

- Ja nie zwracam na to większej uwagi... - powiedziała i wzruszyła ramionami - Dlatego też nie chcę dorosnąć! - powiedziała i się uśmiechnęła

Idalia

- Ale każdy kiedyś musi dorosnąć. No, prawie każdy - odpowiedziała. Zaśmiała się w duchu, przypominając sobie, że kiedy ona była mała, jedyne, o czym marzyła, to było osiągnięcie dorosłości. A teraz? Teraz często zdarzało jej się zatęsknić za beztroskim dziecięcym życiem. Ale tylko na chwilę.