Las Roślinażeców

Yumi

-Możemy je podzielić. Albo możesz je wziąć. Jak chcesz. - Powiedziała nadal z promiennym uśmiechem. Podeszła do drzewa, które stało niedaleko. Położyła się w jego cieniu na miękkiej, zielonej trawie.

Hari

- W takim razie... - Szturchnął nosem kości, przedzielając zbiór na połowę. Policzył szybko wszystko i skinął z zadowoleniem. - Mamy po dwadzieścia cztery kości - powiedział, podchodząc do wadery sprężystym krokiem. Usiadł obok, wsłuchując się w odgłosy lasu. Świergot, tupot, szelest liści. Najedzony, syty i zrelaksowany przymknął oczy, wdychając czyste, leśne powietrze.

Yumi

-Heh... No dobra. - Powiedziała i wzięła swoją połowę kości. Rozejrzała się dookoła siebie.
Patrzała na zieloną naturę, śpiewające ptaki, szum wiatru bawiący się liśćmi.
-Wiesz, że kiedyś mieszkałam w takim miejscu... - wyszeptała Yumi. Mówiła cicho ponieważ nie chciała psuć harmonii tego miejsca.

Hari

- Naprawdę? - zapytał ze zdumieniem, rozglądając się po lesie, który oświetlony nikłymi promieniami - większość zatrzymywały korony potężnych drzew - sprawiał tajemnicze, przyjemne i bezpieczne wrażenie. Miejsce napawało przyjemnym ciepłem, dawało przytulne schronienie oraz dzieliło się z odwiedzającymi cudownymi zapachami i dźwiękami.

Yumi

-Yhy - Potwierdziła. Pamiętała te drzewa, trawy, krzewy i różne takie.
-Fajne było miejsce... Spokojne, przyjazne, bezpieczne... Tyle, że nic specjalnie ciekawego się nie działo. Najciekawsze to tam były, chyba tylko polowania, na które i tak nie mogłam chodzić. Bo byłam za mała. - Mówiła.
-A tutaj jest szczerze fajniej... Jest tu wiele ciekawych miejsc, w które można chodzić. I zawsze można znaleźć jakąś pokrewną duszę. - Dodała po chwili

Hari

- Zgadza się - przytaknął słowom wilczycy gorliwie, po czym zamyślił się na moment. - Długo nie widziałaś domu i rodziny? - zapytał ostrożnym tonem, nie chcąc niczego zepsuć swoim narzucaniem się. Pochylił nieco łeb, zastanawiając mimowolnie jak zareaguje Yumi. Miał nadzieję, że nie będzie zła czy smutna.

Yumi

-Nie - Powiedziała spokojnym i obojętnym tonem.
-Jakiś dłuższy czas... Ale sama stamtąd poszłam. Będąc w... szczenięcym wieku. - Przyznała.
-A ty? Mieszkasz tu od małego...? - Zapytała niepewnie. Już długo znała Daleka. Ale nadal była ostrożna.

Hari

- Urodziłem się w tej krainie - odpowiedział z jakąś melancholią w głosie. - Urodziłem się, zasmakowałem ciepła rodziny, po czym... zostałem sam. - Ostatnie dwa słowa ledwo naruszyły ciszę, były tylko słabym szeptem, niezauważalnym drgnieniem powietrza.

Yumi

Spojrzała smutnymi oczami na Daleka. Nawet nie do końca nie wiedziała co powiedzieć...
-To przykre... - Odrzekła w końcu smutnym głosem.
-Moi rodzice zajmowali się "biznesem" i takim sprawami, że tak to nazwę. - Powiedziała po chwili ciszy.

Hari

Skinął łbem, spoglądając na waderę. Zatopiony w samotności szukał znajomych i znalazł ich. Jakże cieszył się ze spotkania Hekate - pierwszej wilczycy, która obdarzyła go słowem i nauką. Liczba znajomych rosła z każdym dniem, lecz to nadal nie była... rodzina. Przeniósł wzrok na rozpięte nad nimi, niezwykle rozgałęzione korony drzew.

Yumi

Uśmiechnęła się do niego, żeby podnieść go na duchu. Po czym spojrzała w tym samym kierunku co on. Spojrzał na szmaragdowe liście, rozpięte szeroko gałęzie. I jakiegoś, małego ptaszka, który śpiewał jakąś piosenkę. Uśmiechnęła się chytrze i spojrzała na Daleka.
-Co ty na to, żeby zrobić wyścig. Albo sprawdzian naszych umiejętności w spinaniu się? - Zapytała, żeby trochę poprawić nastrój.

Hari

Podchwycił pomysł natychmiast, gdyż ten zapowiadał sprawne odciągnięcie od bolesnych, przykrych tematów. Uśmiechnął się, pozbywając się z jasnych tęczówek resztki smutku.
- No pewnie - powiedział, machając ogonem entuzjastycznie.

Yumi

-No to wstawaj i lecimy. - Zaśmiała się lekko. Wstała.
"Dobra... Teraz będzie ok. A ja będę sprawiedliwa." Pomyślała.
-Na 3 zaczynami oki? - Zapytała

Hari

Podniósł się zaraz na łapy, zgiął je w stawach i przyszykował się do skoku. Czekał teraz jedynie sygnał wadery, strzygąc uszami i uważnie nasłuchując. Na jego pysku jaśniał pełniejszy już uśmiech, a do tęczówek powrócił wewnętrzny blask.

Yumi

-Raz... - Zaczęła liczyć - Dwa... Trzy! - Krzyknęła i w tym samym czasie skoczyła na groby pień drzewa chwytając się o korę pazurami. Będąc już wyżej wskoczyła na jedną z gałęzi.

Hari

Wraz z sygnałem zerwał się do skoku niczym polny konik. Pazurami wczepił się w najniższą, grubą gałąź i podciągnął się na nią zaraz. Instynktownie stawiał łapy w odpowiedniej pozycji, z wyczuciem godnym mistrza balansował własnym ciężarem i wskakiwał na coraz to wyższe szczeble grubego pnia.

Yumi

Skakała z gałęzi na gałąź. Starała się robić to jak najlepiej, najzręczniej jak umiała i tak, żeby nie spaść. Na szczęście jak Yumi chciała to była bardzo zręczna i wygimnastykowana. xdd
Skakała po gałęziach niczym małpka xd

//z.w idę z pieskiem xd//

Hari

Spojrzał bystro na Yumi, która jak na razie wyprzedzała go o gałąź. Była niezwykle zwinna, dzięki czemu z łatwością dostawała się wyżej. Wilk zmrużył ślepia, wybijając się mocniej z grubej gałęzi. Niestety te robiły się coraz cieńsze, więc tutaj musiał już bardziej uważać.

/Oke./

Yumi

Yumi wskoczyła na kolejną gałąź i spojrzała w górę. Najbliższa była cienka i mogła by się złamać. Pomimo tego, że Yu była nie duża (co ułatwiało jej testy zręcznościowe) to i tak mogło się coś stać. Nie chciała ryzykować tym, że spadnie i skakać na dalszą lub wyższą. Jedyne co teraz mogła zrobić to znowu zacząć wspinać się po pniu, aż do jakiejś grubszej gałęzi. I tak zrobiła gdy tylko zobaczyła, że Dalek zaraz może ją wyprzedzić.

Hari

Wdrapał się na następną gałąź, która zatrzeszczała rozpaczliwie pod jego ciężarem. Nie był już w końcu małym szczeniakiem, a sporym, dorosłym basiorem. Mimo wszystko nie zaprzestał wspinaczki, co niedługo potem odbiło się z nawiązką.
Ochrypły trzask umierającej gałęzi, potem powietrze przeszył krótki okrzyk zaskoczenia. Dalek, spadając w dół, chwycił instynktownie pierwszą rzecz, która nawinęła mu się pod łapy. Uczepił się więc szczytu mizernego świerku, przez co ten wygiął się z chrzęstem aż do ziemi. Szary wilczur puścił się, upadając bezpiecznie na podłoże. I leżał sobie plackiem, wpatrując we wspinającą się wilczycę.