Głębina marzeń.-Event 31.X(10.00)-1.VI(x)

Samuerian

- Ej, no! - zawołał zirytowany Jael. - Co to za gra? Hmm? - rozejrzał się wokoło w poszukiwaniu innej drogi. Mrucząc różne rzeczy pod nosem, niezadowolony zawrócił i zaczął iść szybko przed siebie.

Amija

Widząc tuż przed sobą 'ścianę', jęknęła zrezygnowana. - To chore! - rzekła, po czym odwróciwszy się ruszyła za młodym wilkiem, który już był kawałek przed nią. Co to ma być? Niczym zabawa w kotka i myszkę.

Karenaj

Szliście dalej, aż przed wami ukazały się dwie równoległe drogi. Nad jedną z nich widniał rysunek księżyca, nad drugim słońca, a napis głosił: "Jedną masz drogę i wybór jeden. Jeśliś źle wybrał, sczeźniesz w fal odmętach, jeśliś dobrze życie uratujesz. Wybieraj, strudzony wędrowcze"

Naomi

Ada przechodziła niedaleko. Zauważyła walczące o coś wilki. Postanowiła przyłączyć się do zabawy. -Czy mogę się dołączyć? -spytała z niecierpliwością czekając na odpowiedz. -Ciekawe jak ja mam się w to bawić. Może ktoś miły mi wyjaśni-pomyślała.
Twoje posty się nie liczą, nie mogłaś przechadzać się od tak po widmowej wyspie i trafić do magicznego labiryntu!

Samuerian

- Zaczyna się robić ciekawie... - mruknął Jael i spojrzał na Amiję. - To co? - spytał. - Którą drogę wybieramy. Ja osobiście uwielbiam sposób zwany ene, due, rikefake... - powiedział i zaczął wyliczankę. Jego łapa padła na rysunek księżyca. Młody znowu skierował wzrok ku wilczycy. - Może być? - jego mina stała się niepewna.

Naomi

-Również wybieram tę drogę.-powiedziała Ada. Sama również preferowała tę wyliczankę, więc nie miała nic przeciwko by pójść drogą którą dana wyliczanka wskazała.

Amija

Przyjrzała się uważnie obu ścieżkom. Którą wybrać? Księżyc czy też Słońce? Spojrzała na szczeniaki, które postawiły na tą pierwszą. - Cóż... Niech będzie. - powiedziała po chwili zastanowienia. Dlaczego Księżyc? Sama dokładnie tego nie wiedziała, lecz to bardziej przypomminało jej jej watahę. I nie tylko. Lubiła wieczorami wpatrywać się w pełnię księżyca, najlepiej na plaży. Podczas tych rozmyśleń sama nie zauważyła, kiedy ruszyła przed siebie w stronę wybranej ścieżki.

Karenaj

Gdy wilki przekroczyły linię dzielącą oba korytarze, droga się za nimi zamknęła. Mogli teraz iść jedynie przed siebie.

Samuerian

- Jeny! Znowu? - Jael patrzył na przejście zamykające się za nim. Coraz bardziej go to denerwowało. Sfrustrowany ruszył przed siebie mrucząc niezrozumiałe słowa i potykając się co chwila o własne łapy.

Naomi

Ada starała się powstrzymać śmich na widok potykającego się Jaela. Jednak nie udało jej się to zupełnie. PO chwili z jej ust wydobył się jeden głośny chichot. Ada poczuła się trochę niezręcznie. Ale nie bała się. Udała, że nic się nie stało. Szła dalej.

Karenaj

Nagle krzaki burknęły, zatrzęsły się i poruszyły, oplatając swymi śliskimi mackami ciało młodego wilczka. Szarpnęły mocno, nagle wilczek mógł zobaczyć ziemię, poczuć na grzbiecie gałęzie i kolce. Zatrzymał się tak samo nagle, jak został pociągnięty.
Jednak teraz młodzian był sam, po wewnętrznej stronie żywopłotu.

Samuerian

- Oż ty...! - zawołał Jael gdy obślizgłe macki gałęzi oplotły się wokół niego. Poczuł na grzbiecie ostre kolce rośliny. - Auć! - zawołał. Nagle szczeniak znalazł się po wewnętrznej stronie żywopłotu. Całkiem sam... - Dobra, i co teraz? - krzyknął w przestrzeń.

Amija

Spojrzała na zamykające się za nią przejście. Kiedy się odwróciła szczeniaka nie było. Ujrzała tylko ruszający się żywopłot. Zaczynało robić się nie ciekawie. Mruknęła coś pod nosem, po czym ruszyła przed siebie. Nic innego jej nie pozostało.

Karenaj

Amija mogła słyszeć głos szczeniaka, lecz nic innego. Zapanowała przerażająca cisza.

Amija

Słyszała krzyki młodego, lecz nigdzie nie było go widać. Inne dotychczasowe dźwięki ucichły. No cóż, jak na razie nic się nie działo, więc szła dalej.

Samuerian

- Halo! - krzyknął szczeniak, aby dodać sobie otuchy. Nie podobało mu się tutaj. Szedł powoli przed siebie uważnie rozglądając się na wszystkie strony. Ciekawe... - Amija! - zawołał, bo chyba tak nazywała się latająca wilczyca. - Jesteś tutaj gdzieś...?

Amija

Szła ścieżką, która na razie ciągle była prosta niczym narysowana linijką. Czuła się jak w jakiejś grze. Nagle usłyszała swoje imię. Obróciła łeb nasłuchując i po chwili znów czyjś głos rozległ się echem po... dżungli(?). "To Jael! - pomyślała, a na jej pysku wymalował się lekki uśmiech. - Jael! - krzyknęła rozglądając się dookoła.

Karenaj

Drogi wilków wiodły równolegle przed siebie przez długi czas. W pewnym jednak momencie obie drogi skręciły w przeciwległe kierunki.
W długi czas szli samotni.
Wtem przed młodym wilkiem pojawiła się przeszkoda. Jedyną drogę, jaką mógł podążać zagradzał wielce długi wąwóz, przez który wiódł most zwodzony. Jednak most podniesiony.
Przed mostem leżała stara, zniszczona tablica z czterema wypustkami, a przedeń cztery kamienie. Pierwszy to bursztyn, drugi kamień księżycowym zwany, trzeci i czwarty są białe, niczym kreda i wapieniami zwane.
Na tablicy napis głosił:
-Na wielkim dachu trzy rzeczy błyszczą. Pierwsza jest znana, żarzy się jasno. Druga pobladła, niczym toń lustra odbija promienie, trzeciej jest wiele, i chodź ogniem płonie ciepła nigdy nie da.
Odgadnij i powiedz, czym są te rzeczy, rozwiąż zagadkę lub zgiń i szczeźnij.
Gdy wilk stał czytając, rośliny znów zagrodziły mu drogę odwrotu.

Samuerian

- Wielki dach... - powiedział Jael. - Wielki dach to... niebo? Pierwsza żarzy się jasno... to Słońce? Druga pobladła, niczym toń lustra odbija promienie... księżyc chyba odbija światło i nie świeci własnym, a trzeciej jest wiele... to gwiazdy, tak? - szczeniak wciągnął w płuca powietrze i powiedział głośno: - Pierwsza rzecz to Słońce, druga to Księżyc, a trzecia gwiazdy! - potem skulił się w kłębek mrucząc: - nie zabijajcie mnie, nie zabijajcie mnie, nie zabijajcie mnie!

Karenaj

Nic się nie stało. Nic nie wyskoczyło na Jaela, ni też most się nie opuścił.
Jedynie kamyki przedeń błyszczały.

Amija zaś szła przed siebie, krętą drogą, jednak bez rozwidleń. W końcu jej oczom ukazały się cztery identyczne groty, widoczne zza cienkiej tafli wodospadu. Za nimi widoczna była droga i coś, co wydawało się jej zwieńczeniem. Jednak czy nim było?
Przed grotami szemrał z cicha strumień. Gdyby jednak wilczyca się wsłuchała, mogła by usłyszeć znaczenie owego szeptu. Brzmiało ono tak:
"Masz do wyboru drogi cztery, każda z nich ma swe imię. Pierwsza z nich to Wytrwałość, druga to Mądrość duszy, trzecią zaś zwiemy Wiernością, czwarta to Przyjaźń. Wybierz mądrze, bo wybór masz tylko jeden. Jeśli źle wybierzesz, Pani tej wyspy nie da Ci szansy, aby błąd swój naprawić.
Wybierz więc mądrze, nie swym sercem kierując się w tę tajemniczą noc."