Głębina marzeń.-Event 31.X(10.00)-1.VI(x)

Karenaj

Nagle coś obok odcisku zajaśniało światłem. Otworzyły się dwie drogi, jedna prowadząca prosto, druga na prawo. Na kolejnej już tablicy jaśniały litery:
'Istnieje wiele światów, Ty wkroczyłaś w ten drugi.
Masz szansę, by odkryć tajemnice, lecz los ten może Cię zgubić.
Jeśli chcesz podążać tą niebezpieczną ścieżką idź na przód.
Jeśli chcesz zawrócić, masz ku temu okazję. Skręć w prawo.'

Amija

Zmrużyła ślepia kiedy światło rozdarło okolicę. Jej oczy przyzwyczaiły się do dotychczasowego mroku. Przeczytała uważnie napis, po czym nie zastanawiając się ruszyła na przód. Nie po to tyle przebyła, żeby teraz zrezygnować.

Karenaj

Gdy tylko przekroczyła próg, wrota zamknęły się za nią. Na ścianie naprzeciw widniał napis, tym razem nie świecący, jednak w grocie nie było już tak ciemno.
'Wybrałaś niebezpieczeństwo, odkrycie tajemnicy.
Zatem za wybór i mądrość wskazówki Ci udzielę.
Raz do roku, w Strachu Noc, wstaje księżyc z rana.
Gdy światło jego na wyspę padnie, ta drogi swe ukaże.
Strzec jednak musisz mocy, co w tej wyspie drzemie.
Bowiem, gdy niegodne stworzenie ją dostrzeże, marny los tego świata.
Strzec więc musisz Blasku Ksieżyca, a nagrodę dostaniesz,
lecz obowiązkiem obarczona zostaniesz.'

Samuerian

- Czemu wisi...? - zastanowił się wilk. Nic nie zagradzało mu drogi, więc mógł śmiało ruszyć. Jednak ta zagadka go zastanowiła. Bo niby dlaczego Księżyc wisi na niebie? - Żeby wilki mogły do niego wyć...? - spytał niepewnie.

Amija

Przeczytała napis i zastanowiła się nad sensem słów. - A więc Blask Księżyca miał ukazać drogi, a ja muszę go strzec... - mruczała pod nosem. W prawdzie nie bardzo rozumiała o co w tym chodzi, ale nadal głęboko się zastanawiała. Spojrzała w niebo. Żadnego Księżyca nie było. Przynajmniej na razie.

Karenaj

Księżyc wisiał, jak najbardziej. Jednak wilczyca nie mogła go widzieć. Raz, że siedziała w grocie, dwa, że zasłaniały go ciężkie chmury.
Po chwili wejście otworzyło się, umożliwiając wilczycy wyjście na otwartą przestrzeń

Wilczek mógł iść przed siebie, nic nie zagradzało jego drogi

Amija

Czym prędzej wyszła z pomieszczenia i spojrzała w niebo. Że też musiały wisieć chmury. Westchnęła cicho, lecz dalej nie spuszczała wzroku. Może akurat przedrze się w którymś miejscu?

Karenaj

Księżyc jednak nie zaświecił nigdzie. Widać było jednak prostą drogę, wiodącą ku niewiadomemu. Gdzieś daleko srebrzyło się coś, nie wiadomo co, z zasłoniętego gęstą roślinnością boku słychać było jęki, niby duchów

Amija

Warknęła pod nosem, jednak widząc jakąś drogę ruszyła w jej stronę. Nie zwróciła zbytniej uwagi na jęki, tylko zastrzygła uchem. W oddali coś się srebrzyło, więc przyspieszyła kroku.

Samuerian

Jael powoli ruszył przed siebie. Nic nie zagradzało mu drogi, jednak czuł się trochę niepewnie. No cóż. Droga wolna. Szczeniak potruchtał dalej, ale nadal nie przestając być czujnym.

Karenaj

Wilczyca szła przed siebie. Gdzieś z boku zawiał zimny, nieprzyjemny wiatr podrywając jej futro i pióra do góry. Z boków biło srebrne światło, a w powietrzu unosiły się srebrne litery niby z tego światła, niby z poświaty księżyca, która rozbłysła nie wiedzieć kiedy.

Wilczek wszedł przed siebie. Nagle znikąd pod jego łapami pojawiła się jama, której wcześniej zobaczyć ni jak nie mógł. W dziórze błyskał zaś napis, niewidoczny stad jeszcze.

Srebrne światło żyć jej dało,
Srebrne światło ożywiało.
Srebrne światło Moc chroniło
Srebrne światło ją stworzyło.
W srebrnym świetle moc jest dzisiaj,
czy wiesz, czemu światło znika?

Samuerian

Pod łapami Jaela pojawiła się nagle jama. Szczeniak nie widział jej wcześniej. Wilk postanowił zbadać jamę. Cokolwiek mogło tam być szczeniak chciał wiedzieć co. Jael chwilę później był w środku.

Amija

Spojrzała w niebo, gdzie wisiał księżyc i rzucał na wszystko srebrne światło. Dookoła niej wirowały jakieś litery, lecz nie mogła zrozumieć czy tworzą jakiś napis czy też nie. Szła dalej przed siebie szybkim krokiem wierząc, że w końcu coś się wydarzy.

Karenaj

Litery w końcu ułożyły się w napis. Po za tym nie działo się nic niezwykłego

Wilczek wszedł do ziemi, gdzie bez problemu mógł przeczytać napis. Jednak za nim nie było już wyjścia.

Samuerian

Jael przeczytał napis i westchnął.

Srebrne światło żyć jej dało,
Srebrne światło ożywiało.
Srebrne światło Moc chroniło
Srebrne światło ją stworzyło.
W srebrnym świetle moc jest dzisiaj,
czy wiesz, czemu światło znika

- Zagadki, zagadki, zagadki... - mruknął wilk niezadowolony. - Nie jestem taki mądry jak się zdaje... - rzekł cicho. - Chociaż trudno w to uwierzyć. Srebrne światło... - Wilk usiadł na tyłku i wytężył cały swój umysł...

Karenaj

I nic się nie działo, jakoby oczekując reakcji wilczka. Przed nim rozciągała się ciemna droga, tunel jakoby/

Samuerian

- Hmm...? - Jael nie był dobry w łamigłówkach. - Czy tu chodzi o coś...? Może gwiazdę? - Nabrał powietrza w płuca i rzekł głośno - Chodzi o gwiazdę? Która znika jak wstaje nowy dzień? - Młody wilk zamknął oczy, jakby spodziewając się, że coś dużego (może kowadło?) miałoby mu spaść za chwilę na głowę.

Karenaj

Wyspa lekko się zatrzęsła, jakby przeczyła odpowiedzi. Gdzieś dalej rozbłysło światło. Światło księżyca oświetlające wyspę. Podpowiedź od samej matki natury.

Samuerian

- Aaa... - rzekł inteligentnie Jael widząc światło księżyca. - Więc chodzi o księżyc, tak? No dobrze. - Młody wilk nabrał w płuca powietrza i rzekł poważnym tonem. - Moja odpowiedź brzmi: Księżyc! - Jael rozejrzał się dookoła i mruknął pod nosem: - Nie wiem czego jeszcze ode mnie chcecie... - Skoro już się w to wplątał, to pociągnię to do końca.

Amija

Amija zniecierpliwiona rozejrzała się dookoła. Nic się nie działo. Nic, a nic. Żadnej wskazówki, niczego. Zdenerwowana warknęła coś pod nosem, po czym rzuciwszy krótkie, obojętne spojrzenie na światło świecące w oddali rozłożyła skrzydła i powoli wzbiła się w powietrze. W prawdzie nadal trochę ją bolało prawe, ale zdołała utrzymywać się w górze. Po chwili jej sylwetka zniknęła na horyzoncie.

zt.