Głębina marzeń.-Event 31.X(10.00)-1.VI(x)

Katara

Weszłam i rozejrzałam się, czy przypadkiem nie ma kogoś znajomego, ale nie było poszłam w stronę morza i położyłam się, po krótkiej chwili powoli weszłam do wody by popływać, woda była ciepła i tak czysta, że pod wodą było wszystko widać.

Nitera

Nitera przyszła tutaj i spojrzała na spokojną i czystą taflę morza. Podeszła do brzegu i usiadła przypatrując się w swoje odbicie. Uśmiechnęła się do siebie wspominając niektóre, piękne chwili z swojej przeszłości. Nagle przypomniała sobie pewną wojnę i po policzkach zaczęły spływać jej łzy. Po pewnym czasie wytarła je i znów się uśmiechnęła.
- Wspomnienia to tylko i niestety przeszłość. - pomyślała kładąc się. Po chwili spojrzała w niebo. Zobaczyła piękne mewy, które latały tworząc różne kształty.
- Ale one piękne. - powiedziała do siebie.

Katara

Zobaczyłam białą wilczycę, nie podchodziłam do niej, ponieważ miałam swoje zmartwienia.Rozmyślałam wiele swoich spraw co zaszło, a co miało zajść,nie których spraw żałuję.W trakcie rozmyślania zaczęły płynąć łzy gdy spojrzałam na naszyjnik.

Brenda

Szłam powoli mając przerzucony przez ramię ciężki miecz. Piasek usuwał mi się spod stóp, wiec to było trudne. Nie dało sie szybko biegać, łatwo można było się wywalić. W końcu doszłam do celu mojej podróży - plaży. Widziałam oba wilki tu przebywające, lecz nie zwracałam na nie większej uwagi.
Slaughter powłuczywszy ognistymi skrzydłami ciągnął się za mną, co dziwne z obojętnym wyrazem twarzy (pyska?). Oboje jednak myśleliśmy to samo. Byliśmy głodni.

Nitera

Nitera odwróciła się i spojrzała na dwie wilczyce. Przyjrzała się bliżej jednej wilczycy i dostrzegła, że ona płacze. Wstała i po chwili spojrzała na druga wilczycę. Chciała kogoś poznać, z kimś porozmawiać, ale nie wiedziała do której wilczycy podejść. Po paru minutach zdecydowała się i zaczęła iść w stronę biało - niebieskiej wilczycy. Usiadła kolo niej i spojrzała na nią. - Hej. Mam na imię Nitera. - Przywitała się.

Brenda

Chyba ostatnio coś za dużo się nad innymi znęcałam fizycznie. Nieco jak te pseudozłe wilczki, co tylko ranią fizycznie, a to psychiczne cierpienie pozostawia rany wieczne i jeszcze dłuższe... Ale miałam taki humor, no i co zrobić z takim bachorem?
Powoli podeszłam do Nitery, i ją po prostu unietuchomiłam, trzymając za tylne i przednie łapy. Podniosłam.
I wisiała sobie jak wór...

Nitera

Nitera od razu znielubiła wilczycę, która ją trzymała. - Zostaw mnie. - powiedziała groźnie i zawarczała. W życiu już spotkała niemiłe wilki, ale ten to po prostu jakiś dziwny był dla niej. Jeszcze raz warknęła i wyciągła pazury. - Masz mnie puścić! - zawołała i spojrzała groźnie na wilczycę.

Brenda

Rozhuśtałam wilczycę.
- Bo co? - Spytałam słodko uśmiechając się milutko. - Ja mogę sprawić, iż sama się zabijesz, iż nie prześpisz żadnej nocy spokojnie. A ty co mi zrobisz, słucham?
Machałam Niterą, co to była taka groźna i w ogóle. Wspominałam już, iż to żałosne?

Nitera

- Dzięki, że mi robisz huśtawkę. Wiesz dawno się nie huśtała. - powiedziała zwyczajnie. W głębi siebie miała nadzieję, że ta wilczyca ją puści. Uśmiechnęła się i powiedziała. - Możesz dalej mnie huśtać. - Spojrzała w niebo na mewy. W prawdzie trochę jej się nudziło, ale jak miała z sobie pójść. Nitera ziewnęła i spojrzała na wilczycę. W ogóle nie rozumiała jej zachowania, ale co można porazić, każdy jest inny. Niektórzy są mili, a inny są złośliwi.

Brenda

- Echhh, nudna jesteś. - powiedziałam i puściłam wilczycę która wylądowała pod moimi nogami.
- I nudno w koło. - Dodała opuszczając ciężki miecz na piach.

Nitera

Wilczyca wstała i otrzepała się z piasku. Uśmiechnęła się do siebie.
- Wiedziałam, że to zadziała. - pomyślała i spojrzała na wilczycę, po chwili zapytała. - A powiesz mi przynajmniej swoje imię? - Usiadła i wpatrywała się w wodę. Po chwili opuściła wzrok na wilczycę, oczekując odpowiedzi.

Brenda

Pokręciłam głową, na ową głupotę wadery.
- Na arenę, krokiem równym, zmierzamy, raz! - krzyknęłam radośnie, i pobiegłam w stronę miejsca walki pozostawiając feniksa na plaży. *NMMT*

Nitera

Nitera zaczęła się zastanawiać.
- Hmmm. Może pójdę na ten pojedynek. - pomyślała i spojrzała w wodę. Podeszła do morza i się z niego napiła. Po chwili spojrzała na wyjście i powolnym krokiem ruszyła do niego. Po 30 sekundach przyspieszyła i wyszła z tego miejsca.

Katara

Przyglądałam się białej wilczycy podeszłam do niej-cześć-powiedziałam z uśmiechem na pyszczku, i czekalam na jej odpowiedź.

Karenaj

W noc duchów pojawiła się wyspa oddalona od brzegu o kilkadziesiąt jardów.
Z daleka wydaje się być piękna, skrywa jednak tajemnicę.
W tej krainie żyła kiedyś legenda o Wyspie – Widmo wyłaniającej się raz na rok z odmętów morza, którego nikt nigdy nie nazwał. Podobno żyje tam elfka słynąca z wielkiej mocy i okrucieństwa. Wedle legendy ogłosiła ona, że pierwsza osoba, która do niej dotrze przed świtem dostanie od niej wielki dar. Dar widzenia przyszłości.
Choć krążą też plotki, że moc ta jest niebezpieczna...

Samuerian

Jael przyszedł w następne miejsce. Noc duchów znowu przyciągnęła go na kolejną misję. Ale tym razem kościotrupy nie tańczyły. I nie było gadających jabłek. Szczeniak czuł się zdezorientowany.
- Co ja mam tu robić, skoro nie ma jabłek, ani szkieletów, ani dziewczynek zamieniających się w wilkołaki? - spytał i zaczął wpatrywać się w wyspę.

Amija

Amija już od jakiegoś czasu kręciła się nad tym miejscem. Po chwili jednak wylądowała na piasku. Noc Duchów... Mogło być ciekawie. Ba! Napewno będzie ciekawie. Przyjrzała się uważnie wyspie, po czym swój wzrok skierowała na obecnego tutaj wilka. Nie odzywała się. Czekała, aż coś zacznie się dziać.

Karenaj

Nic się jednak nie działo. Jedynie wyspę zdawał się otaczać coraz to gęstsze pasmo mgły.

Ps. Piszemy w kolejności:
Jael>Amija>Ja. Jeśli ktoś dołączy pisze po Amiji

Samuerian

- Mam tam popłynąć? - spytał szczeniak. Nie, że lubił pływać, ale nie był w tym najgorszy. - Dobra. - Powiedział, po czym skierował się w stronę wody. Zamoczył łapę i wskoczył do nieprzyjemnie mokrego zbiornika.

Amija

A Amija chwilę jeszcze stała i przypatrywała się wyspie. W końcu jednak widząc szczeniaka płynącego w stronę wyspy, rozłożyła skrzydła i wzbiła się w powietrze. Może by go tak zabrać? Zniżyła lot i złapała go w pysk, po czym podrzuciła tak, by wylądował na jej grzbiecie. - Trzymaj się! - krzyknęła do młodego.