Miejsce dla samotnych

Klarysa

Nagle gdzieś z oddali usłyszałam wycie dobrze znanego jej wilka. W sercu poczułam ból. Wstałam, ale ból był na tyle duży, że upadła na zieloną trawę.

Hypnotic

Hypnotic stanęła na równe nogi. Poczuła adrenalinę.
-Nic Ci nie jest?-spytała-Może zabrać Cię do lecznicy? Jak Ci mogę pomóc?
Wilczyca chciała pomóc. Na pewno. Ale jak? Przypomniała sobie o tym, iż miała węża. Niejadowitego. Zasyczała, a wąż zjawił się u jej łap.
-Empatic! Szybko..gryź!
Wąż ugryzł chorą wilczycę, która, jak pomyślała Hypno, musiała poczuć się lepiej. Empatic, to nie byle jakie słowo. On wysysał ból.

Klarysa

Poraziła węża płomieniem (nie chcący). Ból jednak ustał.
-Dzięki i przepraszam za węża...To niechcący-w oczach jej był żywy ogień.

Hypnotic

/Moc można uzyskać pisząc do admina.../

Wilczyca pogłaskała węża po łbie. Ten nabrał wigoru i wpełznął na grzbiet wilczycy.
-Nie szkodzi. Jest nieśmiertelny..-mruknęła-Jak się nazywasz? Ja Hypnotic, on to Empatic.
Powiedziała grobowym głosem, który czasami zdawał się być nieznośny.

Klarysa

-Jestem Klarysa. I dziękuje za pomoc-spojrzała w miejsce z skąd dobiegało wycie znanego wilka, ale teraz umilkło.

Breezy

Breezol- zezol wszedł na to miejsce. Był singlem i było mu z tym dobrze. Nie chciał nikogo znać. Nikogo, prócz siostry, Morte.
-Cześć.-przywitał się.

Klarysa

-Witaj...-przywitała się.Była nieśmiała

Breezy

/No, i trza pisać dłuższe posty./

Breez mruknął coś pod swoim nosem. Coś niezrozumiałego.
Ogółem mówiąc, stał się ostatnio jakiś inny. No tak, dojrzewa. Ale to nie o to chodzi.
-Jak się macie? Jak się nazywacie?-spytał zmęczony. Zmęczony zwykłym przywitaniem się.

Hypnotic

Hypnotic kiwnęła głową i przywitała się.
-Jestem Hypnotic. A to Klarysa. Jak się miewasz, dzieciaku?-spytała przeciągle.
Ziewnęła głośno i poprawiła niebieską grzywę. Wąż na jej grzbiecie syknął.
-Spoko.

Breezy

/Nie ma to jak rozmowa z samą sobą x] /

-Nie jestem dzieciakiem!-fuknął wilk-Nazywam się Breezy i miewam się dobrze. Jestem nastolatkiem, ot co. Ale już niedługo dorosnę.-uśmiechnął się dumnie i uniósł pysk w górę, ku niebu.

Klarysa

-Przestańcie-odpowiedziała spokojnie i westchnęła-Miło mi.

Hypnotic

Hypnotic uniosła jedną brew do góry.
-Luzik, dzieciaku. Opanuj się.- syknęła do młodego osobnika, niczym wąż na jej grzbiecie.
Empatic wyglądał, jakby uśmiechał się.
-Zaraz stąd spadam. Na razie nie wiem gdzie, ale pójdę tam, gdzie mnie nogi poniosą- [i]Brezol- zezol, idziesz ze mną?- spytała.

Klarysa

Usiadła również.
-Słyszałaś to wycie wcześniej? Przed moim upadkiem- Zapytała Hypnotic.

Hypnotic

Hipno znów uniosła brew, tym razem w zaskoczeniu.
-Nie.- odpowiedziała. Wycie? Jakie, kurde wycie? O co jej chodzi? Pytania nasuwały jej się po kolei, aż rozbolała ją głowa.
-Jakie znowu wycie? Nic nie słyszałam.- powiedziała.

Breezy

Brezol- zezol słuchał.
-Ja też nic nie słyszałem.- wzruszył ramionami.
-Iść? Już...? Tak..no dobra.- odpowiedział zmieszany. Gdzie chciała iść ta jakże wredna wilczyca? na cmentarz? Uśmiechnął się złośliwie i zatarł łapki. No dobra, nie zrobię tego.- pomyślał i pobiegł szybko w głąb lasu.

zt.

Klarysa

- No to przed moim upadkiem dobiegało z...-przez chwile zamilkła.
Siedziała i patrzyła w stronę z kąt dobiegało wycie wilka

Hypnotic

Hypnotic mruknęła coś pod nosem, po czym oznajmiła Klarysie, iż nie słyszała wycia i może jej się przesłyszało (potraktuj to jako wypowiedź).
-Pa, Klar, ja już lecę.- po czym wadera zniknęła razem z Breezym wśród mroku lasu...

zt.

Klarysa

- I znowu jestem sama...-zmartwiła się nieco.
W dali zobaczyła bawiącą się rodzinę lisków. Nagle przypomniała sobie jak to się bawiła z mamą i tatą. Łza poleciała jej po poliku. Potem druga i trzecia, aż w końcu pojedyncze łzy zamieniły się w gorzki płacz. I siedziała tak sama pod płaczącą wierzbą i sama również płakała.

karnaj

przyszedł tu powolnym krokiem i spuszczonym łbem usiadł w końcie
nowa wataha nowe wilki do poznania a ja jestem samotny pusty w sobie pisknął cicho
chciał żeby tu była o tak ale nie ma jej został sam zupełnie sam.....

Następny post pisany bez KP nagradzany będzie ostem. Przeczytaj Regulamin...

Viju.

Klarysa

Ona siedziała i płakała nie zwracając na nic uwagi. Dobrze jej było samej. Nikt jej nie wadził swoją obecnością, ale czasem ta samotność była męką gorszą niż podróż po pustyni. I to właśnie była jedna z tych chwil, gdy miała dosyć samotności.