Las Spokoju

Destiny

Destiny uśmiechnęła się pod noskiem słysząc jej słowa. jednak ani nic nie powiedziała ani nic nie zrobiła. Nie da się znaleźć. Destiny przesunęła się w większe krzaki tak aby było jeszcze trudniej ją dostrzec.

Elena

Wilczyca podniosła długie ucho słysząc niewielki szelest.
- Ahaaaa.... - mruknęła pod nosem i zaczęła się zbliżać do miejsca, w którym ukryła się Destiny. W końcu doszła do krzaczorów i pochyliła pysk. Węsząc wsuwała nos między gałęzie, aż wreszcie był bardzo blisko wilczątka.
- Aha! Tu cię mam moja mała! - i wetknęła cały łeb w krzaki z serdecznym śmiechem.

Destiny

Kiedy została odnaleziona wyskoczyła z krzaków.
- Teraz ja teraz ja! -Zawołała i zakryła pyszczek łapkami. Zaczęła liczyć ale liczyła do pięciu i tak kilka raz.
- Szukam! -Krzyknęła wesoło.

Elena

Elena tym czasem dała nura między drzewa. Przy jednym z bliżej stojących zobaczyła niewielką wyrwę między korzeniami i tam też się schowała. Oczywiście ze względu na swoje rozmiary nie mogła schować się cała, dlatego jeśli obeszło się drzewo było ją doskonale widać.

Destiny

Destiny zaczęła się rozglądać. Nieco jak na razie chaotycznie ją szukać.
- Tu jesteś!..... Nie jednak nie... -Stwierdziła doskakując do miejsc w których mogla się schować wadera tak.... najprawdopodobniej. Destiny w końcu przystawiła nosek do ziemi i zaczęła łapać trop Eleny. Ruszyła powoli z noskiem przy ziemi mijając ją co prawda.

Elena

El celowo przesunęła pazurem po korzeniu, który dyndał nad nią i podtrzymywał trochę gleby. W efekcie coś chrupnęło i korzeń się złamał. Runął razem z ziemią z łomotem na łeb Eleny robiąc niezły hałas. Dobrze wiedziała, że to zwróci uwagę, dlatego dodatkowo wydała z siebie coś na kształt stęknięcia. Wszak na pewno to doświadczenie nie było przyjemne, ale czego nie robi się dla maleństw?

Destiny

Słysząc ten rumor Destiny podskoczyła i odwróciła się.
- Mam cię! -Zawołała z uśmiechem znajdując ją.
- Nic ci nie jest? -Zapytała z niepokojem słysząc jak wadera syknęła. Nie chciała aby przez tą zabawę coś jej się stało.

Elena

Wilczyca zaśmiała się pogodnie.
- Ależ skąd. Nie myślałam tylko, że na tym korzeniu jest aż tyle ziemi. - ponownie się zaśmiała i wytaszczyła swój zadek z ziemi. Otrzepała się z grudek ziemi i usiadła.
- To co, bawimy się dalej czy może chcesz porobić coś innego? - zapytała strzepując uchem.

Destiny

- No co ty. Schowaj się jeszcze raz tylko teraz uważaj. -Powiedziała klaskając w łapki. Destiny znowu zaczęła liczyć. Tak tym razem ją znajdzie od razu. Szczeniątko węszyło w powietrzy i słuchało uważnie dalej mając zakryte oczęta.

Elena

Wojowniczka zasalutowała szczenięciu i wskoczyła za ogromne głazy na skraju polany. Oparła się plecami o największy, najmasywniejszy z nich i tam, w ciszy czekała. Wtedy wiadome było, że się podłoży. Wszak to dziecko i grunt to jego szczęście.

Destiny

Destiny doliczyła. Jednak zmieniła taktykę. Ruszyła najpierw do tych miejsce gdzie najmniej prawdopodobne było aby schowała się wilczyca. Czyli dziupla w drzewie i dziury pod korzeniami. Szczeniątko cicho szukało swojej cioci. W końcu wskoczyła na jeden z głazów. O! Coś jej mignęło...
- Mam cię. -Zawołała skacząc na nią.

Elena

El przewróciła się z chichotem na grzbiet uważając, aby mała z niej nie spadła i położyła sobie maleństwo na brzuchu.
- Jesteś na prawdę świetna! - powiedziała z prawdą w głosie - Będziesz świetnym szpiegiem, mówię ci to. - dodała z uśmiechem.

Destiny

- Naprawdę tak myślisz? -Zapytała z uśmiechem. Hmmm szpiegiem? Oni chyba mają fajne zajęcia. No nic Destiny będzie musiała nad tym się zastanowić.
- A ty kim jesteś? -Zapytała się z zaciekawieniem wtulając się w jej puszyste futerko.

Elena

- Oczywiście, że tak myślę. - powiedziała z radością widząc, jak mała się cieszy.
- Jestem wojowniczką. Wcześniej piastowałam urząd dowódcy wojowników, ale musiałam z tego zrezygnować na rzecz wyższego stanowiska. - odparła patrząc z ciepłym uśmiechem na Destiny.

Destiny

- O no to fajnie. Musisz być naprawdę odważna że nie boisz się bycia wojowniczką. Ja się boję wielu rzeczy. -Powiedziała spokojnie. Destiny usiadła sobie na brzuchy wadery. Na szczęście nie była ciężka.
- A taki wojownik boi się czegoś? -Zapytała się.

Elena

El pokiwała potakująco głową.
- Tak. Każdy się czegoś boi. Ja boję się tego, że coś może zagrażać mojej rodzinie, że mogę nie zdążyć ich ochronić... Kiedyś już tak było. - powiedziała na chwilę poważniejąc. - Ale tak poza tym to akurat ja nie boję się niczego. Tylko tego, że może moją rodzinę i bliskich spotkać krzywda. Że mogę ich stracić. - własnej śmierci się nie bała. Ale innych, to już co innego.

Destiny

- Ja się niestety boje wszystkiego. Ciemności, głośnych huków, naprawdę wszystkiego. -Powiedziała smętnie. Tak Destiny była strachliwa.
- Ale najbardziej się boję takich istot na dwóch nogach. -Powiedziała z wyraźnym lekiem w głosie. Tak te istoty zabrały ją od rodziców i rodzeństwa.

Elena

- Więc mówisz o ludziach. Tak, to dziwne i niebezpieczne istoty. Ale nie wszystkie są złe. bywają wyjątki, tak jak wśród nas. - powiedziała z uśmiechem.
- Nie martw się, strach minie z czasem. Musisz tylko pamiętać, że jak się boisz, to strach staje się jeszcze większy. Więc po prostu mów sobie, że nie powinnaś się bać takich rzeczy jak ciemność, czy głośnych huków. - pogłaskała maleństwo po głowie i puściła doń oko. - Jak będziesz się bała sama sypiać, to zawsze możesz przychodzić sypiać do mnie i mojej rodziny. - dodała.

Destiny

- O! No dobrze. -Powiedziała nieco podniesiona na duchu faktem zę będzie mogła przychodzić do Eleny jak się będzie bała.
- A masz dzieci? -Zapytała z zaciekawieniem machając ogonkiem. Destiny lubiła dzieci. lubiła się z nimi bawić i rozmawiać. Szczeniak ze szczeniakiem zawsze się dogada.

Elena

- Mam. Dwójkę dorosłych dzieci, Stellę i Ventusa, oraz dwójkę w twoim wieku, Akinoriego i Annice. Annica jest dzieckiem-gwiazdą wiesz? Spadła z nieba. - wyjaśniła po krótce i postanowiła wyjaśniać dalej - Kiedyś była prawdziwą gwiazdą na niebie, ale spadła na ziemię, jakby narodziła się z miłości mojej i mojego partnera. Nie mówi wiele, ale jest niezwykła. - jej miły ton ani na chwilę nie zelżał, choć mówiła rzeczy potencjalnie problematyczne.